CD-recensie Oslo Motherfuckers - Greetings From The Big O
Door
Walgelijk
Happy Tom en Chris Summers hebben een nieuw plaatje gemaakt, was het persbericht. De jongens van Turbonegro (dat vonden we al zo'n snoeiharde punknaam) spelen op het debuut-album van Oslo Motherfuckers (welja) zeven keer de slechtste punk die ze in huis hebben. En dat smaakt naar meer.
Private sector
Punk zoals punk bedoeld is: de plaat begint hyperactief met Private Sector, vermoedelijk een liedje tegen het kapitalisme. Misschien ook niet, want het enige dat we horen is: "I don't wanna work in the private sector no more! But the money is so verrrrry good!"
De toon is meteen gezet: dit is speciaal gemaakt om er huisvaders mee bang te maken. Je klasgenoten hebben waarschijnlijk ergere herrie gehoord, want eigenlijk zijn de liedjes niet zo rauw, snel of hard. Relatief gezien dan. Een beetje zoals the Sex Pistols, die ook best meevallen in het decennium van Rammstein en Papa Roach. Er hangt in plaats daarvan op Greetings From The Big O een aangenaam luchtig, opgewekt sfeertje. De Motherfuckers nemen zichzelf niet te serieus en dat is ook wel eens prettig voor de verandering.
A capella
Of je kunt lachen om regels als "I'm wearing a thong for a negro revolution!" of niet mag je zelf bepalen, maar feit is dat de band muzikaal gezien erg degelijke muziek maakt. Lekkere gitaarriffjes, een manische zanger, een drummer die bescheiden een simpel punkritme verzorgt: meer heb je niet nodig. Nummers als Private Sector en Turn The Radio Up (To 10) zijn pure rock'n'roll, grappig of niet. Als bonustracks staan er op de CD nog wat Noorse popliedjes waar de band overheen speelt, en een a-capella versie van Private Sector.
Conclusie
Best een puik album dus. Jammer genoeg duurt Greetings From The Big O veel te kort, met drie "gekke" nummers tegenover vier "echte" liedjes. De mannen van Turbonegro hadden misschien ook niet verwacht dat hun hobbyproject zo goed uit zou pakken. Wij ook niet. Maar daar leer je van, dus hou ze in de gaten, de Motherfuckers. Gepubliceerd op 13 januari 2003
Happy Tom en Chris Summers hebben een nieuw plaatje gemaakt, was het persbericht. De jongens van Turbonegro (dat vonden we al zo'n snoeiharde punknaam) spelen op het debuut-album van Oslo Motherfuckers (welja) zeven keer de slechtste punk die ze in huis hebben. En dat smaakt naar meer.
Private sector
Punk zoals punk bedoeld is: de plaat begint hyperactief met Private Sector, vermoedelijk een liedje tegen het kapitalisme. Misschien ook niet, want het enige dat we horen is: "I don't wanna work in the private sector no more! But the money is so verrrrry good!"
De toon is meteen gezet: dit is speciaal gemaakt om er huisvaders mee bang te maken. Je klasgenoten hebben waarschijnlijk ergere herrie gehoord, want eigenlijk zijn de liedjes niet zo rauw, snel of hard. Relatief gezien dan. Een beetje zoals the Sex Pistols, die ook best meevallen in het decennium van Rammstein en Papa Roach. Er hangt in plaats daarvan op Greetings From The Big O een aangenaam luchtig, opgewekt sfeertje. De Motherfuckers nemen zichzelf niet te serieus en dat is ook wel eens prettig voor de verandering.
A capella
Of je kunt lachen om regels als "I'm wearing a thong for a negro revolution!" of niet mag je zelf bepalen, maar feit is dat de band muzikaal gezien erg degelijke muziek maakt. Lekkere gitaarriffjes, een manische zanger, een drummer die bescheiden een simpel punkritme verzorgt: meer heb je niet nodig. Nummers als Private Sector en Turn The Radio Up (To 10) zijn pure rock'n'roll, grappig of niet. Als bonustracks staan er op de CD nog wat Noorse popliedjes waar de band overheen speelt, en een a-capella versie van Private Sector.
Conclusie
Best een puik album dus. Jammer genoeg duurt Greetings From The Big O veel te kort, met drie "gekke" nummers tegenover vier "echte" liedjes. De mannen van Turbonegro hadden misschien ook niet verwacht dat hun hobbyproject zo goed uit zou pakken. Wij ook niet. Maar daar leer je van, dus hou ze in de gaten, de Motherfuckers. Gepubliceerd op 13 januari 2003
ADVERTENTIE
