Korte Voorgeschiedenis
In soul en R 'n B kringen wordt al enkele jaren met respect, bewondering en jaloezie gesproken over een zekere Bilal. Voor de geinteresseerde buitenstaander deed dit echter absoluut geen belletje rinkelen, tot hij de laatste anderhalf jaar op een paar collabo's verscheen, onder andere op Jazzmatazz 3 van Guru, Like Water for Chocolate van rapper Commonen. Hij heeft bovendien gezongen en geproduceerd voor Erykah Badu’s Mama’s Gun. Sindsdien is het vrij snel gegaan en is hij bekend geworden bij een meer mainstream publiek, hoewel zijn muziek in mijn ogen verre van commercieel is. Ook is hij toegetreden tot de Soul Quarians, groepering waarvan verder bijvoorbeeld eerder genoemde Badu en Common, maar ook Ahmir Johnson, Q-tip en D’Angelo. Op 21-jarige leeftijd is Bilal soulheld in the making.

De Stem
Een van de voornaamste wapens van Bilal is zijn geweldige stem en zangstijl, waarin alle oude helden van de soul verankerd liggen. Als tiener leerde hij zichzelf scatten, waardoor hij nog steeds een uniek, soort rauw stemgeluid heeft.
Zijn bereik is ronduit belachelijk, wat te verklaren valt met het feit dat hij tijdens zijn studie aan het Mannes Music conservatorium in New York veelvuldig opera heeft moeten zingen. Ook leerde hij alle ins en outs van de jazz. Nu houdt hij het gewoon bij erg goede en breed georienteerde soul, waarbij zijn stem duidelijk een meerwaarde is. Music Soulchild en zelfs d'Angelo kunnen in de rij plaats nemen wat mij betreft.

Het Album
1st Born Second is een van de meest gevarieerde cd's die ik ken. Er staan nummers als Soul Sista op, zwoele Nu Soul geproduceerd door Raphael Saadiq, en nummers als Fastlane, en dat is, zoals in het nummer ook gezegd wordt "another Dr. Dre production". Verder staan er ook nummers op, Sometimes bijvoorbeeld, die mij doen denken aan de live-cd van Angie Stone. Hij zingt alleen veel beter dan Soul Sista Angie.
Verder staan er hiphop nummers op, en ook nog een Jill Scott-achtig nummer. Te veel om op te noemen dus.
Wat ik ook wel speciaal vind; er staan van de vijftien echte nummers (naar mijn mening) niet drie goede en twaalf mindere nummers op, maar eerder andersom. Dat is wel eens anders, ook bij 'grote' artiesten.
Alle nummers op de CD zijn door Bilal zelf geschreven, tekst en muziek, en door anderen geproduceerd. Voor een eerste album vind ik dat getuigen van echt vakmanschap. Niks ten nadele van bijvoorbeeld Usher, maar daar komt hij dus echt niet aan. En Bilal is ook nog maar 21.
Teksten zijn over het algemeen of zwoel, of over de wat moeilijkere kanten van de liefde, of over het harde leven. Dit alles echter op een niet-cliche manier. Erg persoonlijk en integer dus. Op For You, een nummer met liefdevolle tekst maar een vrij gangster-achtige beat zingt hij dan ook "Now this may seem like some pimp shit to you, but I ain't pimpin', please forgive me if I appear to... I'm just a nigga that says what it means." En daar kunnen we mee leven.

Conclusie
Ik vind het gewoon een hele goede cd. Vooral omdat hij niet is zoals andere dingen die je in het Nu Soul assortiment vind. Als je Angie Stone nu wel weet, en Erykah Badu en Jill Scott eigenlijk maar van het zelfde vind, en Maxwell weet je ook wel, dan is Bilal weer wat nieuws. Voor Rnb/Soul zangers ‘verplichte literatuur’, zou ik bijna zeggen.
De nummers zijn gevarieerd en goed van kwaliteit, de teksten zijn geen middelmatige gangsta shit maar ook geen feelin' on ya bootie-shit (ze hebben inhoud) en zijn stem is gewoon de bom. Gepubliceerd op 7 maart 2002

---