CD-recensie glassJAw - Everything You Ever Wanted To Know About Silence
Door
glassJAw
glassJAw is een redelijk nieuwe band uit Amerika die ontdekt is door Ross Robinson, de ontdekker van vele fantastische bands. De CD is ook door Robinson geproduceerd.
De band komt uit Long Island New York en heeft nu al met enkele grootheden getourd, waaronder Soulfly en Earthtone9. De CD van deze band bestaat uit heerlijk Radiohead-achtig gitaarwerk met de fantastische vocale capaciteiten van zanger Daryl Palumbo. Palumbo heeft overigens een stem waar niet iedereen het over eens is, sommigen vinden hem prachtig, anderen irritant, de één went eraan, de ander niet. Ikzelf vind de zang van Palumbo gewoon uitermate geschikt voor het soort muziek dat ze maken. De muziek die ze maken zou je death metal kunnen noemen, hoewel het moeilijk in een hokje te plaatsen valt. Ross Robinson noemt ze the new post-millenial destroyers of Adidas-rock, R.I.P.
System of a Down?
Vanaf het moment dat Everything... aftrapt weet je dat je niet met het zoveelste metalbandje te maken hebt. Het nummer Pretty Lush slaat met verwarrende gitaren in, waar Palumbo op invalt met zijn ietwat, euhm... andere stem. Zijn vocale capaciteiten zijn te vergelijken met die van Serj Tankian van System of a Down; ook Palumbo is een soort stemband-acrobaat: het ene moment zingt hij, het andere moment schreeuwt hij of zijn leven er vanaf hangt. Toch is het niet alleen 'zomaar raggen' wat de klok slaat, de melodieuze momenten liggen er ook voor het oprapen, vooral in de refreinen. Dus misschien is het hier meer dan wat 'teenage angst' waar we mee te maken hebben...
Love(_)bites...
Als we dan wat verder luisteren, van Siberian Kiss via When one eight becomes two zeros naar Ry Ry's Song en Lovebites and razorlines, dan horen we dat er in de teksten ook nogal wat gaande is, namelijk: liefdesverdriet. Shit, wat afgezaagd hoor ik je denken? Nee, dit is echt, dit is gemeend en niet geproduceerd ergens in een studiootje in Los Angeles... De CD is weliswaar in de studio van Robinson opgenomen, maar Robinson heeft het eruit geramd bij Palumbo, die de CD schreef over de liefde van zijn leven die hem verlaten heeft en zo zijn hart gebroken. Doordat Robinson hier enorm de nadruk op heeft willen leggen, horen we regelmatig échte woede en écht verdriet in de nummers (Pretty Lush, Ry Ry's Song) op deze CD. In een interview had Palumbo daarover dan ook deze woorden over: "You can write a record that's an anti-relationship record or a broken heart record or a revenge record. Fact is, I'm in plain English saying what's on my mind as bluntly as possible. Sorry, real life isn't politically correct. This is how I feel in my heart and my guts. If you say you can't relate to this, then you haven't had your heart broken."
Een andere reden voor de emotie in deze plaat is dat bij Palumbo slechts twee jaar geleden de zeldzame ziekte van Crohn gevonden werd, een ziekte aan de ingewanden, die iemand fataal kan worden als er niet serieus mee omgegaan wordt. "I know what I wish I could have heard when I was diagnosed with this incredibly serious disease. I know what it feels like to be alone in a hospital room. I'm just a f**kin' 20 year old dork, but if I can make people feel less alone, that's
important."
