CD-recensie Radiohead - Amnesiac
Door
Radiohead
Tja, wie een goede bespreking wil van de geschiedenis van Radiohead, kan ik de andere Radiohead-reviews aanraden, daar staat de belangrijkste informatie wel in. Maar voor mij was Radiohead vanaf The Bends al mijn favoriete rockgroep all-time. Hun albums leken in stijgende lijn te gaan: elke plaat was beter dan zijn voorganger, tot OK Computer er was, en toen dacht iedereen dat Radiohead zijn hoogtepunt bereikt had. Het leek erop dat Radiohead inderdaad een beetje uitgeblust was, want het duurde drie jaar voor de opvolger er kwam, en die werd lang niet door iedereen gewaardeerd: Kid A.
Sommigen vonden het het beste album ooit, anderen noemden het pretentieus gebazel. Ik persoonlijk vind Kid A lang geen slecht album. Akkoord, er waren zwakke momenten, maar er stonden ook prachtnummers op, zoals How To Disappear Completely en Morning Bell. En verder vond ik dat het toch wel appreciatie verdiende dat Radiohead niet gewoon een tweede OK Computer had gemaakt, maar zichzelf probeerde te vernieuwen. Lang niet iedereen echter was het hiermee eens. Toen er werd aangekondigd dat de nieuwe cd een soort mengeling van OK Computer en Kid A zou zijn, besloot ik dan ook dat ik dit meteen moest kopen.
Niet toegankelijk
Voor al degenen die dachten dat Radiohead na een vergeeflijke experimentele misstap als Kid A terug wel weer een degelijke, conventionele rockplaat zouden maken, forget it! Amnesiac is inderdaad minder experimenteel, maar ik vind hem nog een stuk ontoegankelijker dan Kid A. Na de eerste drie beluisteringen begon ik de liedjes wat te kennen, maar na de CD vijf keer gedraaid te hebben wist ik nog niet waar ik hem nu moest plaatsen. Ergens klopte het niet in het rijtje van Radiohead dat ik in mijn hoofd had. Bij Kid A wist ik na een stuk of vier keer wel hoe de CD ineen zat, wat de rode draad was. Niets daarvan bij Amnesiac. Ik begon al lichtelijk wanhopig te worden, maar bij de zevende beluistering begon ik de liedjes echt mooi te vinden, en bij de achtste keer leek alles op zijn plaats te vallen. Ik geloof niet dat ik er ooit zo lang over gedaan heb om een album te vatten.
De nummers dan
Het eerste nummer is Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box en is naar mijn bescheiden mening een zeer goede opener. Yorke's stem is lichtjes vervormd, zodat hij waarempel begint te lijken op die van een gewone sterveling, maar het klinkt lang niet slecht. Het tweede nummer is de single van het album: Pyramid Song. Eén van de beste nummers van het album, werkelijk magistraal, pakkend en toch weer anders dan al het vorige werk. Ik vind de clip van het nummer trouwens een prachtig voorbeeld van hoe een clip de sfeer van een song perfect kan weergeven. Meesterlijk. Wat dan volgt, is echter heel wat minder. Pulk/Pull Revolving Doors is volgens mij het slechtste nummer van de CD. Het is een soort muzikaal equivalent van totale pretentieuze onzin, als je het tenminste al muzikaal kan noemen. En op die alien-stem ben ik ook al niet zo gek.
Het vierde nummer is dan weer geheel het tegendeel. You And Whose Army wordt ingeleid door een ingetogen, lieflijke zang, wat omfloerst door de computereffecten die ook Moby leek te gebruiken op zijn Run On. Iets later barst het geheel dan weer los, met arrangementen die sterk aan OK Computer doen denken. Dit nummer toont maar weer dat Thom Yorke één van de beste zangers van het moment is. Niemand anders kan zo klaaglijk, emotioneel en vertederend tegelijk zingen, zonder melig te worden. Ik vind dit echt het beste nummer van het album. I Might Be Wrong is een beetje een vreemd nummer, angstaanjagend bijna. Radiohead haalt weer wat gitaren van onder het stof en speelt een beklijvende, maar tegendraadse song.
Daarna volgt Knives Out, een nummer dat waarempel op één van de vroegere albums had kunnen staan. Een goede song, maar ook niet meer dan dat. Het volgende nummer was een beetje een shock. Morning Bell stond al op Kid A, maar dit is een tragere versie, en hij is voorzien van iets meer, ehm, toeters en bellen, als je dat al kunt zeggen bij eender welk nummer van Radiohead. Persoonlijk had ik het echter meer voor de kale, maar veel ontroerendere Kid A-versie. Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat Morning Bell voor mij perfect in de sfeer van Kid A paste, en hier klinkt het dan als een compleet foute versie op de verkeerde CD. Maar ik kan mij goed voorstellen dat er ook mensen zijn die deze versie mooier vinden.
