CD-recensie The Shizit - Evil Inside
Door
De wie???
Dat zullen veel mensen waarschijnlijk denken bij het horen van de naam The Shizit. Een gruwelijke zonde, want dit eerste album van deze band is werkelijk fantastisch!
Wat voor stijl speelt deze band? Zelf beschrijven ze het graag zo: ze zijn de onwettelijke kinderen van Junkie XL, Atari Teenage Riot, The Deftones, Fear Factory en Slipknot.
Mag ik u voorstellen: Brian Warner en JP Anderson, twee jongeheren uit Seattle, Washington. Amerika dus, het land van de onbegrensde mogelijkheden. Misschien, maar het systeem daar is niet helemaal rechtvaardig. Want het is toch godsgeklaagd dat een band van het niveau van The Shizit geen platencontract heeft?!? Weg onbegrensde mogelijkheden. Weg gerechtigheid... Deze twee begin-twintigers hebben dus genoeg om kwaad over te zijn, en dat laten ze horen ook! Oordeel niet over deze CD voordat je hem gehoord hebt! Doe jezelf dus een plezier en bestel deze CD... Als je porseleinen oortjes hebt kun je het beter laten. "You have everything to fear..."
De tracks... (1-3)
De industrial noise (of gabbermetal, in de volksmond) van The Shizit hakt er stevig in. Track 1 van het album, My Machine begint met een lekkere breakbeat, vanwaar het overgaat naar chaotische gitaren en het spokende eerste couplet: "I want his blood on my fingers, I want his blood on my hands, I want his blood in my mouth, I want to taste him dying". Het nummer is vrij langzaam, en loopt over van woede, maar dat is op zich niets vreemds voor The Shizit. Vanwaar we overgaan naar een van ondergetekende's favoriete nummers: de track 32-bit Whore. Dit nummer is waar de band voor staat: vuige, chaotische, maar melodieuze beats gemengd met een gitaarbuzz die niet voor de gemiddelde metalliefhebber is weggelegd. Op 32-bit Whore kun je nog ouderwets hakkuh, zoals je dat met je vriendjes op de speelplaats van het schoolplein deed, in de hoop dat er meisjes waren die naar je keken (een trend waar ondergetekende trouwens nooit aan meegedaan heeft). Post Human begint met een bass-beatje, die je rustig inleidt naar het drum 'n bass-achtige echte begin van het nummer, waarna er een schreeuw gelanceerd wordt die weer leidt tot het eerste couplet. Het nummer bestaat uit rustige, melodieuze coupletjes en een venijnig refrein. Het is aardig, maar verder niet bijzonder.
De tracks... (4-6)
Nummer 4 is getiteld P.O.S.. Het nummer begint met een leuk intro, dat klinkt alsof het uit een zwart-witfilm uit de 60'er jaren komt. Net voor het einde van dit intro komt er een einde aan de lichtvoetigheid als er ge-opend wordt met het eerste couplet. "TRENCHCOAT, RUNNING DOWN ON YOUR BACK, I GIVE YOU THE P.O.S. YOU CAN FILL IN THE REST...". Verder in dit nummer horen we de scratch-skills van de beide heren, terwijl het nummer zich in de drum 'n bass-achtige sferen voortzet. Random Acts of Freedom, een overweldigend nummer, waar zelfs echte zang in zit, naast de rap en "schreeuw"-stukjes. Het nummer is bezeten van een mysterieuze sfeer die je de hele 3 minuten en 38 seconden niet meer loslaat. Dan Audio Jihad, een nummer met een lekker electronische 'feel' over zich, zelfs als je de zang meerekent. Als het refrein van dit nummer zich aanbiedt nemen de gabber-beats het over en staat je vloer te trillen op het plafond van de woonkamer en jij op je benen.
