CD-recensie The White Stripes - White Bloodcells
Door
Rock!
Het lijkt erop dat sinds iemand ooit, het is niet precies aan te geven wanneer, de hitlijsten volzette met zwoele R&B en overgeproduceerde tienersterren, de ouderwetse rock en roll een beetje in slaap gesukkeld was. Alle indie-rock ten spijt was het allemaal lang niet zo compromisloos als het ooit geweest was, meestal was het zelfs nog betrekkelijk pretentieus. En de White Stripes zijn niet pretentieus. Een, mijns inziens, bewonderenswaardige houding in de moderne muziekwereld. Niks diepere betekenis. Rock!
Minimalisme
Ik geloof niet dat ik op hun eerste album heel veel andere instrumenten heb gehoord naast een electrische gitaar op "overdrive" en een klein solide drumstel. En ik denk eigenlijk niet dat ze twee microfoons hebben. Want ik hoor alleen Jack White, die in beetje plat Amerikaans accent zijn vrolijke, onbevangen teksten zingt. En hoewel het een nogal minimalistische opstelling is, zonder digitale trucjes of symfonie-orkesten die de sfeer erin moeten brengen, is het opmerkelijk goed gelukt allemaal.
Minimalistische rock!
Het eerste nummer op het White Bloodcells begint met een hoop getik en geschuif, alsof Meg en Jack White rustig plaatsnemen achter respectievelijk hun drumstel en de microfoon. Waarna de eerste akkoorden klinken van Dead Leaves and the Dirty Ground. De titel mag misschien doen denken aan een bedrukkend introspectief, eenzaamheid en herfst- De White Stripes zijn er gewoon de band niet naar om verdrietige liedjes te maken. Het nummer ontaard dan ook in een eenvoudig liefdesliedje, met haast naieve zinnetjes zoals "Every breath that is in your lungs is a tiny little gift to me!"
Opvallend is de stem van Jack, die een beetje schel en erg, erg Amerikaans klinkt. In combinatie met de zware, opgejaagde gitaarriffs doet het geluid van de White Stripes opvallend sterk denken aan Led Zeppelin op sommige nummers. De White Stripes lijken eigenlijk sowieso een goed overzicht te hebben van de hadrock van de afgelopen jaren, want sommige stukjes zijn nogal geinspireerd op oudere bands.
Uniform
De CD bevat zestien tracks, waarbij eigenlijk opvalt hoe uniform het allemaal klinkt. Het zijn stuk voor stuk goede, degelijke rockers met hoog meezinggehalte. Hier en daar een grappig stukje intermezzo, zoals het countryliedje Hotel Yorba en het vreemde hypnotiserende Little Room. Zijn er zwakkere nummers? Misschien het zeurderige I Think I Smell A Rat. Maar goed gemaakt door sterk materiaal als Dead Leaves en Fell In Love With A Girl, doen die niets af aan het feit dat je een avond erg hard, springend en hijgend, kunt rocken met dit album.
Conclusie
De Stripes hebben een eigen herkenbare stijl, ondanks- of misschien juist door de unieke soberheid waarmee ze de hele CD volspelen. Hoewel het de samenhang zeker ten goede komt, wordt het ook wel een beetje saai dat op ieder nummer zo sterk hetzelfde geluid klinkt. Zelfs als dat het geluid is van de Rolling Stones, Led Zeppelin en John Lennon op zijn agressievere dagen. Hopelijk weten Jack en Meg op hun volgende album wat meer verrassingen te zetten, want de Stripes zijn zonder meer niet zomaar alweer zo’n indie-rockbandje.
Wie het moet doen met White Bloodcells in zijn kerstsok, heeft in ieder geval niets te klagen. Mits je het afwisselt met wat echte, originele Led Zeppelin misschien. Gepubliceerd op 19 december 2001
Het lijkt erop dat sinds iemand ooit, het is niet precies aan te geven wanneer, de hitlijsten volzette met zwoele R&B en overgeproduceerde tienersterren, de ouderwetse rock en roll een beetje in slaap gesukkeld was. Alle indie-rock ten spijt was het allemaal lang niet zo compromisloos als het ooit geweest was, meestal was het zelfs nog betrekkelijk pretentieus. En de White Stripes zijn niet pretentieus. Een, mijns inziens, bewonderenswaardige houding in de moderne muziekwereld. Niks diepere betekenis. Rock!
Minimalisme
Ik geloof niet dat ik op hun eerste album heel veel andere instrumenten heb gehoord naast een electrische gitaar op "overdrive" en een klein solide drumstel. En ik denk eigenlijk niet dat ze twee microfoons hebben. Want ik hoor alleen Jack White, die in beetje plat Amerikaans accent zijn vrolijke, onbevangen teksten zingt. En hoewel het een nogal minimalistische opstelling is, zonder digitale trucjes of symfonie-orkesten die de sfeer erin moeten brengen, is het opmerkelijk goed gelukt allemaal.
Minimalistische rock!
Het eerste nummer op het White Bloodcells begint met een hoop getik en geschuif, alsof Meg en Jack White rustig plaatsnemen achter respectievelijk hun drumstel en de microfoon. Waarna de eerste akkoorden klinken van Dead Leaves and the Dirty Ground. De titel mag misschien doen denken aan een bedrukkend introspectief, eenzaamheid en herfst- De White Stripes zijn er gewoon de band niet naar om verdrietige liedjes te maken. Het nummer ontaard dan ook in een eenvoudig liefdesliedje, met haast naieve zinnetjes zoals "Every breath that is in your lungs is a tiny little gift to me!"
Opvallend is de stem van Jack, die een beetje schel en erg, erg Amerikaans klinkt. In combinatie met de zware, opgejaagde gitaarriffs doet het geluid van de White Stripes opvallend sterk denken aan Led Zeppelin op sommige nummers. De White Stripes lijken eigenlijk sowieso een goed overzicht te hebben van de hadrock van de afgelopen jaren, want sommige stukjes zijn nogal geinspireerd op oudere bands.
Uniform
De CD bevat zestien tracks, waarbij eigenlijk opvalt hoe uniform het allemaal klinkt. Het zijn stuk voor stuk goede, degelijke rockers met hoog meezinggehalte. Hier en daar een grappig stukje intermezzo, zoals het countryliedje Hotel Yorba en het vreemde hypnotiserende Little Room. Zijn er zwakkere nummers? Misschien het zeurderige I Think I Smell A Rat. Maar goed gemaakt door sterk materiaal als Dead Leaves en Fell In Love With A Girl, doen die niets af aan het feit dat je een avond erg hard, springend en hijgend, kunt rocken met dit album.
Conclusie
De Stripes hebben een eigen herkenbare stijl, ondanks- of misschien juist door de unieke soberheid waarmee ze de hele CD volspelen. Hoewel het de samenhang zeker ten goede komt, wordt het ook wel een beetje saai dat op ieder nummer zo sterk hetzelfde geluid klinkt. Zelfs als dat het geluid is van de Rolling Stones, Led Zeppelin en John Lennon op zijn agressievere dagen. Hopelijk weten Jack en Meg op hun volgende album wat meer verrassingen te zetten, want de Stripes zijn zonder meer niet zomaar alweer zo’n indie-rockbandje.
Wie het moet doen met White Bloodcells in zijn kerstsok, heeft in ieder geval niets te klagen. Mits je het afwisselt met wat echte, originele Led Zeppelin misschien. Gepubliceerd op 19 december 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