Nummer 8 is Dollars And Cents, waar de energie vanaf straalt. Een zeer goed nummer, en het einde doet mij ook wat denken aan The National Anthem, niet dat er blazers bij te pas komen, maar er is weer zo'n heerlijke geniale wanorde. Daarna horen we een instrumentaal nummertje, Hunting Bears. Zoals bijna altijd het geval is bij instrumentale nummers, totaal overbodig, maar ook niet echt storend. Ik kan er nog net mee leven. Dan volgt Like Spinning Plates, zonder twijfel het vreemdste nummer dat ik ook gehoord heb. Het is niet enkel het feit dat Yorke achterstevoren zingt, maar ook de synthesizer-effecten doen erg vreemd aan, de eerste keren toch. Ik kan er maar één ding over zeggen: dit is echt geniaal. Het klinkt overdreven, ik weet het, maar dat was het eerste dat in mij opkwam, tijdens die achtste beluistering. Ik kreeg het helemaal koud van binnen (en dat was positief bedoeld). Het laatste nummer dan: Life In A Glasshouse, waarop Radiohead ook een orkestje en een oude trompettist heeft ingehuurd. Het klinkt in elk geval geweldig, en is een perfecte afsluiter voor deze toch wel mooie plaat.
Conclusie
Amnesiac is een prachtig album, maar het mist nog net de klasse van OK Computer. Veel nummers zijn te ingewikkeld om nog echt te ontroeren. Als je deze CD oppervlakkig beluistert, zijn de meeste nummers gewoon saai, maar wie de moeite doet en zich laat meeslepen, zal nog enkele aangename uurtjes voor de boeg hebben. En dan hoop ik verder dat de volgende CD, die naar het schijnt een mengeling wordt tussen Amnesiac en OK Computer, een echt meesterwerk wordt en al zijn voorgangers overtreft. Al was het maar om de critici ongelijk te geven. Gepubliceerd op 23 juni 2001
Tja, wie een goede bespreking wil van de geschiedenis van Radiohead, kan ik de andere Radiohead-reviews aanraden, daar staat de belangrijkste informatie wel in. Maar voor mij was Radiohead vanaf The Bends al mijn favoriete rockgroep all-time. Hun albums leken in stijgende lijn te gaan: elke plaat was beter dan zijn voorganger, tot OK Computer er was, en toen dacht iedereen dat Radiohead zijn hoogtepunt bereikt had. Het leek erop dat Radiohead inderdaad een beetje uitgeblust was, want het duurde drie jaar voor de opvolger er kwam, en die werd lang niet door iedereen gewaardeerd: Kid A.
Sommigen vonden het het beste album ooit, anderen noemden het pretentieus gebazel. Ik persoonlijk vind Kid A lang geen slecht album. Akkoord, er waren zwakke momenten, maar er stonden ook prachtnummers op, zoals How To Disappear Completely en Morning Bell. En verder vond ik dat het toch wel appreciatie verdiende dat Radiohead niet gewoon een tweede OK Computer had gemaakt, maar zichzelf probeerde te vernieuwen. Lang niet iedereen echter was het hiermee eens. Toen er werd aangekondigd dat de nieuwe cd een soort mengeling van OK Computer en Kid A zou zijn, besloot ik dan ook dat ik dit meteen moest kopen.
Niet toegankelijk
Voor al degenen die dachten dat Radiohead na een vergeeflijke experimentele misstap als Kid A terug wel weer een degelijke, conventionele rockplaat zouden maken, forget it! Amnesiac is inderdaad minder experimenteel, maar ik vind hem nog een stuk ontoegankelijker dan Kid A. Na de eerste drie beluisteringen begon ik de liedjes wat te kennen, maar na de CD vijf keer gedraaid te hebben wist ik nog niet waar ik hem nu moest plaatsen. Ergens klopte het niet in het rijtje van Radiohead dat ik in mijn hoofd had. Bij Kid A wist ik na een stuk of vier keer wel hoe de CD ineen zat, wat de rode draad was. Niets daarvan bij Amnesiac. Ik begon al lichtelijk wanhopig te worden, maar bij de zevende beluistering begon ik de liedjes echt mooi te vinden, en bij de achtste keer leek alles op zijn plaats te vallen. Ik geloof niet dat ik er ooit zo lang over gedaan heb om een album te vatten.
