CD-recensie dEUS - No more loud music
Door
De singles
dEUS liet enkele maanden geleden na 2 jaar rust terug van zich horen. Met een nieuwe single, die het zelfs in de hitparades goed doet bracht dEUS even terug tot leven. Spijtig genoeg is dat dan ook alles, want voor 2003 komt er zeker geen nieuw materiaal. Om alle onwetenden voor te bereiden op de terugkomst van de beste Belgische band ooit is de compilatie cd No More Loud Music alvast een goed middel. dEUS besloot immers een album uit te brengen met al z'n singles.
Verkeerd beeld?
Als hardcore fan had ik het wel eventjes moeilijk met deze cd. De singles? En de rest dan? Kunstwerken als Gimme The Heat en The Magic Hour dan? dacht ik verontwaardigd.
De muziekindustrie zit nu eenmaal zo in elkaar dat Best of cd's meestal bestaan uit een verzameling van singles. Niet getreurd want de singles van dEUS zijn altijd al goed uitgekozen geweest. Als je wil leren wat Belgische topmuziek is zonder 10 luisterbeurten te doorstaan is dit de perfecte oplossing.
Van klassieker naar klassieker.
Nog maar net op de play-knop gedrukt en je wordt al letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. De rockende violen van Suds 'n' Soda verplichten je om op te staan en prompt je hoofd naar achter en naar voor te slaan. Dit lied is de song die de Belgische muziekwereld voor altijd zou veranderen. Dit is een ware klassieker. Hiermee zette dEUS voorgoed z'n stempel op het verdere muziekgebeuren. In Engeland werd het een hitje en in Belgie is het voor altijd een klassieker, check er de dj's van menig jeugdhuis er maar op na. Dit lied is gewoon te lekker om waar te zijn. Het ligt overigens perfect in het gehoor, ook al is het begrip experimenteel hier goed op z'n plaats. dEUS' z'n bekendste lied opent dus de cd en zal met 9 tussenstations eindigen bij die andere klassieker.
Dan komt Via, eerder een afkooksel van Suds 'n' Soda maar het mist z'n rockeffect niet.
Met het prachtige Hotellounge gaat de storm even luwen. Een fascinerend drumwerk en een prachtige Stef Kamil Carlens als second vocal brengen je naar een andere wereld. Te mooi om waar te zijn.
De naam van de cd is No More Loud Music, letterlijk vertaald niet echt leuk nieuws maar al bij al is het gewoon een quote uit een dEUS song, namelijk Theme From Turnpike dat werkelijke prachtig in elkaar steekt. Dit vooral muzikaal huzarenstukje werd zelfs gebruikt als filmmuziek.
Little Arithmetics is zowat het dieptepunt van de cd. Ik verdenkt Barman (=zanger) en de zijnen ervan eens echt te willen scoren en dus maakten ze maar een simpel popliedje. Ik kan het op zich wel begrijpen want dEUS kreeg nooit de waardering die het verdiende, en dat deed hen mentaal maar vooral financiëel een beetje de das om.
Roses daarentegen is één van de hoogtepunten van de 2de cd die dEUS ooit uitbracht (In A Bar Under The Sea). Deze song bouwt 5 minuten lang op naar een hoogtepunt die dan uiteindelijk in een kort a capella gedeelte ontaardt, werkelijk prachtig. De tekst is overigens vrij grappig want het lied is een link naar een stalkster die Barman ooit enkele maanden lastigviel.
Fell Off The Floor, Man bewijst terug hoe experimenteel dEUS uit de hoek kan komen zonder daarom ingewikkeld te worden. Het ritmisch spel nodigt je uit om met volle borst mee te zingen, maar al bij al toch geen hoogvlieger.
Instant Street daarentegen is een 6 minuten lang op een banjo gebaseerd rocklied dat na Suds 'n' Soda wellicht het meest gekend is bij het grote publiek. De bijhorende banjosolo op het einde is ook om van te huiveren.
Sister Dew en The Ideal Crash, twee songs uit dEUS' laatste album vormen de aanloop naar wellicht een nieuwe klassieker in de Belgische muziekscène. Nothing Really Ends is weliswaar objectief gezien het minste nummer van het album, maar tevens is het het eerste teken van leven van dEUS na 2 jaar coma. Daarom alleen al verdient het lied aandacht...veel aandacht.
Zea?
Als trouwe dEUS aanhanger mis je iets bij het luisteren van dit album...Zea?
Zea is immers de eerste single die dEUS uitbracht, het lied waarmee het allemaal begon (voor dEUS althans, niet voor het publiek). Barman legt het uit met een genuanceerde uitleg: "De violen van Suds 'n' Soda waren nu eenmaal het begin van dEUS bij het grote publiek, ik wou absoluut dat de compilatie met die cd zou beginnen".
Wij weten natuurlijk wel beter, toen Zea werd opgenomen was dEUS nog niet aangesloten bij Island Records, diezelfde maatschappij zal dan hoogstwaarschijnlijk ook dwarsgelegen hebben toen Zea op de cd zou geplaatst worden. Maar goed, niets is perfect.
Conclusie
dEUS heeft prachtige songs gemaakt. Als je een top 5 moet maken staan daar waarschijnlijk 5 niet-singles bij. Na die 5 songs echter zouden waarschijnlijk veel singles komen. Geloof me: dit is echt de moeite waard om te kopen, de muziek is gewoon hemels, prachtig, nooit gezien, en nog zo van die adjectieven...
"No More Loud Music" zingt Barman... als hij eens wist hoe ongelijk hij heeft.
