Op 8 juni 1869 werd Frank Lloyd Wright, de grootste Amerikaanse architect van de twintigste eeuw, in Wisconsin geboren.
Zijn vader, Wiliam Russell Cary Wright, kwam uit een engelse familie die zich in New England in Amerika vestigde. Hij studeerde rechten maar verdiende zijn brood als rondtrekkende muziekleraar. Hij trouwde met Permilia Holcomb, met wie hij drie kinderen had. Toen Permilia in 1864 stierf, verliet Wiliam Wright zijn kinderen en hervatte hij zijn zwerftochten.
Enige tijd later ontmoette hij Anna Lloyd Wright, op een muziekfestival en ondanks hun grote leeftijdsverschil (hij was 46 en zij 29) werden ze verliefd. Ze trouwden en Frank werd geboren.
Op een gegeven moment ontdekte Anna "het Froebel kindergarten concept" een radicale nieuwe benadering om kinderen op te voeden. Het lijkt erop dat Anna al beslist had dat haar zoon een architect zou worden en dat ze wist hoe heilzaam dit type van educatie voor hem zou zijn. Er bleek een dergelijke kleuterschool in Boston te zijn maar aangezien het onmogelijk was om de kleuter elke dag op en neer te laten reizen kocht Anna het nodige aan en begon Frank thuis les te geven
De Froeble benadering houdt in dat kinderen aangemoedigd worden om te spelen. Hierbij wordt hun spel omgevormd tot de herkenning en waardering van natuurlijke objecten en de basisregels waarvan het leven der volwassenen afhangt. De kinderen krijgen speelgoed aangeboden als geschenken maar het zijn simpele basisvormen in primaire kleuren. Er kan op verscheidene manieren mee gespeeld worden en geleidelijk aan wordt de moeilijkheidsgraad verhoogd. Men begint met tweedimensionale vormen en later driedimensionale vormen waarmee patronen en structuren gemaakt worden. De kinderen worden vooral aangemoedigd om hun fantasie te gebruiken en hun bouwsels een naam te geven- een boot, een huis of wat dan ook. Met deze methode worden de kinderen aangeleerd dat deze simpele geometrische vormen de basis- vormen zijn van alle vormen en dingen.
Bij Frank Lloyd Wright zouden deze Froebeliaanse schema's en oefeningen zijn leven lang hun invloed behouden. Zijn benadering van de architectuur was er een met onmiddellijke uitdrukking van functie en simpele vormen.
Rond 1880 was het gezin ondertussen uitgebreid met twee dochters: Jane en Maginel. Tijdens de schoolvakanties leefden en werkten de kinderen bij familie op een boerderij. De kinderen leerden hier hard werken maar het bracht hen ook een voorliefde voor de streek en de natuur bij.
Er kwam een breuk in de relatie van Frank zijn ouders en in 1885 verliet William zijn gezin om nooit terug te keren. Op zestienjarige leeftijd bevond Frank zich plots aan het hoofd van een familie die hij ook financieel moest onderhouden. En meteen lanceerde Anna Wright haar zoons carrière. Hij kon beginnen als leerjongen op het kantoor van een lokale aannemer, Allen D. Connover.
Connover was in die tijd de enige professionele bouwkundige in Madison. Hij was in wezen geen architect aangezien hij veeleer aandacht besteedde aan constructie dan aan ontwerp. Behalve het toezien op de bouw van ontwerpen, door anderen getekend, was Connover ook het hoofd van de afdeling ingenieurs bouwkunde aan de universiteit. Wat als gevolg had dat wat Wright leerde in Connover's kantoor bouwkunde in de praktijk was. De werkjes die hij moest opknappen waren niet altijd papierwerk. Gedurende de twee jaar dat Wright in dienst stond van Connover volgde hij elke dag enkele uren colleges aan de universiteit. Het was het dichtste dat Wright ooit zou komen bij een architectuur opleiding. Van de vier jaar durend cursus die technische instructies en teken-oefeningen bevatte volgde Wright nog geen twee jaar.
In de zomer van 1887 ging Wright ervan door, naar Chicago, wat een berekend risico was. Zijn gebrek aan een officiële opleiding op hoger niveau sprak in zijn nadeel. Terwijl zijn vaardigheid en kennis opgedaan in Connover's bedrijf en zijn boekenkennis dit tekort weer goed maakten.
Via een oom kwam hij in contact met ene Silsbee en de volgende dag werd hij al aan het werk gesteld aan het All-Souls project: het ontwerp voor een kerk voor zijn oom. Het was een speciaal ontwerp voor een kerk en Silsbee's invloed was sterk zichtbaar. Het geheel leek meer op een clubhuis dan op een kerk, door het informele, asymmetrische ontwerp en de mix van metselwerk en bruine shingels.
Wright bleek zeer begerig om nieuwe uitdagingen aan te gaan, hij werkte dan ook maar zeven of acht maanden bij Silsbee. Toch vergat hij nooit wat hij geleerd had bij Silsbee. Later zouden er nog sporen terug te vinden zijn in zijn werken die getuigden van Silsbees invloed.