De nummers dan
Het eerste nummer is Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box en is naar mijn bescheiden mening een zeer goede opener. Yorke's stem is lichtjes vervormd, zodat hij waarempel begint te lijken op die van een gewone sterveling, maar het klinkt lang niet slecht. Het tweede nummer is de single van het album: Pyramid Song. Eén van de beste nummers van het album, werkelijk magistraal, pakkend en toch weer anders dan al het vorige werk. Ik vind de clip van het nummer trouwens een prachtig voorbeeld van hoe een clip de sfeer van een song perfect kan weergeven. Meesterlijk. Wat dan volgt, is echter heel wat minder. Pulk/Pull Revolving Doors is volgens mij het slechtste nummer van de CD. Het is een soort muzikaal equivalent van totale pretentieuze onzin, als je het tenminste al muzikaal kan noemen. En op die alien-stem ben ik ook al niet zo gek.
Het vierde nummer is dan weer geheel het tegendeel. You And Whose Army wordt ingeleid door een ingetogen, lieflijke zang, wat omfloerst door de computereffecten die ook Moby leek te gebruiken op zijn Run On. Iets later barst het geheel dan weer los, met arrangementen die sterk aan OK Computer doen denken. Dit nummer toont maar weer dat Thom Yorke één van de beste zangers van het moment is. Niemand anders kan zo klaaglijk, emotioneel en vertederend tegelijk zingen, zonder melig te worden. Ik vind dit echt het beste nummer van het album. I Might Be Wrong is een beetje een vreemd nummer, angstaanjagend bijna. Radiohead haalt weer wat gitaren van onder het stof en speelt een beklijvende, maar tegendraadse song.
Daarna volgt Knives Out, een nummer dat waarempel op één van de vroegere albums had kunnen staan. Een goede song, maar ook niet meer dan dat. Het volgende nummer was een beetje een shock. Morning Bell stond al op Kid A, maar dit is een tragere versie, en hij is voorzien van iets meer, ehm, toeters en bellen, als je dat al kunt zeggen bij eender welk nummer van Radiohead. Persoonlijk had ik het echter meer voor de kale, maar veel ontroerendere Kid A-versie. Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat Morning Bell voor mij perfect in de sfeer van Kid A paste, en hier klinkt het dan als een compleet foute versie op de verkeerde CD. Maar ik kan mij goed voorstellen dat er ook mensen zijn die deze versie mooier vinden.
Nummer 8 is Dollars And Cents, waar de energie vanaf straalt. Een zeer goed nummer, en het einde doet mij ook wat denken aan The National Anthem, niet dat er blazers bij te pas komen, maar er is weer zo'n heerlijke geniale wanorde. Daarna horen we een instrumentaal nummertje, Hunting Bears. Zoals bijna altijd het geval is bij instrumentale nummers, totaal overbodig, maar ook niet echt storend. Ik kan er nog net mee leven. Dan volgt Like Spinning Plates, zonder twijfel het vreemdste nummer dat ik ook gehoord heb. Het is niet enkel het feit dat Yorke achterstevoren zingt, maar ook de synthesizer-effecten doen erg vreemd aan, de eerste keren toch. Ik kan er maar één ding over zeggen: dit is echt geniaal. Het klinkt overdreven, ik weet het, maar dat was het eerste dat in mij opkwam, tijdens die achtste beluistering. Ik kreeg het helemaal koud van binnen (en dat was positief bedoeld). Het laatste nummer dan: Life In A Glasshouse, waarop Radiohead ook een orkestje en een oude trompettist heeft ingehuurd. Het klinkt in elk geval geweldig, en is een perfecte afsluiter voor deze toch wel mooie plaat.
Conclusie
Amnesiac is een prachtig album, maar het mist nog net de klasse van OK Computer. Veel nummers zijn te ingewikkeld om nog echt te ontroeren. Als je deze CD oppervlakkig beluistert, zijn de meeste nummers gewoon saai, maar wie de moeite doet en zich laat meeslepen, zal nog enkele aangename uurtjes voor de boeg hebben. En dan hoop ik verder dat de volgende CD, die naar het schijnt een mengeling wordt tussen Amnesiac en OK Computer, een echt meesterwerk wordt en al zijn voorgangers overtreft. Al was het maar om de critici ongelijk te geven. Gepubliceerd op 23 juni 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
