Met een plattegrondje en een hoofd waar het ongeloof vanaf druipt, lopen ze door de school, hun lichaampje helemaal verborgen achter een grote Kiplingtas propvol met agenda’s, overlevingspakketten en etuis die barsten van de stevige pennen en bicmarkers. Hysterisch staan ze te drommen bij de ingang, hopend dat ze nog op tijd zijn bij hun eerste lesdag op de grote school. Brugklassers, een plaag waar vrijwel iedere middelbare school aan het begin van het jaar last van heeft.

Not done
Iedereen is ooit brugklasser geweest, toch kan ik me moeilijk voorstellen dat ik zo was. Het ziet er soms lachwekkend uit: rennende brugklassers die wanhopig hun lokaal aan het opzoeken zijn in de hoop geen te laat briefje te moeten halen. De oeh’s en de aah’s van de ouderejaars met een rood hoofd negerend, proberen ze zich toch nog een beetje waardig door de school te begeven. Maar dat is natuurlijk moeilijk, ook ik wist niet dat rennen door de gangen not done was, dat Kiplingtassen toch niet zo stoer zijn en dat broodtrommeltjes eigenlijk ook niet kunnen.

Kleintjes
Gaandeweg het schooljaar leer je deze dingen gauw. Tenminste dat deed ik, als ik nu de tweedeklassers zie, twijfel ik soms nog steeds of ze niet beter in groep 8 passen. Ook de nieuwe lichting is weer extreem klein (ik ben niet een van de grootste, maar 1.30m is me toch iets te minuscuul) en de tassen zijn weer extreem groot. Soms denk ik wel eens of het niet handig zou zijn voorlichtingen te geven in groep 8, dat zou ze misschien heel wat nastarende blikken en ge-aahh schelen.  

Maar toch, een klein beetje medelijden is soms wel eens op z'n plaats dus ik denk dat ik dit laatste jaar maar eens aardig tegen deze nieuwelingen ga zijn, geen commentaar meer op de te grote tassen ga geven en niet meer al te vaak ‘wát lief’ ga zeggen als er een ielig mannetje met een te lang T-shirtje langs komt lopen, ik ga mijn leven beteren.

Want laten we niet vergeten, wij waren vroeger ook zo.

Gepubliceerd op 1 september 2008

---