CD-recensie Gorillaz - Gorillaz
Door
Gorillaz
Het verhaal begint met Murdoc (bassist, snelheidsmaniak, lelijk), die vastbesloten is een band te beginnen. Als hij in een Londense parkeergarage een 360° spin met zijn Vauxhall probeert te maken, slingert hij Stu-Pot (synthesizer-virtuoos, fantastische stem, ladykiller) tegen de stoeprand. Stu-Pot wordt herdoopt tot 2D (vanwege de twee deuken die hij nu in zijn hoofd heeft) en wordt de zanger van de band.
In een platenwinkel vindt Murdoc een zekere Russel, die al zijn vrienden heeft verloren tijdens een schietpartij. Spirituele krachten van de geesten van de overleden hiphop-kameraden van Russel, maakten hem tot een fantastische drummer en rapper.
Het enige dat Murdoc nu nog nodig heeft, is een gitarist. Hij plaatst een advertentie in een groot muziekblad. Diezelfde dag nog wordt er een container bezorgd waar een klein Japans meisje van tien jaar, Noodle, uitspringt. Ze maakt Gorillaz compleet.
Verwachtingen
Gorillaz is de creatie van tekenaar Jamie Hewlett (Tank Girl), producer Dan “The Automator” Nakamura en Blur-zanger Damon Albarn. Bovendien is er samengewerkt met niemand minder dan Ibrahim Ferrer (Buena Vista Social Club) en Tina Frantz (Talking Heads). Logisch dus, dat de verwachtingen hooggespannen waren.
Experimenteel
De eerste single, Clint Eastwood is in ieder geval veelbelovend. Albarn (toch wel het brein achter Gorillaz) weet moeiteloos hiphop te vermengen met Blur-achtige popmelodieën. De heerlijke rapstijl van Del Tha Funky Homosapien en het pakkende refrein (“I ain’t happy, I’m feeling glad I got sunshine in a bag...”) maken het tot een geniaal nummer. Bovendien is de bijbehorende clip een lust voor het oog.
Helaas is Clint Eastwood de uitschieter van het album, dat een mix van dub, hiphop en punk bevat. De vraag is hoe serieus we Albarn moeten nemen. Op veel nummers verslikt hij zich in zijn eigen experimentele uitlatingen. Het zijn dan ook deze nummers die gaan vervelen. Het zijn deze nummers waarbij je na anderhalve minuut luisteren de afstandsbediening pakt, om naar het volgende nummer te gaan. Nummers die vier minuten lang zijn, maar een kwartier lijken te duren. Double Bass bijvoorbeeld, klinkt inspiratieloos en saai. Ook Albarns nieuwe manier van zingen in Starshine is behoorlijk vervelend. De bonustrack, een uptempo versie van Clint Eastwood, laat een bittere smaak achter na het beluisteren van het album. Getver, wat een flauw nummer.
De nummers die wél boeien, ongeveer de helft, zijn de nummers met een herkenbare melodie en weinig grappenmakerij. Naast Clint Eastwood zijn ook opener Re-Hash, het Blur-punk nummer Punk (klap maar mee) en Slow Country (tropische laidback-sfeer) de moeite meer dan waard.
Een enkele keer lukt het Gorillaz zelfs de combinatie te vinden tussen experimentele muziek en een fijn in het gehoor liggend nummer: Sound Check (Gravity) wordt gedragen door lome hiphop-beats en een donkere zanglijn en is hier een goed voorbeeld van.
Conclusie
Het niveauverschil tussen de verschillende nummers is zo groot, dat het te vermoeiend is de cd in één luisterbeurt te ervaren. Nummers overslaan is een must, en dat is nogal irritant. Zeker geen briljant album dus, maar wel een hoop waardering voor het lef van de jongens van Gorillaz.
Gorillaz is vooral een heel leuk concept, gedragen door het fantastische artwork van Hewlett.
