Euthanasie

Hulp bij zelfdoding bij mensen bij een psychisch of lichamelijk uitzichtloos lijden moet makkelijker gemaakt worden.

Een vrouw is gearresteerd omdat zij haar  verlamde 22-jarige zoon heeft geholpen bij een poging tot euthanasie. Ze deed een overdosis slaapmiddel in het infuus van haar zoon.

Stel je voor, je bent moeder en je zoon  heeft een verkeersongeluk gehad toen hij 20 was waardoor hij vrijwel blind is, en niet meer kan spreken. Zijn lichaam kan hij nog een beetje bewegen,  hij kan nog  ja en nee schudden.  Je bent zijn moeder, je liep elke dag het ziekenhuis in, en uit.  Je weet dat dit nooit de bedoeling is geweest van het leven. Je zoon is inmiddels 22, 2 jaar verder. Hij ligt thuis op een bed. Hij stopt met eten en drinken, hij wil niet meer. Je kunt het niet aanzien dat hij zichzelf uithongert en weet dat er maar een mogelijkheid is, overleggen met de arts over euthanasie. Je arts weigert dit omdat hij nog kan bewegen met zijn lichaam.  Je ziet als moeder nog maar één oplossing. Een overdosis pillen toedienen aan je zoon. Je zoon knikt, hij wil niet meer en dit is de enigste oplossing.  Dit gebeurde in Frankrijk, de moeder is later opgepakt omdat hij zijn zoon heeft “vermoord’. Of ik zou zeggen, die moeder heeft zijn zoon uit zijn lijden verlost!  Tot op heden liggen de eisen erg hoog als het gaat om zelfdoding. Wanneer  sprake is van lichamelijk uitzichtloos lijden, kan er in Nederland euthanasie worden gepleegd. Sinds kort is het ook mogelijk bij een psychisch uitzichtloos leiden om euthanasie aan te vragen. Maar dan moet de persoon die euthanasie wil plegen, twee artsen vinden die achter hem staan. En dat is niet eens voldoende, er moeten een aantal onderzoeken en gesprekken plaatsvinden, voor er daadwerkelijk een datum geprikt kan worden. Ik vind dat dit makkelijker moet worden, waarom een ontzettend lange procedure als diegene er zelf achter staat? 
Mijn stelling luidt: Hulp bij zelfdoding bij mensen met een psychisch of lichamelijk uitzichtloos lijden moet makkelijker gemaakt worden.

Eén van de argumenten voor deze stelling is, een arts kan niet bepalen over iemands leven. Hoe kan het nou dat  artsen  mogen beslissen over het wel of niet beëindigen van iemands leven. Hij kent de betrokkene niet persoonlijk, en weet dus ook niet hoe deze zich voelt, of zijn lijden wel of niet uitzichtloos is. Voor sommige bejaarden is het bejaardenhuis. al een uitzichtloos lijden.  Het bejaardenstel David en Willemke Postma kozen zelf hun einde. Ze wouden niet naar het bejaardenhuis.  Ze pleegde geen  euthanasie door een arts maar namen een overdosis pillen. Nou is het zo dat dit stel alles zelf heel goed had geregeld zodat niemand uit de familie of omgeving schuldig werd bevonden, maar een arts had hier ook gewoon bij kunnen helpen.

Mijn tweede argument is: Een arts moet zich niet schuldig voelen, als de personen die euthanasie willen plegen netjes alle papieren hebben ondertekend. Als de persoon die euthanasie wil, alles heeft ondertekend kan de arts niet fout worden gezien. Iemand die zo in het leven staat zal, of een arts nou mee wil werken of niet, zelf het leven wel beëindigen. Het is dan zowel voor de betrokkene als zijn of haar nabestaanden wel zo fijn zijn als dit op een nette manier gedaan worden in de vorm van euthanasie dan op andere manieren van zelfdoding. Ik kan me niet voorstellen dat een arts die euthanasie van een persoon heeft geweigerd het een fijn gevoel vind dat de persoon nu zelf voor de trein is gesprongen om er een eind aan te maken. In dat geval moet een arts zich juist schuldig voelen, dat hij dit persoon niet wou  helpen.

Ten derde, je hebt zeggenschap over je leven tot aan je dood. Je hele leven lijdt je op je eigen manier. Wanneer je beslist dat het lang genoeg geduurd heeft, gaat de overheid zich er mee bemoeien. Ik vind dat je een einde aan je leven moet kunnen maken wanneer jij denkt dat het genoeg is geweest. Het is in mijn ogen niet eerlijk iemand na een leven vol eigen keuzes en verantwoordelijkheden op het laatste moment zijn zeggenschap over het leven af te pakken.

Er zijn natuurlijk ook tegenargumenten. Euthanasie moet strenger worden omdat de middelen hiervoor duur zijn. De middelen voor euthanasie zijn inderdaad duur,  maar ik wil  de mensen er even op wijzen dat zelfmoord ook de nodige kosten met zich mee brengt, evenals medicijnen en zorg die de persoon in kwestie zou krijgen wanneer hij of zij blijft leven.

Er zijn geloven die zelfdoding een schande vinden.  Er zijn verscheidene geloven en culturen die tegen zelfdoding zijn, op welke manier dan ook. Ik vind dat iedereen het recht heeft op een eigen mening. We leven in een vrij land daar hoort vrijheid van meningsuiting ook bij. Als je niet voor euthanasie bent, moet je dit vooral niet doen. Maar belemmer de mensen of ze nou wel of niet uit de zelfde cultuur komen niet tot de keuze van euthanasie.  Iedereen moet vrij staan tot het maken van zulke beslissingen. Iedereen staat vrij tot het gebruik maken van deze wet. Het is je eigen keuze wat je hier mee doet.

Euthanasie om geen goede reden moet niet kunnen. Je moet natuurlijk wel een goede reden hebben, maar wanneer is iets een goede reden?  Bij de Belgische tweeling die samen uit het leven zijn gestapt omdat ze geleidelijk blind waren geworden en volledig afhankelijk zouden worden van hun ouders, hebben een duidelijke reden.  Een arts  moet wel kijken of het persoon die euthanasie wil, hier een reden voor heeft wat niet op te lossen is met medicijnen, of psychische hulp. Maar als er bijvoorbeeld na een tijdje aankijken van de situatie de hulp of medicijnen niet helpen moet er wel weer opnieuw naar de optie euthanasie gekeken worden als de persoon hier weer omvraagt.

Als je alles op een rijtje zet, staat iedereen vrij tot het maken van de beslissing euthanasie. Zelfdoding zal in veel gevallen toch gebeuren, als de overheid dit makkelijker maakt zou dit veel mensen helpen die het nut van het leven niet meer zien. En de mensen om dit persoon heen. Wel moet er gekeken worden door de arts of het probleem van de persoon die euthanasie wil op te lossen valt door medicijnen of psychische hulp, blijkt er na een tijdje aankijken de situatie niet verbeterd is en wil het persoon nog steeds euthanasie dan moet de arts hier wel voor open staan om opnieuw naar de optie euthanasie kijken. Zodat in beide gevallen, zowel  de arts als de persoon die euthanasie wil plegen achter het besluit staan. Iedereen moet  met een duidelijke reden het recht hebben om de regie over zijn leven te houden tot aan zijn dood, en dat niet op het laatste moment moet worden afgepakt door een arts of de overheid. Mensen met een psychisch of lichamelijk uitzichtloos lijden verdienen dat euthanasie makkelijker word gemaakt.