Familieverjaardagen zijn voor ons allemaal een verplichting waar nauwelijks onder uit te komen is. Er komt een moment waarop je het “ik moet leren!” excuusje een keer te vaak hebt gebruikt en het langs moeten gaan onvermijdelijk is. Voor sommigen is dit geen probleem. Misschien heb je wel een coole familie, ben je een ster in het verdragen van het verjaardagskringetje of ben je een oude ziel die genot vindt in koffiedrinken en praten over cijfers, toekomstplannen en de virusgeladen e-mails die opa wel niet allemaal opent.

Er is echter één universeel aspect van de verjaardag waar ik persoonlijk elke keer over struikel, de reden waarom ik deze feestelijkheden vrees, een gebruik dat vrijwel niemand kan ontvluchten. Het “terugzwaaien-naar-iemand-die-niet-naar-jou-zwaaide” van de verjaardagsrituelen, een hoogtepunt van paniek voor het onontwikkelde, tere puberbrein: de begroeting.

Het fenomeen

"De begroeting”, “het handjesschudden”, “het cirkeltje rondgaan”: het gedagzeggen van feestgangers gaat bij vele namen, maar er zijn slechts weinig woorden die de paniek kunnen beschrijven waar ik mij in bevind aan het begin en het eind van deze festiviteiten. Ik geef eerlijk toe dat er belangrijkere dingen zijn om je zorgen over te maken dan een klam handje krijgen op de verjaardag van je nichtje, maar dit moet nou eenmaal gezegd worden! Ik heb een hekel aan "het cirkeltje rondgaan".

Traumatische ervaring

Ik heb nog steeds rillingen van een bepaalde verjaardag. Mijn oom - de goede vent - was 50 geworden en had de familie uitgenodigd om gezellig op z’n Hollands te komen barbecueën in zijn achtertuin. So far so good, maar het moment dat ik zijn bachelor pad binnenstapte, ging het al snel bergafwaarts. Mijn gezin was modieus te laat gekomen en voor mij betekende dit een hele hoop handen om te schudden en wangen om te kussen (terwijl je tussen elk kusje een stuk van het woord gefeliciteerd laat vallen). Het tafereel ging van start.

Volg Scholieren.com ook op hier op Instagram!

Als eerste kwamen mijn coole neven. Zij zijn even oud als mijn broers waardoor ze altijd al close met elkaar zijn geweest. Ik zag ze elkaar een handdruk geven, maar het was geen normale. Ze gaven elkaar zo’n stoere jongenshanddruk, waarbij je meer elkaars duim stevig vastpakt dan dat je voor de handpalm gaat. Volgzaam wilde ik mijn broers imiteren, maar ik wist überhaupt niet of ik in het coole nevenclubje thuishoorde en dus al helemaal niet of ik een stoere jongenshanddruk waardig was. Ik speelde het op safe en gaf een normale mensenhanddruk, maar mijn neven bleken dus te gaan voor de bro move. De handdruk was ongemakkelijk en een stukje van mijn kinderziel stierf af.

"De andere wang"
Om het nog moeilijker voor mij te maken was de vriendin van mijn oom de volgende in het rijtje. Als jongste van drie heb ik heel mijn leven al het privilege gehad om me te kunnen verschuilen achter mijn broers en hen na te kunnen doen, maar ik was ze uit het oog verloren. Ik stond er alleen voor.

Kijk, bij ooms en tantes is het (redelijk) makkelijk te beslissen hoe je ze moet begroeten. Maarja, wat is de nieuwe vriendin van je oom voor je? Ik had haar nog maar enkele keren gezien en nog nooit goed gesproken. Ze had de professionele uitstraling van een zakenvrouw en als bij een echte vergadering besloot ik een hand te geven. Ik zat fout. Ze ging voor mijn wang. Ik raakte in paniek! Wat nu? Welke wang moest ik ook alweer kussen? Uiteindelijk kuste ik de verkeerde wang, wilde ik een kus te weinig geven en kuste ik iets te duidelijk weg van haar gezicht. “De andere wang”, fluisterde ze me nog stilletjes toe, nadat ik al mijn waarde was verloren, en de rest van de avond kon ik haar nog maar met moeite aankijken.

Verwachtingen
Mensen verwachten nou eenmaal een bepaalde begroeting van je, maar welke? Dat moet je zelf maar inschatten. Ik schat zelf altijd fout. Ik ben een onhandig 17-jarig kindje dat niet oplet op wat er om hem heen gebeurt, eentje die op de fiets wordt afgeleid door fluffy honden en zo al meerdere keren bijna is verongelukt. Hoe moet ik weten welke 50-plussers met hetzelfde pittige kapsel mij vroeger nog een flesje hebben gegeven en daarom recht hebben op knuffelprivileges? Waarom is het bij sommige tantes de ene keer drie kusjes op de wang, en dan opeens twee? Of soms zelfs maar eentje en dan een knuffel?

De les

In mijn ogen lijkt het allemaal maar zo onnodig. Op een verjaardag zou de jarige feliciteren prioriteit moeten zijn.  Ik snap heus wel dat er waarde zit in het persoonlijk begroeten van iedereen die aanwezig is, maar er zou eens verandering moeten komen in de manier waarop dit gedaan wordt. Weg met het bejaarde gebruik dat vrouwen kusjes op de wang moeten geven en mannen onderling slechts een handdruk! Weg met het moeten nadenken over hoeveelheid kusjes! Geef de mensen waarbij het nodig is een lekkere knuffel en zwaai even lief naar de rest. Het is makkelijker, efficiënter en – allerbelangrijkste - handig voor mij.