Is naiviteit een goed excuus? Toen Jan Pronk een aantal jaren geleden weg werd gestuurd uit Sudan, dacht ik dat hij gewoon Jan Pronk was, onze nationale zeur. Dat de de Sudanese regering daar ook achter gekomen was en hem kwijt wilde. Toen de eerste noodsignalen uit Darfur kwamen, kreeg ik bij mezelf het vermoeiende gevoel dat ik dit allemaal al eens eerder had gehoord: dit was weer het zoveelste land heel ver weg dat onze hulp, en vooral ons geld nodig had om gered te worden van hongerbuikjes en zielige kinderen met puppy-ogen. Jullie kennen vast die clichematige slogan, die bijna elk jaar wel met de dodenherdenking klinkt: Dit nooit weer. Bla bla. Ja, we zullen heus niet zo dom zijn als onze opa en oma: Denk je nou echt dat we zo’n racist de macht zullen laten grijpen en massamoorden toe staan? Nou, na vrijdagavond voor de buis gekeken te hebben naar 'tot zover Darfur', ben ik weer met beide benen op de grond gezet.

Weg zijn mijn vermoeidheid en zieligheid. Terug is mijn machteloosheid over zulke problemen. Kunnen rijke kinderen wel iets doen, als zelf onze regering machteloos toekijkt? Je hoeft van mij echt niet al je spaargeld op te maken aan de zielige kindjes in de vluchtelingenkampen uit Darfur. Maar open je ogen gewoon weer eens: lees je in, raak betrokken. Weet wat er om je heen gebeurt en neem geen genoegen met je kleine, fijne wereldje van luxe. We zijn in feite net zo dom als onze opa en oma. Of misschien nog dommer: Zij werden voor de gek gehouden, wisten nauwelijks iets van Auschwitz af. Jan Pronk, journalisten en andere buitenlanders vertelden het ons en wij waren te verveeld om uberhaupt te luisteren.

Gepubliceerd op 12 november 2007

---