CD-recensie Red Hot Chili Peppers - By The Way
Door
Back Again
De Red Hot Chili Peppers zijn terug, met een gloednieuw album met 16 nummers. Ruim 70 minuten nieuwe klanken na het succesalbum Californication uit 1999. In interviews hebben de Peppers al meerdere malen laten weten dat de band is herboren. "Ik heb het idee dat we nu pas echt weten hoe je mooie nummers schrijft", aldus basgitarist Flea. Dat zijn alleszeggende woorden. Red Hot Chili Peppers is niet meer de band die het vroeger was. Geen sex, geen drugs en geen funk. In plaats daarvan zijn er op By The Way meer rustigere, melodieuze nummers te horen. Een vreemde luisterervaring, dit nieuwe RHCP-album.
By The Way
Het titelnummer, openingsnummer en tevens eerste single, By The Way, verklapt nog niet heel veel van de nieuwe sound van de band. De refreinen klinken melodieus, de zang is loepzuiver. Regelrecht in de lijn van het vorige album Californication. De coupletten klinken echter ruig, met de oude vertrouwde rap van Anthony Kiedis.
Eigenlijk zijn er maar enkele nummers die iets weg hebben van het oude werk van RHCP, uit de tijd van Blood Sugar Sex Magik. Can't Stop is zo'n nummer. Ook songs als Throw Away Your Television en Don't Forget Me zullen bij de hardcore-fan in de smaak vallen. Maar deze nummers zijn uitzonderingen. Rust voert op deze cd de boventoon. Dosed, The Zephyr Song, I Could Die For You ..stuk voor stuk liefdesliedjes met zeer mooie gitaarriffs en twee-stemmige samenzang van Kiedis en Frusciante.
Moeilijk te verteren voor fans die van de originele sound houden, maar als je je een beetje openstelt kun je dit soort nummers zeker waarderen. Ook zijn er op dit album plaats voor enkele verrassende stijlen, die naar mijn idee minder goed uitpakken. Cabron is daar een voorbeeld van: een vreselijk zoet countryliedje, waarvan de intentie mij persoonlijk volledig ontgaat. Het ska-nummer On Mercury komt ook niet helemaal uit de verf, maar klinkt eigenlijk best leuk. Een echte uitschieter is Midnight, met fraaie orkestbegeleiding en heerlijke samenzang. Ook Venice Queen, een ode aan een overleden vriendin, is bloedmooi. Verder zitten songs als Universally Speaking, This Is The Place, Minor Thing en Warm Tape gewoon uitstekend in elkaar en klinken allen zeer verrassend.
Conclusie
Wat je mening over dit album ook is, de Red Hot Chili Peppers zijn er muzikaal-technisch in grote mate op vooruitgegaan. En dat is goed te horen. De nummers zijn melodieuzer dan ooit en de songstructuren beter. Sommige fans zullen waarschijnlijk walgen van dit album, maar wie een beetje openstaat voor verschillende soorten stijlen en gebruik van synthesizers en andere snufjes, zal By The Way zonder twijfel kunnen waarderen of zelfs omarmen. Beter dan Californication? Moeilijk te zeggen. Een dosis funk, zoals op Californication, zou zonder twijfel leuker zijn geweest. Leuker. Maar By The Way is voor de echte muziekliefhebber naar mijn idee leuk genoeg zo. Gepubliceerd op 14 augustus 2002
De Red Hot Chili Peppers zijn terug, met een gloednieuw album met 16 nummers. Ruim 70 minuten nieuwe klanken na het succesalbum Californication uit 1999. In interviews hebben de Peppers al meerdere malen laten weten dat de band is herboren. "Ik heb het idee dat we nu pas echt weten hoe je mooie nummers schrijft", aldus basgitarist Flea. Dat zijn alleszeggende woorden. Red Hot Chili Peppers is niet meer de band die het vroeger was. Geen sex, geen drugs en geen funk. In plaats daarvan zijn er op By The Way meer rustigere, melodieuze nummers te horen. Een vreemde luisterervaring, dit nieuwe RHCP-album.
By The Way
Het titelnummer, openingsnummer en tevens eerste single, By The Way, verklapt nog niet heel veel van de nieuwe sound van de band. De refreinen klinken melodieus, de zang is loepzuiver. Regelrecht in de lijn van het vorige album Californication. De coupletten klinken echter ruig, met de oude vertrouwde rap van Anthony Kiedis.
Eigenlijk zijn er maar enkele nummers die iets weg hebben van het oude werk van RHCP, uit de tijd van Blood Sugar Sex Magik. Can't Stop is zo'n nummer. Ook songs als Throw Away Your Television en Don't Forget Me zullen bij de hardcore-fan in de smaak vallen. Maar deze nummers zijn uitzonderingen. Rust voert op deze cd de boventoon. Dosed, The Zephyr Song, I Could Die For You ..stuk voor stuk liefdesliedjes met zeer mooie gitaarriffs en twee-stemmige samenzang van Kiedis en Frusciante.
Moeilijk te verteren voor fans die van de originele sound houden, maar als je je een beetje openstelt kun je dit soort nummers zeker waarderen. Ook zijn er op dit album plaats voor enkele verrassende stijlen, die naar mijn idee minder goed uitpakken. Cabron is daar een voorbeeld van: een vreselijk zoet countryliedje, waarvan de intentie mij persoonlijk volledig ontgaat. Het ska-nummer On Mercury komt ook niet helemaal uit de verf, maar klinkt eigenlijk best leuk. Een echte uitschieter is Midnight, met fraaie orkestbegeleiding en heerlijke samenzang. Ook Venice Queen, een ode aan een overleden vriendin, is bloedmooi. Verder zitten songs als Universally Speaking, This Is The Place, Minor Thing en Warm Tape gewoon uitstekend in elkaar en klinken allen zeer verrassend.
Conclusie
Wat je mening over dit album ook is, de Red Hot Chili Peppers zijn er muzikaal-technisch in grote mate op vooruitgegaan. En dat is goed te horen. De nummers zijn melodieuzer dan ooit en de songstructuren beter. Sommige fans zullen waarschijnlijk walgen van dit album, maar wie een beetje openstaat voor verschillende soorten stijlen en gebruik van synthesizers en andere snufjes, zal By The Way zonder twijfel kunnen waarderen of zelfs omarmen. Beter dan Californication? Moeilijk te zeggen. Een dosis funk, zoals op Californication, zou zonder twijfel leuker zijn geweest. Leuker. Maar By The Way is voor de echte muziekliefhebber naar mijn idee leuk genoeg zo. Gepubliceerd op 14 augustus 2002
ADVERTENTIE
