CD-recensie The Fall - I Am As Pure As Oranji
Door
Hondsdol
Ik ben zo puur als een sinaasappel, dacht ik toen ik het album van The Fall voor het eerst hoorde. Eerlijk is eerlijk: ik snapte er niet veel van. Dit live-album uit 1988 bevat een registratie van de Kurious Oranji tour van The Fall, indie-rockers uit de tijd toen indie nog "gewoon" post-rock heette.
Tijdens het I Am As Pure As Oranji concert vond op het podium een ballet-voorstelling plaats. Betekent dat dat er op Oranji rare, dansbare riedeltjes staan? Ik kan gelukkig opgelucht "nee" zeggen. Dat betekent het niet.
Stoep
The Fall is een rockband. Met artistieke pretenties, daar zorgde frontman Mark E. Smith wel voor. En de drugs, die misschien nog het meest. De muziek van The Fall (en op Oranji) bestaat uit een heel stel gitaren, harde drums en veel Smith. Zonder de excentrieke gedichten tussendoor (Dog Is Life) lijkt het op Pavement, zonder de funky akkoordenschema's (Bad News Girl) lijkt het op Sonic Youth... Maar die bands zijn misschien net zo onbekend als The Fall.
Sfeer
Dit album (dat ooit begon als illegale bootleg) klinkt in ieder geval beter dan veel live-registraties, en geeft een aardig beeld van de muziek van The Fall. Hip vormgegeven zodat het niet teveel opvalt in je platenkast. Dat de band leukere dingen heeft gedaan is meteen duidelijk, maar een goed live-concert is nooit weg. De sfeer is goed en ik heb geen idee hoe dat ballet er dan moet hebben uitgezien, wat ook wel charmant is. Jammer dat de nummers veel op elkaar lijken, zodat het een beetje een albumlange medley lijkt hier en daar.
Conclusie
Rocken met drugsgoeroe Mark E. Smith? Oranji doet precies dat. Spacey teksten, goed gitaarspel en dito percussie. Dat het soms een beetje traag gaat (Hip Priest) of te lang duurt ligt misschien aan het ballet. Het is niet echt hinderlijk, The Fall maakt het goed op charisma. Gepubliceerd op 4 december 2002
Ik ben zo puur als een sinaasappel, dacht ik toen ik het album van The Fall voor het eerst hoorde. Eerlijk is eerlijk: ik snapte er niet veel van. Dit live-album uit 1988 bevat een registratie van de Kurious Oranji tour van The Fall, indie-rockers uit de tijd toen indie nog "gewoon" post-rock heette.
Tijdens het I Am As Pure As Oranji concert vond op het podium een ballet-voorstelling plaats. Betekent dat dat er op Oranji rare, dansbare riedeltjes staan? Ik kan gelukkig opgelucht "nee" zeggen. Dat betekent het niet.
Stoep
The Fall is een rockband. Met artistieke pretenties, daar zorgde frontman Mark E. Smith wel voor. En de drugs, die misschien nog het meest. De muziek van The Fall (en op Oranji) bestaat uit een heel stel gitaren, harde drums en veel Smith. Zonder de excentrieke gedichten tussendoor (Dog Is Life) lijkt het op Pavement, zonder de funky akkoordenschema's (Bad News Girl) lijkt het op Sonic Youth... Maar die bands zijn misschien net zo onbekend als The Fall.
Sfeer
Dit album (dat ooit begon als illegale bootleg) klinkt in ieder geval beter dan veel live-registraties, en geeft een aardig beeld van de muziek van The Fall. Hip vormgegeven zodat het niet teveel opvalt in je platenkast. Dat de band leukere dingen heeft gedaan is meteen duidelijk, maar een goed live-concert is nooit weg. De sfeer is goed en ik heb geen idee hoe dat ballet er dan moet hebben uitgezien, wat ook wel charmant is. Jammer dat de nummers veel op elkaar lijken, zodat het een beetje een albumlange medley lijkt hier en daar.
Conclusie
Rocken met drugsgoeroe Mark E. Smith? Oranji doet precies dat. Spacey teksten, goed gitaarspel en dito percussie. Dat het soms een beetje traag gaat (Hip Priest) of te lang duurt ligt misschien aan het ballet. Het is niet echt hinderlijk, The Fall maakt het goed op charisma. Gepubliceerd op 4 december 2002
ADVERTENTIE
