Ik had een nieuw bed nodig. Aangezien ik geen moeilijke slaper ben, was de keuze snel gemaakt. Een simpele boxspring van een grote Zweedse meubelfirma moest het worden. Ik wist ook al welke poten ik er bij wilde hebben: ik had het op internet al helemaal uitgekiemd. Ik had mijn vader zover gekregen om met de aanhanger met me te gaan. Eventjes een bed halen, zo dacht ik.

Na aankomst, 5 minuten na openingstijd, bleek ik op maandagochtend niet de enige te zijn die op zoek was naar nieuwe meubels. Na een hoop gesjok door de eindeloze Ikea-paden kwamen we aan bij de afdeling Slaapkamer. Wederom bleek ik niet de enige te zijn.

Nadat ik vijf andere mensen voor me moest laten gaan, allemaal hetzelfde bed uitproberend als ik wilde hebben, was ik aan de beurt. "Ja ligt lekker, lekker zacht, doe die maar." "Kunt u hem wel binnen krijgen? Het is namelijk één massief blok." Ook dat nog. Ik hoopte van wel, en anders moest het maar met een katrol via het raam: ik wilde dát bed en geen andere.

"Welk dekmatras wilt u er bij? Die moet er namelijk bij, anders trekt al het zweet zo het binnenveringsmatras in." Ik vond de simpelste goed genoeg: ik wilde naar huis. "Het dekmatras kunt u beneden in het magazijn ophalen en het bed aan de overkant bij de afhaalservice." Dus niet. Het gehele schap was leeg. Het bed hadden ze aan de overkant gelukkig wel.

Vijf uur nadat ik voet in de Ikea had gezet was het bed eindelijk via het trappenhuis mijn huis in gesjord. Toen moest het echter nog uitgepakt worden en de poten gemonteerd...

Ikea is makkelijk en goedkoop. Maar niet snel.

Gepubliceerd op 1 januari 2009

---