Punkband
One Step Inside Doesn’t Mean You Understand is wel een toepasselijke titel voor het openingsnummer van Neon Golden, het vijfde album van The Notwist, dat redelijk toegankelijk begint maar uiteindelijk best wat luisterbeurten vergt om naar redelijke maatstaven beoordeeld te kunnen worden. Ooit begonnen als hardcore punkband maakten de heren van het uit Duitsland afkomstige The Notwist geleidelijk de overstap naar de wereld van de elektronica. Post-rock, zo mag je het geloof ik noemen, maar met rock heeft het weinig meer te maken.

Minimaal
Het is de combinatie van kille electronica onder een laag van warm instrumentarium die Neon Golden tot een briljant album maakt. De perfecte balans die telkens weer gevonden wordt is het resultaat van overbodige instrumenten blijven weghalen, tot een minimaal geheel ontstaat. Het is dan ook haast niet in te denken dat deze heren zich in een verleden vooral bezighielden met het opvullen van de muzikale ruimte met schreeuwende gitaren.

Trashing Days
Slechts op zeldzame momenten is nog iets van de vroege jaren te horen, in de klanken van het fantastische Pilot bijvoorbeeld, dat hier en daar doet denken aan de synth pop van New Order of Zoot Woman. Met wat fantasie zijn ook vergelijkingen te maken met bands als Dinosaur Jr. of Sonic Youth, maar zo’n vergelijking reikt eigenlijk niet veel verder dan het formele in-een-hokje-stoppen.

Conclusie
Het grootste gedeelte van het album wordt gevuld met ingetogen, melancholisch liedjes. Telkens kun je je afvragen hoe sterk een nummer zou zijn zonder de elektronische begeleiding, of anderzijds, hoe de muziek zou klinken buiten de context van het popliedje. Overbodige moeite, het is de samensmelting waar de magie in zit, en wat uiteindelijk resulteert in een eigenzinnig en vernieuwend album, soms wat experimenteel, maar absoluut geen intellectuele luisteroefening.

Gepubliceerd op 8 maart 2002

---