De tracks... (7-9)
Nummer 7 op de CD is een remix van het nummer Audio Jihad en wel de Sonic Ruin Mix. Het nummer klinkt erg lekker, en is nog net iets dansbaarder dan het origineel. Het geheel is net iets electronischer en dus erg geschikt voor op een feest ... waar de mensen niet te flauw zijn. Green Lacer Wins, nummer 8, bouwt op en slaat je hard in het gezicht door "THE SHIZIIIIIT" te scanderen, op een manier waarvoor je maar beter kan gaan zitten. Het nummer blijft je slaan, met de snelle beats en suisende gitaren, gecombineerd met de zang en teksten, waardoor het nummer voor echte gabberfans EN echte metalfans toegankelijk is. Dan het nummer waar we allemaal (na 1 keer te horen) op zitten te wachten, het nummer van een nieuwe revolutie, geleid door een nieuwe generatie... Gak Bitch. Extreem ranzige gabberbeats leiden de gitaren door dit nummer. DIT IS THE SHIZIT, hard en snel, vies en vaag, maar vooral, kwaad en venijnig. Die twee woorden zijn genoeg om je te doen springen als een bezetene. Favoriete track van mijn favoriete band.
Conclusie
De conclusie luidt nu, heel simpel, dat je OF van The Shizit houdt, met heel je hart, OF je hebt er een godsgruwelijke teringhekel aan. Denk je dat je het maar zo-zo vindt? Luister "Gak Bitch" maar eens, en nog eens, en nog eens... het kruipt in je, onder je huid, en doet je als een stuiterbal door je arme kamertje springen. Zo'n beetje ieder nummer is goed om je van je stoel op te laten veren, of je oma een hartaanval te bezorgen. Een heerlijke mix van gabber en metal van twee bijna-genieen. En dan nog geen platendeal?? Nee. En het is crimineel, het klopt niet. Maar toch, Brian en JP (die momenteel op zoek zijn naar een derde lid) beweren dat ze geen label nodig hebben. Okee, het is moeilijk om hun CD's en shirts te krijgen (postwissel naar Seattle) en wereldwijde professionele promotie krijgen ze niet. Of wel? The Shizit's fanbase reikt tot ver voorbij de staat Washington alleen. Over de zeeen worden ze gepromoot door hun trouwe fans, lid van het street team, die het underground en ECHT houden. Dit is het geluid van de toekomst, dit is The Shizit...
"Come on, get get some!" Gepubliceerd op 2 september 2001
Dat zullen veel mensen waarschijnlijk denken bij het horen van de naam The Shizit. Een gruwelijke zonde, want dit eerste album van deze band is werkelijk fantastisch!
Wat voor stijl speelt deze band? Zelf beschrijven ze het graag zo: ze zijn de onwettelijke kinderen van Junkie XL, Atari Teenage Riot, The Deftones, Fear Factory en Slipknot.
Mag ik u voorstellen: Brian Warner en JP Anderson, twee jongeheren uit Seattle, Washington. Amerika dus, het land van de onbegrensde mogelijkheden. Misschien, maar het systeem daar is niet helemaal rechtvaardig. Want het is toch godsgeklaagd dat een band van het niveau van The Shizit geen platencontract heeft?!? Weg onbegrensde mogelijkheden. Weg gerechtigheid... Deze twee begin-twintigers hebben dus genoeg om kwaad over te zijn, en dat laten ze horen ook! Oordeel niet over deze CD voordat je hem gehoord hebt! Doe jezelf dus een plezier en bestel deze CD... Als je porseleinen oortjes hebt kun je het beter laten. "You have everything to fear..."
De tracks... (1-3)
De industrial noise (of gabbermetal, in de volksmond) van The Shizit hakt er stevig in. Track 1 van het album, My Machine begint met een lekkere breakbeat, vanwaar het overgaat naar chaotische gitaren en het spokende eerste couplet: "I want his blood on my fingers, I want his blood on my hands, I want his blood in my mouth, I want to taste him dying". Het nummer is vrij langzaam, en loopt over van woede, maar dat is op zich niets vreemds voor The Shizit. Vanwaar we overgaan naar een van ondergetekende's favoriete nummers: de track 32-bit Whore. Dit nummer is waar de band voor staat: vuige, chaotische, maar melodieuze beats gemengd met een gitaarbuzz die niet voor de gemiddelde metalliefhebber is weggelegd. Op 32-bit Whore kun je nog ouderwets hakkuh, zoals je dat met je vriendjes op de speelplaats van het schoolplein deed, in de hoop dat er meisjes waren die naar je keken (een trend waar ondergetekende trouwens nooit aan meegedaan heeft). Post Human begint met een bass-beatje, die je rustig inleidt naar het drum 'n bass-achtige echte begin van het nummer, waarna er een schreeuw gelanceerd wordt die weer leidt tot het eerste couplet. Het nummer bestaat uit rustige, melodieuze coupletjes en een venijnig refrein. Het is aardig, maar verder niet bijzonder.
