Schoolwerk is niet vervelend. Zo. Boem. Ik heb het gezegd. Ik kan het gejammer van de vele jongeren die het hardgrondig met me oneens zijn al horen.

Laat me het uitleggen. Ik denk namelijk dat we schoolwerk niet vervelend vinden. Ik althans niet; als ik eenmaal aan mijn schoolwerk zit, is het best kalmerend. Ik zet een muziekje op. Maak een sommetje. Als ik het snap dan klikt dat sommetje in elkaar, en dan zet ik een prachtige krul als ik het goed blijk te hebben. Eigenlijk prachtig.

Joggen

Aan je schoolwerk zitten is een beetje zoals joggen: vooraf heb je geen zin. Je moet andere kleren aan (je moet je boeken vinden, pagina zoeken), je moet zin maken (jezelf motiveren), en je moet alle andere leuke dingen in je leven tijdelijk negeren (je complete telefoon). Maar net als bij joggen geldt: als je eenmaal bezig bent, valt het best mee. Je rent eigenlijk zonder er echt bij na te denken. Bij het maken van schoolwerk dat je snapt denk je eigenlijk ook nauwelijks na.

Waarom vinden we het dan toch zo vervelend?

Omdat iets niet snappen heel, heel, heel vervelend is. Je bent net lekker aan het joggen, en dan raakt je veter los. Zo voelt het als ik bijvoorbeeld een som van wiskunde niet snap. Dan moet ik stoppen met werken, mijn muziek uitdoen, de som nog een keer lezen. Ik raak uit mijn flow. Na de som opnieuw gelezen te hebben begrijp ik het weer niet;, ergernis borrelt op.

Drama

Als ik op school ben, moet ik op zoek naar een leraar die het me kan uitleggen. En als ik die al vind, dan is het nog maar de vraag of ik diens uitleg snap. Als ik thuis ben, is het al helemaal een drama: dan heb je alleen het droge antwoord in het antwoordenboek om aan af te leiden wat je verkeerd doet. En terwijl je deze struggle ondergaat, blijft  de volgende gedachte aan je knagen: 'ik snap het niet, ik kan het niet'.

Dat, jongens en meisjes, is waarom we schoolwerk verschrikkelijk vinden. We gaan iets doen wat ons onherroepelijk aan het wankelen brengt. En dat is vervelend.