In de herfst van 1887 hoorde hij over een vacature bij Adler en Sullivan en Wright solliciteerde voor de baan van tekenaar. Wright werkte verscheidene nachten door om een serie tekeningen uit te kiezen die hij Sullivan zou laten zien. Sommige van de tekeningen waren verwerkingen van Silsbee's tekeningen, anderen waren wel overwogen 'Sullivanistisch'. Tijdens het interview bestudeerde Sullivan de tekeningen en Wright werd aanvaard voor 25 dollars per week.
Sullivan had als partner Dankmar Adler (1844-1900) die meer verantwoordelijk was voor de zakelijke kant en de boekhouding van de zaak. Sullivan staafde in zijn boek zijn geloof dat er voor de oude stijlen, tradities en waarden, aanwezig in architectuur en maatschappij, geen plaats was in het nieuwe moderne Amerika. Sullivan geloofde ook dat de beste bron van inspiratie de natuur zelf was.
Louis Henry Sullivan (1856-1924), De architect van de Chicaco-school en één van de meest vooruitstrevendste Amerikaanse ontwerpers. Wright was in dienst bij hem van 1887 tot 1893, tot Sullivan Wright's onafhankelijke werken ontdekte.
Toen Wright zich bij het kantoor van Adler en Sullivan voegde stonden ze juist op de drempel van een prachtige carrière. Dit werd bevestigd met de beheerde opdracht voor het ontwerp van het auditorium te Chicago.
De zaak was toen nog gehuisvest op de bovenste verdieping van een kantoorgebouw dat Adler en Sullivan zelf ontworpen hadden in 1880. Toen het Auditorium in 1889 afgewerkt was verhuisden ze al vlug naar de zolderverdieping van de grote toren. Daar kreeg Wright een kantoor dat aansloot bij dat van Sullivan en even groot was. Deze snelle groei van bouwkundig tekenaar tot zowat een partner in de firma is weeral een bewijs van Wright's vlugge groei naar bekendheid en succes.
Tijdens en na het optrekken van een gebouw voor de wereldtentoonstelling in Chicago in 1893 ging Wright verscheidene keren naar de tentoonstelling. Van al de gebruikelijke opgestelde tentoonstellings-stukken waren er twee die een grote indruk op Wright maakten. De Colombiaanse reconstructie van een maya klooster en een namaak van een Japanse tempel en de bijhorende schatten. Deze tempel was de eerste introductie op grote schaal in Amerika van de Japanse kunst. Wright interesse in het Oosten was vroeger ook al aangezwengeld door Silsbee die "oriëntalia" verzamelde.
In tegenstelling tot de onmiskenbare overeenkomsten tussen de Japanse architectuur en sommige van Wright's gebouwen, bleef Wright er van overtuigt dat het hem niet in het minste beïnvloedde.
Deze foto toont Wright rond 1904, op een leeftijd van 35 jaar. De periode waarin z'n onafhankelijke carrière begon succes te hebben.
Zijn vader, Wiliam Russell Cary Wright, kwam uit een engelse familie die zich in New England in Amerika vestigde. Hij studeerde rechten maar verdiende zijn brood als rondtrekkende muziekleraar. Hij trouwde met Permilia Holcomb, met wie hij drie kinderen had. Toen Permilia in 1864 stierf, verliet Wiliam Wright zijn kinderen en hervatte hij zijn zwerftochten.
Enige tijd later ontmoette hij Anna Lloyd Wright, op een muziekfestival en ondanks hun grote leeftijdsverschil (hij was 46 en zij 29) werden ze verliefd. Ze trouwden en Frank werd geboren.
De Froeble benadering houdt in dat kinderen aangemoedigd worden om te spelen. Hierbij wordt hun spel omgevormd tot de herkenning en waardering van natuurlijke objecten en de basisregels waarvan het leven der volwassenen afhangt. De kinderen krijgen speelgoed aangeboden als geschenken maar het zijn simpele basisvormen in primaire kleuren. Er kan op verscheidene manieren mee gespeeld worden en geleidelijk aan wordt de moeilijkheidsgraad verhoogd. Men begint met tweedimensionale vormen en later driedimensionale vormen waarmee patronen en structuren gemaakt worden. De kinderen worden vooral aangemoedigd om hun fantasie te gebruiken en hun bouwsels een naam te geven- een boot, een huis of wat dan ook. Met deze methode worden de kinderen aangeleerd dat deze simpele geometrische vormen de basis- vormen zijn van alle vormen en dingen.
Bij Frank Lloyd Wright zouden deze Froebeliaanse schema's en oefeningen zijn leven lang hun invloed behouden. Zijn benadering van de architectuur was er een met onmiddellijke uitdrukking van functie en simpele vormen.
Rond 1880 was het gezin ondertussen uitgebreid met twee dochters: Jane en Maginel. Tijdens de schoolvakanties leefden en werkten de kinderen bij familie op een boerderij. De kinderen leerden hier hard werken maar het bracht hen ook een voorliefde voor de streek en de natuur bij.
