CD-recensie The Human League - Secrets
Door
The Human League?
The Human League? Ken ik die? Waarschijnlijk wel. Met hits als Don’t You Want Me Baby, I’m Only Human, The Lebanon en Together In Electric Dreams was The Human League één van de pioniers van de synthesizer-pop uit de jaren tachtig. En aangezien de eighties nu verdomde hip zijn, is het niet raar dat de band na zes jaar toch weer op de proppen komt met een nieuw album. Nog meer aanstekelijke melodieën, vette synthesizers en kazige beats. The Human League is terug, met één van hun beste albums tot nu toe.
Eighties
Een aantal jaar geleden nog bestempeld als het slechtste muziekdecennium, nu vereerd door bands als Les Rythmes Digitales, Zoot Woman, Phoenix en Das Pop. De eighties-revival is nu. Dus haal je joggingpak uit de kast, knip creatief in je nieuwe Levi’s, leen New Balance tennisschoenen van de buurvrouw en nodig vrienden en vriendinnen uit voor een eighties dance party.
Secrets
The Human League werd wereldberoemd door het album Dare (1981). Een grensverleggend album met vernieuwende new wave, pakkende refreinen en een aantal superhits, waaronder Don’t You Want Me Baby. Daarna was het allemaal een stukje minder leuk. De albums vielen wat tegen en verkoopcijfers daalden.
Het in 1995 uitgebrachte album Octopus was aardig, maar de zes jaar die Phil Oakey, Joanne Catherall en Susan Anne Gayle hebben gebruikt om tot Secrets te komen, waren het wachten meer dan waard. Oakey (zanger en schrijver van de meeste songs) is misschien oud, maar nog lang niet versleten. Secrets is volgens eigen zeggen zijn meest persoonlijke album tot nu toe, en bevat wederom een hoop catchy songs en pompende beats. Luister bijvoorbeeld naar het Ghostbusters-achtige Sin City, de hitsingle-in-spe All I Ever Wanted of het briljante You’ll Be Sorry en het is alsof de jaren negentig nooit hebben bestaan. De zeven instrumentale nummers, van slepende techno tot sfeercreaties die aan Kraftwerk doen denken, zijn welkome interludes.
Conclusie
Het achtste album van The Human League is misschien niet zo vernieuwend, maar een kniesoor die daarop let. Zonder téveel in herhaling te vallen, en met de middelen van deze tijd levert The Human League gewoon een hartstikkke goed album af. Gepubliceerd op 30 augustus 2001
The Human League? Ken ik die? Waarschijnlijk wel. Met hits als Don’t You Want Me Baby, I’m Only Human, The Lebanon en Together In Electric Dreams was The Human League één van de pioniers van de synthesizer-pop uit de jaren tachtig. En aangezien de eighties nu verdomde hip zijn, is het niet raar dat de band na zes jaar toch weer op de proppen komt met een nieuw album. Nog meer aanstekelijke melodieën, vette synthesizers en kazige beats. The Human League is terug, met één van hun beste albums tot nu toe.
Eighties
Een aantal jaar geleden nog bestempeld als het slechtste muziekdecennium, nu vereerd door bands als Les Rythmes Digitales, Zoot Woman, Phoenix en Das Pop. De eighties-revival is nu. Dus haal je joggingpak uit de kast, knip creatief in je nieuwe Levi’s, leen New Balance tennisschoenen van de buurvrouw en nodig vrienden en vriendinnen uit voor een eighties dance party.
Secrets
The Human League werd wereldberoemd door het album Dare (1981). Een grensverleggend album met vernieuwende new wave, pakkende refreinen en een aantal superhits, waaronder Don’t You Want Me Baby. Daarna was het allemaal een stukje minder leuk. De albums vielen wat tegen en verkoopcijfers daalden.
Het in 1995 uitgebrachte album Octopus was aardig, maar de zes jaar die Phil Oakey, Joanne Catherall en Susan Anne Gayle hebben gebruikt om tot Secrets te komen, waren het wachten meer dan waard. Oakey (zanger en schrijver van de meeste songs) is misschien oud, maar nog lang niet versleten. Secrets is volgens eigen zeggen zijn meest persoonlijke album tot nu toe, en bevat wederom een hoop catchy songs en pompende beats. Luister bijvoorbeeld naar het Ghostbusters-achtige Sin City, de hitsingle-in-spe All I Ever Wanted of het briljante You’ll Be Sorry en het is alsof de jaren negentig nooit hebben bestaan. De zeven instrumentale nummers, van slepende techno tot sfeercreaties die aan Kraftwerk doen denken, zijn welkome interludes.
Conclusie
Het achtste album van The Human League is misschien niet zo vernieuwend, maar een kniesoor die daarop let. Zonder téveel in herhaling te vallen, en met de middelen van deze tijd levert The Human League gewoon een hartstikkke goed album af. Gepubliceerd op 30 augustus 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
