Puber of bezeten?
Nietsvermoedend was ik zondagavond doelloos aan het zappen, tot ik op SBS6 kwam. Daar was een reportage te zien over de film ‘The Exorsist’. De trailer van de film was voor mij al een reden om achter een kussen te kruipen en net zo hard te gillen totdat iemand op het uitknopje van de TV drukte.
Lees verder
Waargebeurd
De film is gebaseerd op het boek van William Peter Blatty. Hij schreef over een 14-jarige jongen in 1949, Richard, die door satan bezeten lijkt te zijn. Zijn ouders zijn ten einde raad. Ze horen allerlei vreemd gebonk op de kamer van hun zoon en ontdekken vreemde wonden op zijn borst. Ze roepen de hulp in van een katholieke priester, die begint met de duivelsuitdrijving. De jongen wordt opgenomen in een ziekenhuis, spuugt en plast over de priesters heen en scheld hem uit bij het leven.
De schrijver van het boek putte zijn informatie uit een dagboek van een collega van de priester, die heeft geholpen bij de duivelsuitdrijving.
Angst
In de reportage, die overigens beelden bevatte van andere 'bezeten' mensen, gaan psychologen en theologen in discussie. Was Richard daadwerkelijk door de duivel bezeten of was het gewoon een erg lastige puber die een beetje last had van de hormoontjes?
Hoewel ik na de reportage bijna niet meer naar boven toe durfde, twijfelde ik óók aan het waarheidsgehalte van het exorcistverhaal. Met iets minder erge hartkloppingen liep ik toch maar de trap op.
Los gaan
Iedereen heeft toch wel eens de neiging gehad om alles en iedereen verrot te schelden en met je hoofd en vuisten tegen de muren te bonken? Ik wel in ieder geval. Ik kan mijn ouders er dan alleen niet van overtuigen dat er een duivel in mij verscholen zit.
Misschien had onze Richard gewoon eventjes de behoefte om los te gaan. En aangezien het in 1949 nogal ongebruikelijk was om je als puber het leplazerus te zuipen (want comazuipen zat toen nog niet in de woordenschat van de gemiddelde Nederlander), vond hij dit wel een prima uitweg. Maar laat satan het maar niet horen.
