Doodstraf

De doodstraf is één van de oudste straffen ter wereld. Bij de Romeinen, de Indianen en overal op de wereld werden zware misdadigers gedood op de meest uiteenlopende manieren. De één erg pijnlijk en langzaam, terwijl het ook op een snelle en minder pijnlijke manier kan gebeuren. Nog steeds wordt de doodstraf uitgevoerd, maar in Nederland en nog 107 andere landen niet meer. Ik vind dat de doodstraf weer moet worden ingevoerd in Nederland. In dit betoog zal ik u proberen te overtuigen van het waarom en op welke gronden. De doodstraf moet weer worden ingevoerd in Nederland op ernstige misdrijven. Onder ernstige misdrijven die in aanmerking moeten komen voor de doodstraf vallen het plegen van een of meerdere moorden (onder voorbedachte rade) en misdadigers die herhaaldelijk kinderen of volwassenen verkrachten. Als men de doodstraf op zulke misdrijven zet, denken mensen wel wat beter na voordat ze zo’n misdrijf zullen plegen. Volgens mij schrikt de doodstraf in Nederland veel mensen bij voorbaat al af. Als een bepaalde soort ‘mensen’ toch zo’n ernstig delict pleegt, zullen ze de consequenties maar moeten ondergaan. ‘Mensen’ die anderen personen hebben vermoord of meerdere keren personen hebben verkracht zullen niet meer in herhaling vallen als ze ter dood veroordeelt zijn. Dat is erg praktisch gedacht, maar het is wel zo. Het komt regelmatig voor dat ‘mensen’ al meerdere keren zijn veroordeelt voor een verkrachting van een kind en toch telkens weer in herhaling vallen, ondanks TBS en nog meer van die psychologische onderzoeken en behandelingen. Voor hen past maar een straf en dat is de doodstraf. Ook voor ‘mensen’ die een ander hebben vermoord hoef je niet sentimenteel te doen. Zij hebben dat misdrijf met eer en geweten begaan. Dan zullen zij dus dat zelfde ook maar moeten ondergaan. Dat heet gerechtigheid. De doodstraf wil ik niet instellen om het gezegde ‘oog om oog, tand om tand’ te onderschrijven. De doodstraf is geen wraakmiddel, maar een gepaste straf voor zeer ernstig misdrijf of zelfs meerderen misdrijven die herhaaldelijk worden gepleegd. Het geven van een levenslange gevangenisstraf kan ook een manier zijn om zware misdrijven te bestraffen. Toch vind ik dat dat niet voldoende is voor de misdrijven die ik hierboven heb beschreven. Waarom zou men belastinggeld blijven spenderen aan ‘mensen’ die dat eigenlijk helemaal niet verdienen? Eigenlijk vind ik dat de economische factor helemaal geen rol speelt in dit geheel. Wellicht is het geven van een levenslange gevangenisstraf wel onmenselijker en wreder dan de doodstraf. Neem het voorbeeld van Timothy McVeigh: de terrorist die verantwoordelijk was voor de aanslag op een overheidsgebouw in Oklahoma. Als het aan de tegenstanders van de doodstraf ligt, dan brengt McVeigh zo'n veertig a vijftig jaar door in een hok van zeer beperkte omvang in een ontzettend goed beveiligde en mensonvriendelijke gevangenis. Als McVeigh niet binnen een paar jaar wordt vermoord met een stomp steekwapen, zoals meervoudige moordenaar Jeffrey Dohmer overkwam (die 35 mannen en jongens vermoordde, in stukken sneed en onder zijn huis in tonnen stopte, maar door het ontbreken van de doodstraf in zijn staat tot levenslang werd veroordeeld), dan kan McVeigh uitzien naar een belabberd en saai bestaan, enkel verlevendigd met de regelmatige vechtpartij of verkrachting. Misschien verdient hij die straf, maar het is niet mijn idee van een betere of beschaafdere straf dan de doodstraf. Misschien ontwikkelt McVeigh zich tot jurist, dichter of wellicht blijkt hij ongewoon talentvol met het penseel. Misschien vindt hij de heer of Allah. Maar eruit komen mag hij nooit meer. Gevangenisstraffen zoals deze zijn niet correctief, niet bedoeld om de gevangene te verbeteren en klaar te maken voor herintreding in de samenleving. Ze zijn er om op te ruimen. Gelukkig voor hemzelf kan Timothy McVeigh, nu volgens de regels berecht en ter dood veroordeeld, uitzien naar een relatief veilig en onbezorgd bestaan op death row, de speciale afdeling voor ter dood veroordeelden. Hij heeft zelfs nog een keuze. Hij kan nog lange jaren in beroep gaan tegen zijn vonnis en onderdelen daarvan. Zo'n beroep levert zelden iets meer op dan uitstel van executie. Daarmee zou hij niet alleen zichzelf maar ook een groot deel van de familie van de 168 slachtoffers en de vijfhonderd gewonden van de bomaanslag een plezier doen. Een aantal van hen denkt het hoofdstuk Oklahoma pas te kunnen afsluiten als McVeigh met zijn leven heeft geboet. Ik kan me niet in hun situatie verplaatsen, maar wie zal ze het recht op deze gevoelens ontzeggen? De doodstraf vervult voor hen de rol van afsluiting. De zaak McVeigh is uniek in het grote aantal slachtoffers dat hij maakte. Helaas behoren wrede, onbegrijpelijke meervoudige moorden tot de geregeld voorkomende problemen van de Verenigde Staten. De