De hele plaat
Nummers als Pretty Lush, Siberian Kiss en Ry Ry's Song zijn dan wel de meest indrukwekkende nummers op deze toch al indrukwekkende plaat, maar ze zijn niet het enige wat hij te bieden heeft. Hurting and shoving (she should have let me sleep) heeft een prettige punksfeer over zich, terwijl Majour begint alsof 'ie nooit hard uit je speakers zal knallen ("You only get one taste, for this gift we are graced"), maar toch op gang komt en een lekkere springer wordt. Her Middle Name Was Boom is de ballad van het album, geheel in glassJAw-stijl natuurlijk: "When I'm home, and I'm broken, let's fix. When I'm home, and I'm swollen, let's kiss". Piano heeft leuke aanstekelijke gitaren, die op je oren gaan zitten en er nooit meer weg willen. Babe heeft érg veel weg van een death metalnummer, qua gitaren in ieder geval, maar dat wil niet zeggen dat de zang ervoor onder doet. De titelsong begint lekker rustig, komt dan langzaam op gang naar een verontrustende bridge, waarop het nummer weer bekoelt om je vervolgens weer kippenvel te bezorgen. Motel of the White Locust is een lekker nummer wat zich vooruit ramt uit je stereo, je arme kamertje in. Dat was het dan... de CD. Ben je het beu? Gooi hem dan in de hoek met de vergeten ceedeetjes... wil je meer? Luister dan naar de verborgen track achterin... Op 4 minuut 32 zit namelijk een prachtig, gevoelig nummer, verwacht geen ruisende gitaren. Nee, in dit nummer maakt de piano zijn debuut en begeleidt die de stem van Palumbo, die je door middel van zijn stem door zijn gedachtengang laat zweven. Een prachtig nummer, maar veel te kort!
Conclusie
Een geweldige CD en wat een debuut voor zo'n jonge band, waarvan de leden nu inmiddels de gemiddelde leeftijd van 21 bereikt hebben! Niks Lifehouse-achtige rock, niks Linkin Park-achtige nu-metal, nee, echte metal, death metal zelfs! "This is my chance to tell you everything", zingt Palumbo in het laatste nummer, de verborgen track, en op wat voor manier vertelt hij ons alles! Een gevoelige, maar bijtende plaat, die bij iedere zelfrespecterende metalhead een plaatsje in zijn/haar CD-rekje verdient! Waarom dan een 4,5? Simpel, niet iedereen kan wennen aan de stem van Palumbo... en dat is jammer, dat is erg jammer...
Gepubliceerd op 9 september 2001
glassJAw is een redelijk nieuwe band uit Amerika die ontdekt is door Ross Robinson, de ontdekker van vele fantastische bands. De CD is ook door Robinson geproduceerd.
De band komt uit Long Island New York en heeft nu al met enkele grootheden getourd, waaronder Soulfly en Earthtone9. De CD van deze band bestaat uit heerlijk Radiohead-achtig gitaarwerk met de fantastische vocale capaciteiten van zanger Daryl Palumbo. Palumbo heeft overigens een stem waar niet iedereen het over eens is, sommigen vinden hem prachtig, anderen irritant, de één went eraan, de ander niet. Ikzelf vind de zang van Palumbo gewoon uitermate geschikt voor het soort muziek dat ze maken. De muziek die ze maken zou je death metal kunnen noemen, hoewel het moeilijk in een hokje te plaatsen valt. Ross Robinson noemt ze the new post-millenial destroyers of Adidas-rock, R.I.P.
System of a Down?
Vanaf het moment dat Everything... aftrapt weet je dat je niet met het zoveelste metalbandje te maken hebt. Het nummer Pretty Lush slaat met verwarrende gitaren in, waar Palumbo op invalt met zijn ietwat, euhm... andere stem. Zijn vocale capaciteiten zijn te vergelijken met die van Serj Tankian van System of a Down; ook Palumbo is een soort stemband-acrobaat: het ene moment zingt hij, het andere moment schreeuwt hij of zijn leven er vanaf hangt. Toch is het niet alleen 'zomaar raggen' wat de klok slaat, de melodieuze momenten liggen er ook voor het oprapen, vooral in de refreinen. Dus misschien is het hier meer dan wat 'teenage angst' waar we mee te maken hebben...
Love(_)bites...
