Francis Scott Fitzegerald was de zoon van twee katholieken en was deels Iers van nationaliteit. Hij behoorde tot een gezin uit de hogere middenklasse en werd naar streng katholieke scholen gestuurd, waar al ontdekt werd dat hij buitengewoon slim en geïnteresseerd was in literatuur. In 1908 werd voor het eerst een verhaal van zijn hand gepubliceerd in de schoolkrant. Tijdens zijn studie aan Princeton werd hij vrienden met verschillende mannen die later belangrijke literatuurcritici zouden worden, zoals Edmund Wilson en John Peale Bishop. Hij ontmoette zijn latere echtgenote Zelda Sayre (de dochter van een belangrijke rechter) op een countryclub en verhuisde naar New York toen de oorlog voorbij was. Hij ging in de reclamebranche werken en hoopte zo genoeg geld te verdienen om met haar te kunnen trouwen. De verloving werd uitgesteld omdat Zelda hem niet rijk genoeg vond. Toen een van zijn boeken toch populair werd, trouwden ze alsnog. Fitzegerald woonde in de jaren twintig in Parijs, waar hij schrijvers als Ernest Hemingway ontmoette en zijn glorieperiode beleefde als schrijver van romans, korte verhalen en scriptscenario's.  Hij en Zelda kregen slechts één dochter en hij werd later gediagnosteerd met tubercolose. Zijn gezondheid was slecht: hij dronk veel en overleed uiteindelijk in 1940 aan een tweede hartaanval.