Gepubliceerd op 20 december 2001
dEUS liet enkele maanden geleden na 2 jaar rust terug van zich horen. Met een nieuwe single, die het zelfs in de hitparades goed doet bracht dEUS even terug tot leven. Spijtig genoeg is dat dan ook alles, want voor 2003 komt er zeker geen nieuw materiaal. Om alle onwetenden voor te bereiden op de terugkomst van de beste Belgische band ooit is de compilatie cd No More Loud Music alvast een goed middel. dEUS besloot immers een album uit te brengen met al z'n singles.
Verkeerd beeld?
Als hardcore fan had ik het wel eventjes moeilijk met deze cd. De singles? En de rest dan? Kunstwerken als Gimme The Heat en The Magic Hour dan? dacht ik verontwaardigd.
De muziekindustrie zit nu eenmaal zo in elkaar dat Best of cd's meestal bestaan uit een verzameling van singles. Niet getreurd want de singles van dEUS zijn altijd al goed uitgekozen geweest. Als je wil leren wat Belgische topmuziek is zonder 10 luisterbeurten te doorstaan is dit de perfecte oplossing.
Van klassieker naar klassieker.
Nog maar net op de play-knop gedrukt en je wordt al letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. De rockende violen van Suds 'n' Soda verplichten je om op te staan en prompt je hoofd naar achter en naar voor te slaan. Dit lied is de song die de Belgische muziekwereld voor altijd zou veranderen. Dit is een ware klassieker. Hiermee zette dEUS voorgoed z'n stempel op het verdere muziekgebeuren. In Engeland werd het een hitje en in Belgie is het voor altijd een klassieker, check er de dj's van menig jeugdhuis er maar op na. Dit lied is gewoon te lekker om waar te zijn. Het ligt overigens perfect in het gehoor, ook al is het begrip experimenteel hier goed op z'n plaats. dEUS' z'n bekendste lied opent dus de cd en zal met 9 tussenstations eindigen bij die andere klassieker.
Dan komt Via, eerder een afkooksel van Suds 'n' Soda maar het mist z'n rockeffect niet.
Met het prachtige Hotellounge gaat de storm even luwen. Een fascinerend drumwerk en een prachtige Stef Kamil Carlens als second vocal brengen je naar een andere wereld. Te mooi om waar te zijn.
De naam van de cd is No More Loud Music, letterlijk vertaald niet echt leuk nieuws maar al bij al is het gewoon een quote uit een dEUS song, namelijk Theme From Turnpike dat werkelijke prachtig in elkaar steekt. Dit vooral muzikaal huzarenstukje werd zelfs gebruikt als filmmuziek.
Little Arithmetics is zowat het dieptepunt van de cd. Ik verdenkt Barman (=zanger) en de zijnen ervan eens echt te willen scoren en dus maakten ze maar een simpel popliedje. Ik kan het op zich wel begrijpen want dEUS kreeg nooit de waardering die het verdiende, en dat deed hen mentaal maar vooral financiëel een beetje de das om.
Roses daarentegen is één van de hoogtepunten van de 2de cd die dEUS ooit uitbracht (In A Bar Under The Sea). Deze song bouwt 5 minuten lang op naar een hoogtepunt die dan uiteindelijk in een kort a capella gedeelte ontaardt, werkelijk prachtig. De tekst is overigens vrij grappig want het lied is een link naar een stalkster die Barman ooit enkele maanden lastigviel.
Fell Off The Floor, Man bewijst terug hoe experimenteel dEUS uit de hoek kan komen zonder daarom ingewikkeld te worden. Het ritmisch spel nodigt je uit om met volle borst mee te zingen, maar al bij al toch geen hoogvlieger.
Instant Street daarentegen is een 6 minuten lang op een banjo gebaseerd rocklied dat na Suds 'n' Soda wellicht het meest gekend is bij het grote publiek. De bijhorende banjosolo op het einde is ook om van te huiveren.
Sister Dew en The Ideal Crash, twee songs uit dEUS' laatste album vormen de aanloop naar wellicht een nieuwe klassieker in de Belgische muziekscène. Nothing Really Ends is weliswaar objectief gezien het minste nummer van het album, maar tevens is het het eerste teken van leven van dEUS na 2 jaar coma. Daarom alleen al verdient het lied aandacht...veel aandacht.
Zea?
Als trouwe dEUS aanhanger mis je iets bij het luisteren van dit album...Zea?
Zea is immers de eerste single die dEUS uitbracht, het lied waarmee het allemaal begon (voor dEUS althans, niet voor het publiek). Barman legt het uit met een genuanceerde uitleg: "De violen van Suds 'n' Soda waren nu eenmaal het begin van dEUS bij het grote publiek, ik wou absoluut dat de compilatie met die cd zou beginnen".
Wij weten natuurlijk wel beter, toen Zea werd opgenomen was dEUS nog niet aangesloten bij Island Records, diezelfde maatschappij zal dan hoogstwaarschijnlijk ook dwarsgelegen hebben toen Zea op de cd zou geplaatst worden. Maar goed, niets is perfect.
Conclusie
dEUS heeft prachtige songs gemaakt. Als je een top 5 moet maken staan daar waarschijnlijk 5 niet-singles bij. Na die 5 songs echter zouden waarschijnlijk veel singles komen. Geloof me: dit is echt de moeite waard om te kopen, de muziek is gewoon hemels, prachtig, nooit gezien, en nog zo van die adjectieven...
"No More Loud Music" zingt Barman... als hij eens wist hoe ongelijk hij heeft.
Gepubliceerd op 20 december 2001
ADVERTENTIE
