Concertrecensie Shane MacGowan and the Popes - Concert
Door
Voorheen
Shane MacGowan komt naar Nederland! Waaah! Een kaartje kost wel 30 Euro, maar voor Shane doe ik alles. In de voorafgaande weken begint de spanning te stijgen, op TV wordt een documentaire uitgezonden over de man- We horen geluiden dat hij weer optreedt met The Pogues. Wow!
Melkweg`s universum
Shane MacGowan is bekend en berucht geworden als de geniale maar altijd dronken voorman van de al eerder genoemde punky folkformatie The Pogues uit de jaren '80. Het was dan ook niet verrassend dat het publiek een iets oudere samenstelling kende dan de standaard Melkweg-bezoekers. De spanning was om te snijden en op voorhand kon je al voelen dat het een gekkenhuis ging worden. Grote stevige Nederlanders sierden de voorste gelederen van het publiek en daar stond uw kleine Belgische corresopondentje dus tussen.
Jakhals Pupies
Het voorprogramma werd verzorgd door de Utrechtse Mighty Jackals, een feestbandje met muziek die wel wat lijkt op die van de hoofdact. Leuk, maar het blijft wel een feestbandje. Prachtige songs die over meer gingen dan enkel bier vielen niet te verwachten. Vervolgens werd het echter steeds drukker en het pad richting de speciaal aangerukte Murphy`s tap was onbegaanbaar geworden.
Shane en de zijnen
Het duurde dan ook niet meer echt lang voordat Mighty Shane op het podium plaatsnam, met de van een punk attitude getuigende woorden: “Fuck you!” Het publiek beantwoordde dit met het aanbieden van een sigaret, waar Shane behoorlijk blij en opgewekt van werd en zijn rol van punky bastard deze keer wel heel snel liet vallen. De band speelde hard en het publiek ging als bezeten uit z'n dak. Bij deze felle nummers misten The Popes wel de extra muzikant die voor een levertransplantatie in het ziekenhuis lag. Dit zorgde ervoor dat ze wel wat al te basic klonken en de subtiliteit die we gewend zijn misten. Bij de rustige nummers die vooral gedragen werden door de stem van Shane was het echter optimaal genieten. Op het einde kregen we zelfs te zien dat hij er ongelooflijk veel zin in had en zijn band vroeg om op het podium te blijven om nog een paar nummertjes te spelen.
Conclusie
Al met al een puike avond met veel sfeer en een wel heel ruig publiek. De enige vraag die je je na afloop stelt is of het concert van Arno in de kleine zaal misschien op muzikaal gebied niet beter was. We zullen het nooit weten en wat maakt het uit ook, Shane MacGowan, één van de enige niet ingedommelde rockers van zijn tijd, stond er. Dit keer niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk.
Gepubliceerd op 20 april 2002
Shane MacGowan komt naar Nederland! Waaah! Een kaartje kost wel 30 Euro, maar voor Shane doe ik alles. In de voorafgaande weken begint de spanning te stijgen, op TV wordt een documentaire uitgezonden over de man- We horen geluiden dat hij weer optreedt met The Pogues. Wow!
Melkweg`s universum
Shane MacGowan is bekend en berucht geworden als de geniale maar altijd dronken voorman van de al eerder genoemde punky folkformatie The Pogues uit de jaren '80. Het was dan ook niet verrassend dat het publiek een iets oudere samenstelling kende dan de standaard Melkweg-bezoekers. De spanning was om te snijden en op voorhand kon je al voelen dat het een gekkenhuis ging worden. Grote stevige Nederlanders sierden de voorste gelederen van het publiek en daar stond uw kleine Belgische corresopondentje dus tussen.
Jakhals Pupies
Het voorprogramma werd verzorgd door de Utrechtse Mighty Jackals, een feestbandje met muziek die wel wat lijkt op die van de hoofdact. Leuk, maar het blijft wel een feestbandje. Prachtige songs die over meer gingen dan enkel bier vielen niet te verwachten. Vervolgens werd het echter steeds drukker en het pad richting de speciaal aangerukte Murphy`s tap was onbegaanbaar geworden.
Shane en de zijnen
Het duurde dan ook niet meer echt lang voordat Mighty Shane op het podium plaatsnam, met de van een punk attitude getuigende woorden: “Fuck you!” Het publiek beantwoordde dit met het aanbieden van een sigaret, waar Shane behoorlijk blij en opgewekt van werd en zijn rol van punky bastard deze keer wel heel snel liet vallen. De band speelde hard en het publiek ging als bezeten uit z'n dak. Bij deze felle nummers misten The Popes wel de extra muzikant die voor een levertransplantatie in het ziekenhuis lag. Dit zorgde ervoor dat ze wel wat al te basic klonken en de subtiliteit die we gewend zijn misten. Bij de rustige nummers die vooral gedragen werden door de stem van Shane was het echter optimaal genieten. Op het einde kregen we zelfs te zien dat hij er ongelooflijk veel zin in had en zijn band vroeg om op het podium te blijven om nog een paar nummertjes te spelen.
Conclusie
Al met al een puike avond met veel sfeer en een wel heel ruig publiek. De enige vraag die je je na afloop stelt is of het concert van Arno in de kleine zaal misschien op muzikaal gebied niet beter was. We zullen het nooit weten en wat maakt het uit ook, Shane MacGowan, één van de enige niet ingedommelde rockers van zijn tijd, stond er. Dit keer niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk.
Gepubliceerd op 20 april 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
