CD-recensie Songs:Ohia - Didn't it rain
Door
Winters
Het perfecte seizoen lijkt alweer voorbij te zijn, voor Jason Molina. De zanger van Songs:Ohia. De dubbele puntjes werken alleen maar verwarrend en betekenen niet zoveel. De band maakt muziek die in de eerste plaats vooral ideaal lijkt te werken op winteravonden, terwijl je uit het raam staart naar sterren en lantarenpalen. Toch ligt "Didn't it rain" nu in de winkel, net voor het begin van de lente. Is het muziek die je moet meenemen op zonnige picnics in het
plaatselijke bos?
Intiem
Het album is in de media vooral betiteld als "very intimate", intiem en ingetogen. En dat is het ook wel. Geen gekke fratsen van wilde gitaren of beatboxes, alleen maar liedjes. Kalme melancholische liedjes, met de zwervende avonturiersstem van zanger Molina op devoorgrond. Alle nummers zijn "live" opgenomen, zonder over-dubben of intensief producen. Dat versterkt het effect nog een beetje, alsof je hier luistert naar een verloren opname van een bandje uit het diepe, mysterieuze Noorden van Amerika.
Gevoel
Waarom de CD in het voorjaar uitkomt wordt duidelijker als de nummerseen beetje bekender gaan worden, na een paar luisterbeurten. Dan begint het idee te dagen dat deze muziek perfect is voor elk jaargetijde waarin mensen het spoor even bijster zijn, of plotseling
wakker worden waar ze niet willen zijn. "Where I'm paralyzed by emptiness", zingt Molina op het openingsnummer.
Kritiek
Het werk op "Didn't it rain" is niet verbazingwekkend, er zijn geen briljante muzikale of tekstuele vondsten die dit album tot een klassieker maken. De simpele, ruwe nummers worden beter en beter als je de CD vaker draait, maar is dat niet bij elk album? En wie niet van Molina's sentimentele gepeins houdt, kan ook niet terugvallen op
technische instrumentale perfectie.
Conclusie
Wel verfrissend is het prettige gevoel dat dit album
achterlaat. Hoewel de nummers niet bepaald vrolijk van toon zijn, heeft het gevoel hier eerder met troost te maken dan met depressie. En in gevoel blinkt Songs:Ohia uit. De ideale intieme luister-CD voor 's morgens bij het ontbijt, 's avonds na de picnic, of 's nachts in de
trein terug van vakantie naar de dagelijkse sleur.
"See the big city blues, watch how close it comes." Gepubliceerd op 20 maart 2002
Het perfecte seizoen lijkt alweer voorbij te zijn, voor Jason Molina. De zanger van Songs:Ohia. De dubbele puntjes werken alleen maar verwarrend en betekenen niet zoveel. De band maakt muziek die in de eerste plaats vooral ideaal lijkt te werken op winteravonden, terwijl je uit het raam staart naar sterren en lantarenpalen. Toch ligt "Didn't it rain" nu in de winkel, net voor het begin van de lente. Is het muziek die je moet meenemen op zonnige picnics in het
plaatselijke bos?
Intiem
Het album is in de media vooral betiteld als "very intimate", intiem en ingetogen. En dat is het ook wel. Geen gekke fratsen van wilde gitaren of beatboxes, alleen maar liedjes. Kalme melancholische liedjes, met de zwervende avonturiersstem van zanger Molina op devoorgrond. Alle nummers zijn "live" opgenomen, zonder over-dubben of intensief producen. Dat versterkt het effect nog een beetje, alsof je hier luistert naar een verloren opname van een bandje uit het diepe, mysterieuze Noorden van Amerika.
Gevoel
Waarom de CD in het voorjaar uitkomt wordt duidelijker als de nummerseen beetje bekender gaan worden, na een paar luisterbeurten. Dan begint het idee te dagen dat deze muziek perfect is voor elk jaargetijde waarin mensen het spoor even bijster zijn, of plotseling
wakker worden waar ze niet willen zijn. "Where I'm paralyzed by emptiness", zingt Molina op het openingsnummer.
Kritiek
Het werk op "Didn't it rain" is niet verbazingwekkend, er zijn geen briljante muzikale of tekstuele vondsten die dit album tot een klassieker maken. De simpele, ruwe nummers worden beter en beter als je de CD vaker draait, maar is dat niet bij elk album? En wie niet van Molina's sentimentele gepeins houdt, kan ook niet terugvallen op
technische instrumentale perfectie.
Conclusie
Wel verfrissend is het prettige gevoel dat dit album
achterlaat. Hoewel de nummers niet bepaald vrolijk van toon zijn, heeft het gevoel hier eerder met troost te maken dan met depressie. En in gevoel blinkt Songs:Ohia uit. De ideale intieme luister-CD voor 's morgens bij het ontbijt, 's avonds na de picnic, of 's nachts in de
trein terug van vakantie naar de dagelijkse sleur.
"See the big city blues, watch how close it comes." Gepubliceerd op 20 maart 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