Er kwam een breuk in de relatie van Frank zijn ouders en in 1885 verliet William zijn gezin om nooit terug te keren. Op zestienjarige leeftijd bevond Frank zich plots aan het hoofd van een familie die hij ook financieel moest onderhouden. En meteen lanceerde Anna Wright haar zoons carrière. Hij kon beginnen als leerjongen op het kantoor van een lokale aannemer, Allen D. Connover.
Connover was in die tijd de enige professionele bouwkundige in Madison. Hij was in wezen geen architect aangezien hij veeleer aandacht besteedde aan constructie dan aan ontwerp. Behalve het toezien op de bouw van ontwerpen, door anderen getekend, was Connover ook het hoofd van de afdeling ingenieurs bouwkunde aan de universiteit. Wat als gevolg had dat wat Wright leerde in Connover's kantoor bouwkunde in de praktijk was. De werkjes die hij moest opknappen waren niet altijd papierwerk. Gedurende de twee jaar dat Wright in dienst stond van Connover volgde hij elke dag enkele uren colleges aan de universiteit. Het was het dichtste dat Wright ooit zou komen bij een architectuur opleiding. Van de vier jaar durend cursus die technische instructies en teken-oefeningen bevatte volgde Wright nog geen twee jaar.
In de zomer van 1887 ging Wright ervan door, naar Chicago, wat een berekend risico was. Zijn gebrek aan een officiële opleiding op hoger niveau sprak in zijn nadeel. Terwijl zijn vaardigheid en kennis opgedaan in Connover's bedrijf en zijn boekenkennis dit tekort weer goed maakten.
Via een oom kwam hij in contact met ene Silsbee en de volgende dag werd hij al aan het werk gesteld aan het All-Souls project: het ontwerp voor een kerk voor zijn oom. Het was een speciaal ontwerp voor een kerk en Silsbee's invloed was sterk zichtbaar. Het geheel leek meer op een clubhuis dan op een kerk, door het informele, asymmetrische ontwerp en de mix van metselwerk en bruine shingels.
Wright bleek zeer begerig om nieuwe uitdagingen aan te gaan, hij werkte dan ook maar zeven of acht maanden bij Silsbee. Toch vergat hij nooit wat hij geleerd had bij Silsbee. Later zouden er nog sporen terug te vinden zijn in zijn werken die getuigden van Silsbees invloed.
In de herfst van 1887 hoorde hij over een vacature bij Adler en Sullivan en Wright solliciteerde voor de baan van tekenaar. Wright werkte verscheidene nachten door om een serie tekeningen uit te kiezen die hij Sullivan zou laten zien. Sommige van de tekeningen waren verwerkingen van Silsbee's tekeningen, anderen waren wel overwogen 'Sullivanistisch'. Tijdens het interview bestudeerde Sullivan de tekeningen en Wright werd aanvaard voor 25 dollars per week.
Louis Henry Sullivan (1856-1924), De architect van de Chicaco-school en één van de meest vooruitstrevendste Amerikaanse ontwerpers. Wright was in dienst bij hem van 1887 tot 1893, tot Sullivan Wright's onafhankelijke werken ontdekte.
Toen Wright zich bij het kantoor van Adler en Sullivan voegde stonden ze juist op de drempel van een prachtige carrière. Dit werd bevestigd met de beheerde opdracht voor het ontwerp van het auditorium te Chicago.
De zaak was toen nog gehuisvest op de bovenste verdieping van een kantoorgebouw dat Adler en Sullivan zelf ontworpen hadden in 1880. Toen het Auditorium in 1889 afgewerkt was verhuisden ze al vlug naar de zolderverdieping van de grote toren. Daar kreeg Wright een kantoor dat aansloot bij dat van Sullivan en even groot was. Deze snelle groei van bouwkundig tekenaar tot zowat een partner in de firma is weeral een bewijs van Wright's vlugge groei naar bekendheid en succes.
Tijdens en na het optrekken van een gebouw voor de wereldtentoonstelling in Chicago in 1893 ging Wright verscheidene keren naar de tentoonstelling. Van al de gebruikelijke opgestelde tentoonstellings-stukken waren er twee die een grote indruk op Wright maakten. De Colombiaanse reconstructie van een maya klooster en een namaak van een Japanse tempel en de bijhorende schatten. Deze tempel was de eerste introductie op grote schaal in Amerika van de Japanse kunst. Wright interesse in het Oosten was vroeger ook al aangezwengeld door Silsbee die "oriëntalia" verzamelde.
In tegenstelling tot de onmiskenbare overeenkomsten tussen de Japanse architectuur en sommige van Wright's gebouwen, bleef Wright er van overtuigt dat het hem niet in het minste beïnvloedde.
Deze foto toont Wright rond 1904, op een leeftijd van 35 jaar. De periode waarin z'n onafhankelijke carrière begon succes te hebben.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden