CD-recensie Queen Adreena - Drink me
Door
Gevoelsleven
Katie Jane Garside heeft een beangstigend leven. Drugs, SM en slaappillen voeren er de boventoon en Katie staat er helemaal alleen voor. Hoogstens af en toe bijgestaan door de jongens van de band, maar die lijken zich er niet teveel mee te bemoeien. Katie's bijzondere gevoelsleven is bijelkaar gezet op Drink me, nieuwste album van Queen Adreena.
Mooi
Garside was ooit zangeres bij Daisy Chainsaw, maar vormt sinds twee jaar Queen Adreena, samen met gitarist Crispin Grey. Een metal/goth-rock bandje dat psychedelische gitaren en claustrofobische akkoordenwisselingen op een creatieve manier vermengt met de lieve, sexy vocalen van gothic-meisje Katie. Op Drink me doen ze dat uiterst adequaat. Het eerste liedje, Pretty like drugs, is een prima rocknummer. Boven de middelmatigheid uitgetild door de zangeres, die met overtuiging weet te vertellen over de mindere kanten van het leven van een mooi meisje. Zachtjes, haast fluisterend zingt ze "I'm pretty like drugs..." boven de harde metalgitaren, en het is waar. Ik geloof het in ieder geval meteen.
Klinkt als
Nog tien nummers lang rockt de band zich door inktzwarte liedjes met Katie als sterkste troef. Opvallend is dat ze op ieder nummer weer even anders klinkt, en soms uiterst herkenbaar: op Siamese almeida geeft ze een perfecte imitatie van Bjork weg. Vervolgens doet ze een stukje Patti Smith op A bed of roses, en zo gaat het verder. Misschien is het het lot van vrouwelijke rockzangeressen om telkens maar te moeten worden vergeleken, maar het is in het geval van Queen Adreena niet per se iets negatiefs. De band, of in ieder geval de zangeres, experimenteert vol goede moed en Drink me is ook voor de minder fanatieke metalhead goed te beluisteren.
Irriteren
Sommige liedjes (A bed of roses, Kitty collar tight) klinken een beetje als een trucje. Harde gitaarriffs met de distortion op tien, en een meisje dat zo schattig mogelijk, op de Powerpuff Girls manier, liedjes over rauwe sex kreunt. Muzikaal is het allemaal niet echt denderend, maar misschien maakt dat voor de echte metal-liefhebber minder uit. Het is allemaal grimmig genoeg om je ouders te irriteren, en dat heeft ook wel wat.
Conclusie
Hoogtepunten als Pretty like drugs, Sleeping pill en My silent undoing houden het album wel een tijdje in je discman. Het is een beetje jammer dat de band zich er zo gemakkelijk vanaf maakt, je zou bijna denken dat de gitaristen gewoon niet echt goed kunnen spelen, maar met Katie klinkt alles bijna automatisch integer, mysterieus en hartverscheurend. Hard ook. Queen Adreena is alternatief voor de alternatieven, op een goeie manier.
Gepubliceerd op 6 september 2002
Katie Jane Garside heeft een beangstigend leven. Drugs, SM en slaappillen voeren er de boventoon en Katie staat er helemaal alleen voor. Hoogstens af en toe bijgestaan door de jongens van de band, maar die lijken zich er niet teveel mee te bemoeien. Katie's bijzondere gevoelsleven is bijelkaar gezet op Drink me, nieuwste album van Queen Adreena.
Mooi
Garside was ooit zangeres bij Daisy Chainsaw, maar vormt sinds twee jaar Queen Adreena, samen met gitarist Crispin Grey. Een metal/goth-rock bandje dat psychedelische gitaren en claustrofobische akkoordenwisselingen op een creatieve manier vermengt met de lieve, sexy vocalen van gothic-meisje Katie. Op Drink me doen ze dat uiterst adequaat. Het eerste liedje, Pretty like drugs, is een prima rocknummer. Boven de middelmatigheid uitgetild door de zangeres, die met overtuiging weet te vertellen over de mindere kanten van het leven van een mooi meisje. Zachtjes, haast fluisterend zingt ze "I'm pretty like drugs..." boven de harde metalgitaren, en het is waar. Ik geloof het in ieder geval meteen.
Klinkt als
Nog tien nummers lang rockt de band zich door inktzwarte liedjes met Katie als sterkste troef. Opvallend is dat ze op ieder nummer weer even anders klinkt, en soms uiterst herkenbaar: op Siamese almeida geeft ze een perfecte imitatie van Bjork weg. Vervolgens doet ze een stukje Patti Smith op A bed of roses, en zo gaat het verder. Misschien is het het lot van vrouwelijke rockzangeressen om telkens maar te moeten worden vergeleken, maar het is in het geval van Queen Adreena niet per se iets negatiefs. De band, of in ieder geval de zangeres, experimenteert vol goede moed en Drink me is ook voor de minder fanatieke metalhead goed te beluisteren.
Irriteren
Sommige liedjes (A bed of roses, Kitty collar tight) klinken een beetje als een trucje. Harde gitaarriffs met de distortion op tien, en een meisje dat zo schattig mogelijk, op de Powerpuff Girls manier, liedjes over rauwe sex kreunt. Muzikaal is het allemaal niet echt denderend, maar misschien maakt dat voor de echte metal-liefhebber minder uit. Het is allemaal grimmig genoeg om je ouders te irriteren, en dat heeft ook wel wat.
Conclusie
Hoogtepunten als Pretty like drugs, Sleeping pill en My silent undoing houden het album wel een tijdje in je discman. Het is een beetje jammer dat de band zich er zo gemakkelijk vanaf maakt, je zou bijna denken dat de gitaristen gewoon niet echt goed kunnen spelen, maar met Katie klinkt alles bijna automatisch integer, mysterieus en hartverscheurend. Hard ook. Queen Adreena is alternatief voor de alternatieven, op een goeie manier.
Gepubliceerd op 6 september 2002
ADVERTENTIE
