CD-recensie The Strokes - Is This It
Door
Is This It?
Is dit rock ’n roll? Is dit The Velvet Underground? Is dit drugs? Is dit New York? Is dit hét? Is dit sexy? Is dit het leven van een rockster? Is dit hip?
Is This It? Maak kennis met The Strokes: een ultrahippe gitaarband uit New York. Een fijne gitaarrif, vrolijk basloopje, wat drums en een melodieuze zanglijn: The Strokes hanteren op dit debuutalbum een standaardformule, maar het pakt wel heel erg goed uit.
Seventies
Gehyped door de Engelse pers en door het publiek als helden ontvangen drijven The Strokes ergens tussen The Velvet Underground, Iggy Pop en Television in. Rock uit de jaren zeventig dus, in een gloednieuw jasje. Met heel veel hoorbaar speelplezier en vol overtuiging presenteren zij elf songs over onbegrip, wilde rock ’n roll avonturen en New Yorkse politieagenten.
This Is It
Is This It vraagt zanger Julian Casablancas zich af in het titelnummer en opener van het album. Het nummer wordt voorafgegaan door wat vreemde bliepjes, maar na hooguit zeven seconden nemen de échte instrumenten het over, waarna ze het heft voor de resterende vijfendertig minuten niet meer uit handen geven.
De lo-fi Iggy Pop-achtige zang en het werkelijk briljante basloopje zetten de toon voor de rest van het album, waarop de band de luisteraar volledig voor zich weet te winnen. Eigenlijk gaan ze dan ook nergens de fout in, hoewel de punk-achtige nummers Hard To Explain en Take It Or Leave It dreigen te gaan vervelen. Maar ach, met een gemiddelde songlengte van iets meer dan drie minuten is nummers skippen nieteens meer rendabel. Bovendien staan er zoveel ijzersterke nummers op het album, dat je je afvraagt waarom het album niet This Is It heet.
De beste nummers zijn poppy. Luister bijvoorbeeld naar het speelse Soma of het fantastische Last Nite (supersolo en een geweldig refrein).
Conclusie
Tegenwoordig worden er elke dag een hele hoop nieuwe gitaarbandjes opgericht, die allemaal proberen door middel van optredens ontdekt te worden door een zakenman/producer met sigaar. Daarom is het ook zo knap dat The Strokes zich, met relatief eenvoudige liedjes (en een gewaagd cd-hoesje), toch in de kijker weten te spelen. Zonder poespas, gewoon sterke liedjes en échte live-shows, zo kom je er ook. The Strokes bewijzen het.
Gepubliceerd op 22 oktober 2001
Is dit rock ’n roll? Is dit The Velvet Underground? Is dit drugs? Is dit New York? Is dit hét? Is dit sexy? Is dit het leven van een rockster? Is dit hip?
Is This It? Maak kennis met The Strokes: een ultrahippe gitaarband uit New York. Een fijne gitaarrif, vrolijk basloopje, wat drums en een melodieuze zanglijn: The Strokes hanteren op dit debuutalbum een standaardformule, maar het pakt wel heel erg goed uit.
Seventies
Gehyped door de Engelse pers en door het publiek als helden ontvangen drijven The Strokes ergens tussen The Velvet Underground, Iggy Pop en Television in. Rock uit de jaren zeventig dus, in een gloednieuw jasje. Met heel veel hoorbaar speelplezier en vol overtuiging presenteren zij elf songs over onbegrip, wilde rock ’n roll avonturen en New Yorkse politieagenten.
This Is It
Is This It vraagt zanger Julian Casablancas zich af in het titelnummer en opener van het album. Het nummer wordt voorafgegaan door wat vreemde bliepjes, maar na hooguit zeven seconden nemen de échte instrumenten het over, waarna ze het heft voor de resterende vijfendertig minuten niet meer uit handen geven.
De lo-fi Iggy Pop-achtige zang en het werkelijk briljante basloopje zetten de toon voor de rest van het album, waarop de band de luisteraar volledig voor zich weet te winnen. Eigenlijk gaan ze dan ook nergens de fout in, hoewel de punk-achtige nummers Hard To Explain en Take It Or Leave It dreigen te gaan vervelen. Maar ach, met een gemiddelde songlengte van iets meer dan drie minuten is nummers skippen nieteens meer rendabel. Bovendien staan er zoveel ijzersterke nummers op het album, dat je je afvraagt waarom het album niet This Is It heet.
De beste nummers zijn poppy. Luister bijvoorbeeld naar het speelse Soma of het fantastische Last Nite (supersolo en een geweldig refrein).
Conclusie
Tegenwoordig worden er elke dag een hele hoop nieuwe gitaarbandjes opgericht, die allemaal proberen door middel van optredens ontdekt te worden door een zakenman/producer met sigaar. Daarom is het ook zo knap dat The Strokes zich, met relatief eenvoudige liedjes (en een gewaagd cd-hoesje), toch in de kijker weten te spelen. Zonder poespas, gewoon sterke liedjes en échte live-shows, zo kom je er ook. The Strokes bewijzen het.
Gepubliceerd op 22 oktober 2001
ADVERTENTIE