daarbij horende doodstraffen evenzeer. Er zitten zo'n 3000 mensen op death row. Van de executies die worden uitgevoerd meldt het dagblad de Herald Tribune iedere keer keurig voor welk misdrijf dit gebeurde. De catalogus van bloeddorstigheid en zinloze wreedheid die daar wordt getoond, leidt tot begrip voor de doodstraf. Persoonlijk heb ik er dan ook geen moeite mee om McVeigh naar de executiekamer te verwijzen. Evenmin als, ik noem maar een aantal voorbeelden, de man die 35 mensen in een McDonald's doodschoot, de Australiër die zijn mitrailleur in een toeristenoord leegde, of zelfs die geschifte moeder die haar twee kinderen verdronk omdat haar vriendje ze niet moest. Principieel tegenstander van de doodstraf, zoals de meeste Nederlanders, ben ik zeker niet. De samenleving heeft het recht, nee, de plicht om deze mensen uit zijn midden te verwijderen. En de doodstraf is daarvoor een adequaat, proportioneel en, gezien de alternatieven om dit doel te bereiken, een humaan middel. Iedereen wordt er beter van. De samenleving, de daders, de slachtoffers. Tegenstanders van de doodstraf kijken vaak te eenzijdig naar de misdadiger; alsof hij/zij het slachtoffer is. Degenen die zulke zware misdrijven begaan zijn niet de slachtoffers en ook niet de familie van dat soort ‘mensen’. De familie van de misdadigers kunnen er niets aan doen dat hun zoon/dochter de wet ernstig heeft geschonden, maar de echte slachtoffers zijn de familie leden van de vermoorde zoon of het verkrachte kind en zijn/haar familie leden. Tegenover hen is het onrechtvaardig om enig medelijden te hebben met een ter dood veroordeelde. Veel tegenstanders beweren dat wanneer een persoon wordt veroordeelt tot de doodstraf dat hij/zij dan niet kan worden geconfronteerd met zijn/haar daden. Daarvoor vind ik het te laat. Dat had de veroordeelde maar moeten doen voordat hij/zij de onmenselijke daad verrichte. Ook wordt er nu weer teveel vanuit het standpunt van de dader gekeken. Men vergeet wie de echte slachtoffers zijn en hoe moeilijk zij het zullen hebben met hun verdere leven. Het heeft toch vrij weinig zin dat een misdadiger gaat nadenken over al zijn verkrachtingen van kinderen en dat hij dat achteraf misschien toch eigenlijk beter niet had kunnen doen? Hij/zij moet worden bestraft en de maatschappij moet worden beschermd tegen dat soort kwaad willende ‘mensen’!! Ook beweren tegenstanders dat sommigen veroordeelden tot inkeer komen tijdens hun gevangenisstraf die vooraf gaat aan de ter dood uitvoering. Daarvoor geldt eigenlijk hetzelfde als voor het confronteren tijdens de levenslange gevangenisstraf van misdadigers met hun eigen misdaden: dat had hij/zij maar eerder moeten doen. Het plotseling respecteren van levens van medemensen betekent toch niet dat iemand onder zijn/haar straf kan uitkomen? Dat maakt je toch niet plots een beter mens, nadat je mensen hebt vermoord of verkracht? Verder beweren tegenstanders van de doodstraf dat het nogal eens voorkomt dat onschuldigen worden veroordeelt en uiteindelijk ter dood gebracht. Zij halen dat verschillende voorbeelden naar boven uit de Verenigde Staten. Maar Nederland is de Verenigde Staten niet!! Ik geloof volkomen in het Nederlandse rechtssysteem en in de Nederlandse rechters. Ook door de nieuwe ontwikkelingen op het gebied van DNA onderzoek is steeds beter te ontdekken wie de echte daders zijn. Ik geloof niet dat in Nederland er mensen zullen worden veroordeelt op basis van geloof, huidkleur, (sociale) leefomstandigheden of op basis van ‘er moet nou eenmaal iemand worden gestraft’ of op andere racistische kenmerken. Daarvoor zijn de rechters in Nederland te onafhankelijk van de politieke leiders of van wie dan ook. Anderen tegenstanders vinden de doodstraf onmenselijk omdat veroordeelden geestelijke en, bij de volbrenging van het vonnis, lichamelijke pijn ervaren. Ik vind het helemaal niet zo erg en verschrikkelijk dat moordenaars of verkrachters geestelijke en lichamelijke pijn voelen. Nogmaals: men vergeet weer wie de echte slachtoffers zijn. De familie van degene die vermoord is heeft zeker geen geestelijke pijn gehad (en heeft dat nog altijd bij de gedachten aan een overleefde geliefde)? Of het meisje/vrouw die verkracht is?: zij heeft ook niet te beseffen veel lichamelijke en geestelijke pijn geleden en draagt dat de rest van haar leven met zich mee. Wordt daar ook bij stil gestaan door de personen die dit soort argumenten naar voren brengen? Het lijkt er soms niet op. Ik ben dus voor invoering van de doodstraf in Nederland omdat: - De doodstraf voorkomt herhaling van het delict. - De doodstraf schrikt potentiële (serie)-moordenaars en -verkrachters af. - De doodstraf betekent gerechtigheid voor direct betrokkenen. - De doodstraf is wellicht minder wreed dan levenslange opsluiting. - Door de doodstraf wordt de samenleving beschermd van psychopaten.