CD-recensie Beck - Sea Change
Door
Wonderkind
Beck, wonderkind van de jaren negentig, is dit jaar veel ouder geworden. Het lijkt alweer zo lang geleden dat hij met nummers als Loser, Sexx Laws of Where it's at de hitparades bestormde. Hij zag er uit als een verdwaalde folk-zanger in een wereld vol electronica. Met twee draaitafels en een microfoon, en misschien een dure sample-machine. En zijn tas vol mooie liedjes.
Radicaal!
Het nieuwe album Sea Change verrast. Het is haast onvoorstelbaar dat deze twaalf tracks zijn gemaakt door de jongen die ooit "Where it's at?!" gilde alsof zijn leven er van af hing. Want Sea Change maakt radicaal een einde aan alle funky beats, gekkigheid en computergeluiden. Zo mysterieus en onwerkelijk als zijn liedjes ooit waren, zo down-to-earth is het nu allemaal. Voor het eerst is het eigenlijk best duidelijk waar Beck's liedjes over gaan: over verdriet.
Verdrietig
Liefdesverdriet (Lonesome tears), werkverdriet (End of the day) en algemeen levensverdriet (Already dead). Dat is een grote ommezwaai, na zes jaar vooral veel plezier. Het vraagt om sobere arrangementen, hier en daar strijkers en veel akkoestische gitaartjes. Samen met producer Nigel Goldrich is dat aardig gelukt. Nergens een geluid te veel, en heel af en toe zelfs een beetje te weinig. Dat het album zo supergeperfectioneerd en angstig leeg klinkt, maakt het allemaal extra zwaarmoedig.
I don't even try
Hoewel Beck in veel opzichten ouder lijkt, een beetje trager zingt en nooit harder dan strikt noodzakelijk- zijn stem is nog steeds even mooi, rauw en Amerikaans. Het helpt, want soms is de muziek niet zo bijzonder. Of begint de lauwe, passieve sfeer ("I don't get by, but I don't even try" zingt Beck zelf al) wel erg zeurderig te klinken. Twaalf liedjes lang weet Beck zich geen raad met zichzelf, maar nooit resulteert al die ellende in echte, doorvoelde emotie. Het is vooral veel klagen.
Conclusie
Sea Change is niet vernieuwend, maar wel nieuw. Het is een mooi album, maar een beetje gewoontjes. Echte uitschieters zijn er niet, Lonesome tears is misschien iets leuker dan de rest door de overdaad aan strijkers. Het is jammer maar waar: Beck is Beck niet meer, en zijn nieuwe ik kan zich in geen enkel opzicht meten met de oude. Geen mysterieuze teksten meer ("Business with leather, homework with Heather!"). In plaats daarvan saaie, levenloze liedjes. Zelfs voor een klassiek folk-album is Sea Change onder de maat, en volgens mij weet Beck dat zelf ook wel. "I'm fighting for a lost cause..." Gepubliceerd op 9 oktober 2002
Beck, wonderkind van de jaren negentig, is dit jaar veel ouder geworden. Het lijkt alweer zo lang geleden dat hij met nummers als Loser, Sexx Laws of Where it's at de hitparades bestormde. Hij zag er uit als een verdwaalde folk-zanger in een wereld vol electronica. Met twee draaitafels en een microfoon, en misschien een dure sample-machine. En zijn tas vol mooie liedjes.
Radicaal!
Het nieuwe album Sea Change verrast. Het is haast onvoorstelbaar dat deze twaalf tracks zijn gemaakt door de jongen die ooit "Where it's at?!" gilde alsof zijn leven er van af hing. Want Sea Change maakt radicaal een einde aan alle funky beats, gekkigheid en computergeluiden. Zo mysterieus en onwerkelijk als zijn liedjes ooit waren, zo down-to-earth is het nu allemaal. Voor het eerst is het eigenlijk best duidelijk waar Beck's liedjes over gaan: over verdriet.
Verdrietig
Liefdesverdriet (Lonesome tears), werkverdriet (End of the day) en algemeen levensverdriet (Already dead). Dat is een grote ommezwaai, na zes jaar vooral veel plezier. Het vraagt om sobere arrangementen, hier en daar strijkers en veel akkoestische gitaartjes. Samen met producer Nigel Goldrich is dat aardig gelukt. Nergens een geluid te veel, en heel af en toe zelfs een beetje te weinig. Dat het album zo supergeperfectioneerd en angstig leeg klinkt, maakt het allemaal extra zwaarmoedig.
I don't even try
Hoewel Beck in veel opzichten ouder lijkt, een beetje trager zingt en nooit harder dan strikt noodzakelijk- zijn stem is nog steeds even mooi, rauw en Amerikaans. Het helpt, want soms is de muziek niet zo bijzonder. Of begint de lauwe, passieve sfeer ("I don't get by, but I don't even try" zingt Beck zelf al) wel erg zeurderig te klinken. Twaalf liedjes lang weet Beck zich geen raad met zichzelf, maar nooit resulteert al die ellende in echte, doorvoelde emotie. Het is vooral veel klagen.
Conclusie
Sea Change is niet vernieuwend, maar wel nieuw. Het is een mooi album, maar een beetje gewoontjes. Echte uitschieters zijn er niet, Lonesome tears is misschien iets leuker dan de rest door de overdaad aan strijkers. Het is jammer maar waar: Beck is Beck niet meer, en zijn nieuwe ik kan zich in geen enkel opzicht meten met de oude. Geen mysterieuze teksten meer ("Business with leather, homework with Heather!"). In plaats daarvan saaie, levenloze liedjes. Zelfs voor een klassiek folk-album is Sea Change onder de maat, en volgens mij weet Beck dat zelf ook wel. "I'm fighting for a lost cause..." Gepubliceerd op 9 oktober 2002
ADVERTENTIE
