Onze redacteur Luuk is gezegend met een creatief, vreemddenkend brein dat met grote regelmaat uit z'n hoofd springt en op de tafel gaat dansen.

Af en toe klampen de achtergebleven hersenspinsels zich samen tot een gedicht, zoals hieronder.

Hij was een sombere señor getiteld Juarez.

Veegde elke vrijdag de marmeren vloer van,

vader’s buitenhuis. Waarover hier diezelfde avond dan,

telkens weer de designerpakken en elegante jurken,

in gouden ringen en lakleer schoenen gestoken,

op Sinatra hun neuzen cocaïne lieten lurken.

Hij had verders geen werk en deed geen studie maar,

hield van jazz. Speelde dagelijks en nachtelijks zijn

computer, en at daarbij namaak-sushimi en

 dragonfruit, betaald van papa’s centen.

Op zijn elektrische gitaar speelde hij weinig, trouwens.

Als gewassen hout, rook hij.

Zijn moeder had hij al lang niet meer gezien.

Ze was ervandoor gegaan met Josè, die wel leek te weten,

hoe haar lippen open te wrikken om de parel te zoenen.

Ze stuurde Juarez wel nog maandelijks een brief.

Haast altijd hetzelfde geschreven,

"'Ik denk haast altijd aan je," daar moest hij maar mee leven.

Hij ontmoette haar op het beeldscherm.

Zij zat in een internetcafè aan de Blauwe-façadestraat.

Dochter van een simpele olijvenboer aan de oostkade.

Ze, Maria, had blond bruin haar en wist wel van wanten.

De wereld lag aan haar voeten dus hij moest haar,

iets anders weten te bieden, een ander universum.

Zo waren ze op vaste tijden te vinden aan toetsenbord gekluisterd.

Hij bedwelmde haar onrust met zijn fantasie

Zij voedde zijn lust naar altijd verder willen dan toegestaan.

Maar nooit deelden ze een offline ruimte, of een aanraking.

Zelfs geen ademzucht of de helft van een broos biscuitje.

Offline was iets waar ze beide geen trek in hadden.

Dus hij nam haar zo nu en dan mee op tochten langs,

Forum en database, publicatie en mp-3bestand.

Zo vertelde zij op haar beurt weer over haar weekend,

en dat soort dingen in de echte wereld.

Dat ging lang door, weken gingen voorbij en alle twee,

bleven onbetast door anderen, voor elkaar...

En toen plots besloten ze af te spreken in het park dat voor Juarez,

tien minuten lopen betekende en voor Maria, drie minuten op haar oude brommer.

Om middernacht, bij de stronk waar ouderen de duiven voeren, diep genoeg

zodat de stadslichten hun escapades niet zouden betrappen.

Die nacht was hun wereld niet meer eentje van verschil,

wat werd bedoeld werd namelijk volledig begrepen.

Meer te vertellen valt er niet,

Er is niets meer van ze waargenomen sindsdien.

Behalve Maria's status dan:

''Ik ben met Juarez offline gegaan.''