Iedereen kent het beeld van Donald Duck wel, die nooit genoeg geld bij zich heeft en zijn luxe dineetje moet afbetalen met een enorme afwas. Waar hij op een keukentrapje staat omdat hij niet bij het puntje van de berg vol met servies, bestek en glazen komt. En ja, dat beeld ken ik dus ook. Toen ik werd aangenomen als afwasser was dit ook het eerste dat in mij opkwam. Het enige wat ik kon denken was: 'Weten ze wel wie ik ben?'

Very onhandig
Ik sta bekend als onhandig. Mijn kleding zit altijd vol met vlekken en het is al zover gekomen dat witte kleding niet meer betaald wordt door mijn ouders met dank aan mijn onhandigheid. Vele euro's zijn er al over de toonbanken gegaan van de Hema omdat ik weer eens het zoveelste glas had laten vallen in een onbewaakt ogenblik. Ja, je hoort het al: dat zou en vooral kon nooit goedkomen!

Na een uur hadden ook mijn collega's het Donald Duck beeld bij mij te pakken. Teksten als: 'Kan je erbij?' of 'Er was toch een keukentrapje bij de Blokker in de aanbieding?' werden aan het eind van de dag al als een soort van normaal beschouwd.

Zonder scherven
Toen ik om een uur of elf 's avonds nog steeds geen (door mij gemaakte ) scherven had gezien begon ik toch een beetje aan mijzelf te twijfelen. Ik was toch zo onhandig? Wat is dit dan voor een onzin dat alles zo netjes (en heel) op hun plaats stond. Dit had ik nog nooit meegemaakt. De dagelijkse afwasjes thuis waren zelden zo goed doorgekomen. Terwijl ik daar maar over een tijd van twintig minuten kon spreken. Ik was nu toch al echt bijna tien uur aan het werk.

Gelukkig ben ik al meteen gevraagd voor het aanstaande weekend om weer heel wat uurtjes door te brengen samen met al het servies. Dan heb ik misschien nog een kans om mijn reputatie te behouden. Want zeg nou zelf, het is stiekem toch wel een beetje een eer om met de beroemdste eend van de wereld vergeleken te worden, toch?

Gepubliceerd op 12 mei 2008

---