Zondag, begin van de middag, Utrecht Centraal. In de grote hal voor het vertrekbord staat een groep met meisjes. Allemaal dragen ze een t-shirt met een afbeelding van Justin Bieber er op. “Bieberfever” staat er heel groot op het hoofd van een meisje. Ze giechelen, knuffelen elkaar en draaien muziek van Justin Bieber op vol volume door de kleine boxen van hun smartphones.

 Als ik even later in de trein naar Rotterdam zit, zie ik ze weer zitten, nu met een aantal andere meisjes erbij die ik nog niet zag staan. Alle meisjes hebben nu heel enthousiast een toegangskaartje in hun hand. "Dit ticket, echt, I could die for it!" roept een meisje door de treincoupé en ze giechelt.

De hele reis lang luister ik mee naar hun gesprekken, wat zal 'ie zingen, zullen er special guest optredens zijn, zal dat meisje van Twitter er ook zijn? En natuurlijk zingen ze nog even zijn repertoire - "Ik kan al die liedjes wel dromen, maar je kent ze nooit genoeg," verzucht een ander meisje.

Twitter overspoeld

Het mag duidelijk zijn: ik ben op weg naar hét concert van Justin Bieber in Rotterdam. Ahoy Rotterdam nog wel. En dat is te merken. Al de hele week werd mijn timeline op Twitter overspoeld door enthousiaste tienermeisjes die dingen schreven zoals “Oh my gosh, just 4 days untill @justinbieber is going to rock my world!!!!!!!!” Het zou en moest een legendarisch concert worden volgens hen.

Ahoy Rotterdam kondigde ondertussen strenge adviezen af: "Om flauwvallen te voorkomen, eet en drink genoeg voordat je naar het concert gaat" en zo nog enkele andere regels die me erg merkwaardig en redelijk vanzelfsprekend leken toen ik ze las.

'Kom niet te vroeg'

Een van de boodschappen die de organisatie van Ahoy Rotterdam ook nadrukkelijk verspeidde via hun website en Twitteraccount was dat het écht geen zin zou hebben om extreem veel eerder te komen - niet omdat de zitplekken al op de toegangskaarten staan en ook niet om Bieber te zien. Maar, als ik om een uur of half vier aankom bij Ahoy staat er al een grote rij met meisjes, en dat terwijl de deuren pas om half zeven open gaan. 

Wat tref ik aan? Een grote, chaotische groep met meisjes en ouders die dringen in de rij om een t-shirt met een beeltenis van Bieber te kopen. Of meiden die actief mee staan te dansen of springen op de muziek van de stands van de TROS of de Hitkrant.

Dat zingen en dansen levert trouwens erg grappige taferelen op, zo wordt er blijkbaar niet zo zeer op stemkwaliteit gelet, want als het bekende liedje Baby wordt ingezet, is het gekrijs niet van de lucht. De Engelse uitspraak is bagger en niet al die meisjes hebben een mooie zangstem, maar toch verblijden ze door een microfoon het hele plein voor de Ahoy.

Internetdate

Ook grappig is dat veel aanwezigen elkaar blijkbaar kennen via Twitter of andere social media en tijdens dit concert elkaar voor het eerst zien.

"Oh my gosh, you look sooooooooo fab!!!!!!" roept een meisje tegen een ander meisje terwijl ze elkaar knuffelen en hun smartphone pakken om deze ontmoeting met de wereld te delen.

Na erg lang zoeken vind ik opeens een groepje jongens die hier niet komen om lol te trappen of hun familieleden af te zetten, maar echt voor het concert. Ze willen niet op de foto - "bang om herkend te worden door bekenden, en daar zitten we niet echt op te wachten", maar ze willen wel kwijt dat ze oprecht fan zijn van Justin. "Zijn teksten inspireren ons erg, en het is mooi hoe hij zich nergens van aan trekt, van alle negatieve reacties" vertellen ze.

Geen cameraploeg

Als ik bijna een uur voor Ahoy sta wordt het zeldzaam lastig om een Justin Bieber-fan aan te spreken als je geen cameraploeg bij je hebt of uitermate bekend bent. Bijna alle meisjes die ik sprak willen niet met mij praten omdat “ik vast weer zo’n hater ben en ze daar geen zin in hebben” of ze niet vertrouwen dat ik wel echt een reportage maak.

Het gebeurt ook dat ouders – die massaal aanwezig waren om op hun kroost te passen – ingrijpen omdat hun kind “niet mee zou doen aan die mediaspelletjes”. Merkwaardig. Alle meisjes en fans die ik dan ook kort even spreek, wilden alleen maar kwijt dat ze het erg vervelend vinden dat Justin zo bekritiseerd wordt door iedereen maar dat ze echte “Bieberfevers” zijn en dat ze Justin nooit in de steek zouden laten en dat ze ook echt alles over hadden om bij dit concert aanwezig te zijn. “Wat ik ervan verwacht? Een droom die uitkomt,” zegt een meisje.

Zenuwen

Hoe later het wordt, hoe zenuwachtiger de meisjes worden. Sommige meisjes zeggen dat ze vanmiddag rond een uur of twee Justin al zagen lopen en als er plots een paar mensen verschijnen bij de ingang stormt binnen enkele seconden het hele plein naar de ingang. “Justin! Justin!” roepen ze terwijl ze hun spandoeken in de lucht houden, en dat terwijl de deuren dan pas over een uur open gaan.

Als die grote groep fans dan bij de deur staat, valt het me opeens op hoeveel buurtbewoners er staan. Ik spreek een vrouw aan met de vraag waarom ze hier is. “Ah joh, het is toch vlakbij. Ik doe het wel vaker als er een concert is, lekker aapjes kijken,” lacht ze. “Wel gek hé, dat je zo’n fan kunt zijn van iemand,” verzucht ze tegen haar buurvrouw die ook mee is gekomen.

Als de deuren eenmaal open gaan, zijn alle meisjes plots in een paar minuten binnen en dat betekent het eind van deze dag voor mij. Met mij vertrekken ook veel andere journalisten en cameraploegen, en terwijl ik het plein afloop hoor ik twee cameramannen met elkaar grapjes maken over Justin – “Dat haar he, hoeveel uur zou hij daarmee bezig zijn?” grapt hij.