De tracks... (4-6)
Nummer 4 is getiteld P.O.S.. Het nummer begint met een leuk intro, dat klinkt alsof het uit een zwart-witfilm uit de 60'er jaren komt. Net voor het einde van dit intro komt er een einde aan de lichtvoetigheid als er ge-opend wordt met het eerste couplet. "TRENCHCOAT, RUNNING DOWN ON YOUR BACK, I GIVE YOU THE P.O.S. YOU CAN FILL IN THE REST...". Verder in dit nummer horen we de scratch-skills van de beide heren, terwijl het nummer zich in de drum 'n bass-achtige sferen voortzet. Random Acts of Freedom, een overweldigend nummer, waar zelfs echte zang in zit, naast de rap en "schreeuw"-stukjes. Het nummer is bezeten van een mysterieuze sfeer die je de hele 3 minuten en 38 seconden niet meer loslaat. Dan Audio Jihad, een nummer met een lekker electronische 'feel' over zich, zelfs als je de zang meerekent. Als het refrein van dit nummer zich aanbiedt nemen de gabber-beats het over en staat je vloer te trillen op het plafond van de woonkamer en jij op je benen.
De tracks... (7-9)
Nummer 7 op de CD is een remix van het nummer Audio Jihad en wel de Sonic Ruin Mix. Het nummer klinkt erg lekker, en is nog net iets dansbaarder dan het origineel. Het geheel is net iets electronischer en dus erg geschikt voor op een feest ... waar de mensen niet te flauw zijn. Green Lacer Wins, nummer 8, bouwt op en slaat je hard in het gezicht door "THE SHIZIIIIIT" te scanderen, op een manier waarvoor je maar beter kan gaan zitten. Het nummer blijft je slaan, met de snelle beats en suisende gitaren, gecombineerd met de zang en teksten, waardoor het nummer voor echte gabberfans EN echte metalfans toegankelijk is. Dan het nummer waar we allemaal (na 1 keer te horen) op zitten te wachten, het nummer van een nieuwe revolutie, geleid door een nieuwe generatie... Gak Bitch. Extreem ranzige gabberbeats leiden de gitaren door dit nummer. DIT IS THE SHIZIT, hard en snel, vies en vaag, maar vooral, kwaad en venijnig. Die twee woorden zijn genoeg om je te doen springen als een bezetene. Favoriete track van mijn favoriete band.
Conclusie
De conclusie luidt nu, heel simpel, dat je OF van The Shizit houdt, met heel je hart, OF je hebt er een godsgruwelijke teringhekel aan. Denk je dat je het maar zo-zo vindt? Luister "Gak Bitch" maar eens, en nog eens, en nog eens... het kruipt in je, onder je huid, en doet je als een stuiterbal door je arme kamertje springen. Zo'n beetje ieder nummer is goed om je van je stoel op te laten veren, of je oma een hartaanval te bezorgen. Een heerlijke mix van gabber en metal van twee bijna-genieen. En dan nog geen platendeal?? Nee. En het is crimineel, het klopt niet. Maar toch, Brian en JP (die momenteel op zoek zijn naar een derde lid) beweren dat ze geen label nodig hebben. Okee, het is moeilijk om hun CD's en shirts te krijgen (postwissel naar Seattle) en wereldwijde professionele promotie krijgen ze niet. Of wel? The Shizit's fanbase reikt tot ver voorbij de staat Washington alleen. Over de zeeen worden ze gepromoot door hun trouwe fans, lid van het street team, die het underground en ECHT houden. Dit is het geluid van de toekomst, dit is The Shizit...
"Come on, get get some!" Gepubliceerd op 2 september 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