Als we dan wat verder luisteren, van Siberian Kiss via When one eight becomes two zeros naar Ry Ry's Song en Lovebites and razorlines, dan horen we dat er in de teksten ook nogal wat gaande is, namelijk: liefdesverdriet. Shit, wat afgezaagd hoor ik je denken? Nee, dit is echt, dit is gemeend en niet geproduceerd ergens in een studiootje in Los Angeles... De CD is weliswaar in de studio van Robinson opgenomen, maar Robinson heeft het eruit geramd bij Palumbo, die de CD schreef over de liefde van zijn leven die hem verlaten heeft en zo zijn hart gebroken. Doordat Robinson hier enorm de nadruk op heeft willen leggen, horen we regelmatig échte woede en écht verdriet in de nummers (Pretty Lush, Ry Ry's Song) op deze CD. In een interview had Palumbo daarover dan ook deze woorden over: "You can write a record that's an anti-relationship record or a broken heart record or a revenge record. Fact is, I'm in plain English saying what's on my mind as bluntly as possible. Sorry, real life isn't politically correct. This is how I feel in my heart and my guts. If you say you can't relate to this, then you haven't had your heart broken."
Een andere reden voor de emotie in deze plaat is dat bij Palumbo slechts twee jaar geleden de zeldzame ziekte van Crohn gevonden werd, een ziekte aan de ingewanden, die iemand fataal kan worden als er niet serieus mee omgegaan wordt. "I know what I wish I could have heard when I was diagnosed with this incredibly serious disease. I know what it feels like to be alone in a hospital room. I'm just a f**kin' 20 year old dork, but if I can make people feel less alone, that's
important."
De hele plaat
Nummers als Pretty Lush, Siberian Kiss en Ry Ry's Song zijn dan wel de meest indrukwekkende nummers op deze toch al indrukwekkende plaat, maar ze zijn niet het enige wat hij te bieden heeft. Hurting and shoving (she should have let me sleep) heeft een prettige punksfeer over zich, terwijl Majour begint alsof 'ie nooit hard uit je speakers zal knallen ("You only get one taste, for this gift we are graced"), maar toch op gang komt en een lekkere springer wordt. Her Middle Name Was Boom is de ballad van het album, geheel in glassJAw-stijl natuurlijk: "When I'm home, and I'm broken, let's fix. When I'm home, and I'm swollen, let's kiss". Piano heeft leuke aanstekelijke gitaren, die op je oren gaan zitten en er nooit meer weg willen. Babe heeft érg veel weg van een death metalnummer, qua gitaren in ieder geval, maar dat wil niet zeggen dat de zang ervoor onder doet. De titelsong begint lekker rustig, komt dan langzaam op gang naar een verontrustende bridge, waarop het nummer weer bekoelt om je vervolgens weer kippenvel te bezorgen. Motel of the White Locust is een lekker nummer wat zich vooruit ramt uit je stereo, je arme kamertje in. Dat was het dan... de CD. Ben je het beu? Gooi hem dan in de hoek met de vergeten ceedeetjes... wil je meer? Luister dan naar de verborgen track achterin... Op 4 minuut 32 zit namelijk een prachtig, gevoelig nummer, verwacht geen ruisende gitaren. Nee, in dit nummer maakt de piano zijn debuut en begeleidt die de stem van Palumbo, die je door middel van zijn stem door zijn gedachtengang laat zweven. Een prachtig nummer, maar veel te kort!
Conclusie
Een geweldige CD en wat een debuut voor zo'n jonge band, waarvan de leden nu inmiddels de gemiddelde leeftijd van 21 bereikt hebben! Niks Lifehouse-achtige rock, niks Linkin Park-achtige nu-metal, nee, echte metal, death metal zelfs! "This is my chance to tell you everything", zingt Palumbo in het laatste nummer, de verborgen track, en op wat voor manier vertelt hij ons alles! Een gevoelige, maar bijtende plaat, die bij iedere zelfrespecterende metalhead een plaatsje in zijn/haar CD-rekje verdient! Waarom dan een 4,5? Simpel, niet iedereen kan wennen aan de stem van Palumbo... en dat is jammer, dat is erg jammer...
Gepubliceerd op 9 september 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
