Haldern Pop
Haldern (Duitsland)
9/10 augustus 2002

Millionaire stond in de file, en dus mocht het Engelse The Shining (nieuwe band van ex-The Verve leden) het festival openen. Ze deden dat, met verve. Hoewel de vocalist van The Shining (Duncan Baxter) af en toe een beetje moeite had met zijn Jim Morrison imitatie, was het Haldern feest in ieder geval begonnen.
Saybia kwam met een grote tourbus het terrein opgescheurd, maar leverde ietsjes teveel standaard maatwerk af. Tijd voor het haldern-publiek om even de pizza- en shoarma tentjes te bekijken dus.
Van begin tot eind was het opvallend hoe goed Haldern technisch in elkaar stak: licht was perfect, en de gigantische festival-boxen zorgden voor instant sfeer, zelfs achteraan op het lounge-terreintje. Puik werk, want zo klonk ook een beginnend bandje als Saybia absoluut niet amateuristischer dan de grotere jongens.

[image:0:center:enthousiast publiek]
De jongens van The Electric Soft Parade zijn ook nog maar een jaar of negentien, maar weten live een prachtige show te geven, met extreem publieksvriendelijke gitaarliedjes en hippe electronica. Mooi, oprecht en razend enthousiast.
Ian Brown is wél ervaren, maar kan nog steeds niet zuiver zingen. Strak van cocaine en andere troep was mister Brown een lust voor het oog met zijn gekke bewegingen, legerjack en arrogante Engelse houding.
En dan, zo tegen elven, is het eigenlijk al helemaal af als je Supergrass het podium op ziet springen. Ze speelden hun oude vertrouwde hitjes (Pumping On Your Stereo), maar ook een serie nieuwe nummers. Alvast een voorproefje van het nieuwe album. Ze waren die dag met gemak de publieksfavoriet, met alle vijfduizend bezoekers springend en gillend op het modderige graslandje.
Savoy Grand was aanvankelijk de vrijdag-afsluiter, maar zag dat het wat vermoeide Haldern-publiek nog maar amper aandachtig kon luisteren naar de softpop met slechte teksten.
Hoog tijd voor wat actie, tijd voor Millionaire. De Belgische band mocht tegen drieën nog een half uur retro-rock laten horen.

[image:1:center:ian brown]
Mull Historical Society speelt best aardige popliedjes, maar zijn live zo oninteressant dat het tijd is voor een kop koffie. Rustig aan wakker worden terwijl de Society hun akkoordenschema's afwerkt- het wordt een lange dag vandaag.
The Cooper Temple Clause wordt weleens het Engelse antwoord op The Strokes genoemd, maar eigenlijk hebben de bands weinig met elkaar te maken. Vol overgave rocken ze er stevig op los, met hoorbaar speelplezier. En als de zanger van de band in een paal klimt om twee lampjes te verstoppen is het publiek helemaal verkocht.
Probeer er je gedachten maar eens bij te houden, als na zo'n optreden Zita Swoon alweer op het podium klimt: positivisme troef, een vrolijke Stef Kamil en een hele gekke versie van Disco!.
Voormalig cultband Belle & Sebastian bleek retepopulair in Duitsland, en dus werd het gezellig druk voor het podium. De wat magere eerste helft van het optreden (o.a. door slecht geluid) werd goedgemaakt met een spetterende tweede helft vol vrolijke softpop.
En terwijl de avond valt over Haldern, wachten wij alweer op The Notwist. Eigenlijk onverwacht wordt het een magische ervaring, alle bizarre geluiden en wervelende gitaren. Een fantastisch optreden, met Duitse jongens die er uitzien als accountants maar meer rock en roll zijn dan menig hardrockformatie, in feite...

[image:2:center:de goede sfeer]
En met "You've got the fear" (Doves) op de achtergrond konden we moe maar voldaan terugkijken op mooie muziek, een kalme sfeer (de Duitsers bleven het hele weekend bijzonder keurig, nuchter en beleefd) en eigenlijk toch wel een echt Haldern gevoel. Wat dat ook moge zijn. Het was er, twee dagen lang vlak over de grens. Gepubliceerd op 16 augustus 2002

---