Onze voeten bungelen onder het zitvlak van de schommel. Met de toppen van onze tenen tekenen we vrije vlinders in het zand en vegen ze genadeloos weer uit. Ieder persoon buiten gehoorafstand zou denken dat we twee gewone meisjes zijn, die gewoon wat rondhangen en niets beters te doen hebben. Iedereen die naast ons zou zitten, zou wel beter weten.

We praten niet over school en werk of over vrienden en relaties. We praten over de dood. Althans, zij praat over de dood, over zelfmoord. Ik knik en weet niet meer wat ik moet zeggen. Het probleem is dat ze het meent, dat de zogenaamd luchtige grapjes die ze maakt geen grapjes zijn, maar hints dat ze een uitlaatklep nodig heeft, wil praten, maar er niet direct om durft te vragen. Dat het slecht met haar gaat is geen nieuws meer. Dat ik haar niet meer probeer te helpen wel. Vandaag lach ik om haar grapjes, doe ik alsof ik niet doorheb dat ik haar redding moet zijn. Mijn energie en goede adviezen zijn op.

Duizend avonden sterk

Wanneer ik na een eeuwigheid aan ongemakkelijke stiltes naar huis loop, overvalt het schuldgevoel me. Wat als? Ruim drie jaar, zo'n duizend avonden is ze al depressief, wil ze een einde aan haar leven maken. Duizend avonden is ze toch sterk genoeg geweest. Maar wat als? De gedachte alleen al laat mijn hart een paar slagen overslaan. Wat als vanavond die kans van één op duizend zich voordoet? Wat als vanavond de druppel is, ik morgen wakker word en enkel nog een afscheidsberichtje op mijn telefoon zie staan?

Blauwe vinkjes

De volgende ochtend is er een zoals alle andere, maar dit keer met een nog sterker gevoel van angst als ik wakker word. De eerste gedachte die in me opkomt is: controleer of ze nog leeft. Geen sprake van rustig wakker worden, nog wat lezen en dan langzaamaan naar beneden gaan. Nee, ik trek een jurkje over mijn hoofd en vlieg de trap af naar mijn telefoon. Gevoed door angst werk ik mijn routine af: checken of er een berichtje van haar is, laatst gezien op Whatsapp controleren, haar eventueel een quasi-nonchalant goedemorgen berichtje sturen en afwachten tot de blauwe vinkjes komen. Dan pas kan ik opgelucht uitademen.

Voor vandaag is ze veilig. Ik neem me voor om vanaf nu weer áltijd voor haar klaar te staan en op te letten. Ik zou het mezelf nooit vergeven 'als'.

Ben of ken jij iemand die ook worstelt met gedachtes over zelfmoord? Bel dan met 113 zelfmoordpreventie of ga naar hun website. Doe je verhaal.