Geschreven op 05-05-2001 Gepubliceerd op 5 mei 2001
Het verhaal begint met Murdoc (bassist, snelheidsmaniak, lelijk), die vastbesloten is een band te beginnen. Als hij in een Londense parkeergarage een 360° spin met zijn Vauxhall probeert te maken, slingert hij Stu-Pot (synthesizer-virtuoos, fantastische stem, ladykiller) tegen de stoeprand. Stu-Pot wordt herdoopt tot 2D (vanwege de twee deuken die hij nu in zijn hoofd heeft) en wordt de zanger van de band.
In een platenwinkel vindt Murdoc een zekere Russel, die al zijn vrienden heeft verloren tijdens een schietpartij. Spirituele krachten van de geesten van de overleden hiphop-kameraden van Russel, maakten hem tot een fantastische drummer en rapper.
Het enige dat Murdoc nu nog nodig heeft, is een gitarist. Hij plaatst een advertentie in een groot muziekblad. Diezelfde dag nog wordt er een container bezorgd waar een klein Japans meisje van tien jaar, Noodle, uitspringt. Ze maakt Gorillaz compleet.
Verwachtingen
Gorillaz is de creatie van tekenaar Jamie Hewlett (Tank Girl), producer Dan “The Automator” Nakamura en Blur-zanger Damon Albarn. Bovendien is er samengewerkt met niemand minder dan Ibrahim Ferrer (Buena Vista Social Club) en Tina Frantz (Talking Heads). Logisch dus, dat de verwachtingen hooggespannen waren.
Experimenteel
De eerste single, Clint Eastwood is in ieder geval veelbelovend. Albarn (toch wel het brein achter Gorillaz) weet moeiteloos hiphop te vermengen met Blur-achtige popmelodieën. De heerlijke rapstijl van Del Tha Funky Homosapien en het pakkende refrein (“I ain’t happy, I’m feeling glad I got sunshine in a bag...”) maken het tot een geniaal nummer. Bovendien is de bijbehorende clip een lust voor het oog.
Helaas is Clint Eastwood de uitschieter van het album, dat een mix van dub, hiphop en punk bevat. De vraag is hoe serieus we Albarn moeten nemen. Op veel nummers verslikt hij zich in zijn eigen experimentele uitlatingen. Het zijn dan ook deze nummers die gaan vervelen. Het zijn deze nummers waarbij je na anderhalve minuut luisteren de afstandsbediening pakt, om naar het volgende nummer te gaan. Nummers die vier minuten lang zijn, maar een kwartier lijken te duren. Double Bass bijvoorbeeld, klinkt inspiratieloos en saai. Ook Albarns nieuwe manier van zingen in Starshine is behoorlijk vervelend. De bonustrack, een uptempo versie van Clint Eastwood, laat een bittere smaak achter na het beluisteren van het album. Getver, wat een flauw nummer.
De nummers die wél boeien, ongeveer de helft, zijn de nummers met een herkenbare melodie en weinig grappenmakerij. Naast Clint Eastwood zijn ook opener Re-Hash, het Blur-punk nummer Punk (klap maar mee) en Slow Country (tropische laidback-sfeer) de moeite meer dan waard.
Een enkele keer lukt het Gorillaz zelfs de combinatie te vinden tussen experimentele muziek en een fijn in het gehoor liggend nummer: Sound Check (Gravity) wordt gedragen door lome hiphop-beats en een donkere zanglijn en is hier een goed voorbeeld van.
Conclusie
Het niveauverschil tussen de verschillende nummers is zo groot, dat het te vermoeiend is de cd in één luisterbeurt te ervaren. Nummers overslaan is een must, en dat is nogal irritant. Zeker geen briljant album dus, maar wel een hoop waardering voor het lef van de jongens van Gorillaz.
Gorillaz is vooral een heel leuk concept, gedragen door het fantastische artwork van Hewlett.
Geschreven op 05-05-2001 Gepubliceerd op 5 mei 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
