CD-recensie Machine Head - Supercharger
Door
Opgeladen...
Volgens voorman Rob Flynn profileert Machine Head zich op het vierde album Supercharger zich niet alleen als een hecht team, maar is de band vooral zeer hongerig en gedreven. Zoals de titel al aangeeft hebben de mannen uit San Fransisco, Californië de batterij opnieuw opgeladen. Dat heeft zich vertaald in een geluid dat enerzijds teruggrijpt op de begindagen, ten tijde van het debuut Burn My Eyes, en anderzijds ruimte laat voor moderne elementen.
De CD...
Sommigen hadden de band misschien al afgeschreven, maar met deze cd is het tegendeel bewezen. De band heeft goede keuzes gemaakt in songs. De cd is erg afwisselend met heftige tracks als White-Knuckle Blackout! en de openingstrack Bulldozer, die duidelijk de invloeden van Burn My Eyes laten horen. Ook nummers als Only The Names en Brown Acid met korte 'spacy' stukjes klinken goed. Zelfs Track 13, Deafening Silence, dat meer een ballad dan metal is, klinkt echt als Machine Head. De aflsuiter Supercharger is het hoogtepunt van de cd: vol energie en bovendien modern, door de rap-achtige zang die het zo nu en dan laat horen.
Conclusie
Het doel van Supercharger was de wereld te veroveren; of in ieder geval de Rockwereld. Naar mijn idee is dit zeker mogelijk, want het is een goede plaat, die zowel voor de oude als de nieuwe fans goed te verdragen is. Over de gehele linie genomen is de cd minder heavy dan het debuut. De afwisseling is daarentegen groter, en daardoor beter te genieten.
Gepubliceerd op 21 november 2001
Volgens voorman Rob Flynn profileert Machine Head zich op het vierde album Supercharger zich niet alleen als een hecht team, maar is de band vooral zeer hongerig en gedreven. Zoals de titel al aangeeft hebben de mannen uit San Fransisco, Californië de batterij opnieuw opgeladen. Dat heeft zich vertaald in een geluid dat enerzijds teruggrijpt op de begindagen, ten tijde van het debuut Burn My Eyes, en anderzijds ruimte laat voor moderne elementen.
De CD...
Sommigen hadden de band misschien al afgeschreven, maar met deze cd is het tegendeel bewezen. De band heeft goede keuzes gemaakt in songs. De cd is erg afwisselend met heftige tracks als White-Knuckle Blackout! en de openingstrack Bulldozer, die duidelijk de invloeden van Burn My Eyes laten horen. Ook nummers als Only The Names en Brown Acid met korte 'spacy' stukjes klinken goed. Zelfs Track 13, Deafening Silence, dat meer een ballad dan metal is, klinkt echt als Machine Head. De aflsuiter Supercharger is het hoogtepunt van de cd: vol energie en bovendien modern, door de rap-achtige zang die het zo nu en dan laat horen.
Conclusie
Het doel van Supercharger was de wereld te veroveren; of in ieder geval de Rockwereld. Naar mijn idee is dit zeker mogelijk, want het is een goede plaat, die zowel voor de oude als de nieuwe fans goed te verdragen is. Over de gehele linie genomen is de cd minder heavy dan het debuut. De afwisseling is daarentegen groter, en daardoor beter te genieten.
Gepubliceerd op 21 november 2001
ADVERTENTIE
