Fragiel
Norfolk&Western levert een nieuwe plaat af. Op het goede moment, net nu het echt winter aan het worden is. Buiten raast een sneeuwstorm langs, maar binnen kunnen we genieten van emo-rock en weemoedige sample-tjes. Zet de kachel maar op tien.

Western
Vorig jaar bracht de band Centralia uit, dat redelijk goed werd ontvangen. De kleine band uit Portland hoopt nu, via Het Altijd Moeilijke Tweede Album, eindelijk door te breken. Winter Farewell bevat zestien tracks. Emo-rock muziek, met kleine stukjes sample. Voornamelijk van krakerige muziek, alsof het van een oude plaat gespeeld is. Mooi, maar wel een beetje een truukje. Traag neemt het album ons mee een grillig western-landschap in, vaag hoor je in de verte een banjo, een mondharmonica... Het ademt allemaal iets tragisch, alsof hier iets Verschrikkelijks is gebeurd, of nog moet gebeuren.

Tour
Norfolk&Western stond in het voorprogramma van Sparklehorse. Geen toeval. Het klinkt af en toe verdacht als Sparklehorse, de stem van zanger Adam Selzer lijkt erop en net als Sparklehorse heeft de muziek iets droevigs, nostalgisch. Met als hoogtepunten The Evergreen, waarop de typische westernsound naar voren komt. En nummer vijf en negen, Sound West en Hegira. Tracks die, afhankelijk van hoe je het bekijkt, tergend mooi of tergend zeurderig zijn.

Conclusie
Selzer zeurt veel op Winter Farewell. Jammer is dat helemaal niet, want het past nou eenmaal bij het soort muziek. Contemplatief, droevig, ingetogen. Angst, pijn en verdriet worden bezworen in zestien eenvoudige stappen, met gitaar en sampler. Voor de nostalgische melancholici onder ons de perfecte plaat. Gepubliceerd op 18 december 2002

---