CD-recensie Queens Of The Stone Age - R
Door
Ouderwetse rockers
Ze zijn aan het uitsterven: de echte rockbands. Hoewel de Rolling Stones af en toe nog een teken van leven vertonen en Aerosmith zelfs weer een nieuwe CD uitheeft, krijgen deze bands toch al gauw het etiket ‘oude-lullen-band’ opgeplakt. Gelukkig maar, dat er nu weer een ouderwetse rockband is opgestaan: de Queens Of The Stone Age. Hun laatste CD R werd in Amerika en Engeland uitbundig geprezen in de pers, terwijl ze deze zomer op Pinkpop 2001 staan. Hoogste tijd om kennis te maken met deze Flintstones van de rockmuziek, dus.
Scherpe randjes
De QOTSA laten in het eerste nummer meteen duidelijk horen wat voor een band ze zijn: onder stevige rockmuziek sommen ze hun rock-woordenboek op: “Nicotine, valium, vicidin, marihuana, XTC and alcohol”. Hoewel je op basis van dit nummer een echte beukplaat zou verwachten, is niets minder waar: op de eerste helft van het album gaat het puur om de liedjes en niet om het afreageren van agressie. Het resultaat is verbluffend: vooral hun hits The Lost Art Of Keeping A Secret en Auto Pilot zijn van een kwaliteit die je niet vaak meer tegenkomt. Hoewel de nummers niet eens zo gecompliceerd in elkaar zitten, zorgen het uitstekende gitaarwerk en de goede teksten ervoor dat je de QOTSA direct in je hart sluit. Opmerkelijk is ook dat meerdere bandleden goed kunnen zingen; om de beurt nemen Joshua Homme, Nick Oliveri en Mark Lanegan de ‘lead vocals’ voor hun rekening, terwijl ook goed aan de ‘backing vocals’ is gedacht. Met het strakke Monsters In The Parasol wordt de eerste helft van de CD afgesloten. Het meest opvallende aan deze nummers is dat de QOTSA meestal geen flinke gitaarpartijen inlassen, maar óf de gitaar wat op de achtergrond houden, óf (zoals in Auto Pilot) met licht ‘zeurende’ gitaarlijnen de nummers van scherpe randjes voorzien.
Speelplezier
Op de tweede helft van de CD gebeurt het onvermijdelijke: het plezier wordt boven het liedje gesteld. Zo wordt in Quick And To The Pointless de clown uitgehangen, is In The Fade een beschrijving van het echte rock-‘n’-roll-leven (“I’m feeling so sick, I feel completely sick”) en wordt de CD afgesloten met een minuten durende, vals gespeelde trompetsolo. Het zal duidelijk zijn dat dit gedeelte wat meer voor de liefhebbers is, wat echter nog niet wil zeggen dat dit deel kwalitatief veel minder is. Als je wat gewend bent aan de grollen van de QOTSA, zul je horen dat ook deze nummers muzikaal gezien goed in elkaar zitten. Bovendien zitten ook in het tweede deel nog twee prima meer rustige songs, zodat de liefhebber van pop/rock ook hier niet teleurgesteld wordt.
Origineel en verrassend
R is een verrassende CD, overduidelijk met een knipoog: ook in de serieuze nummers weet je nooit of de tekst nu helemaal serieus bedoeld is. Het verrassende zit ‘m vooral in het feit dat geen enkel nummer voorspelbaar wordt en dat je, bij het luisteren van de CD, steeds nieuwe kanten van de QOTSA ontdekt. Aardig is ook dat de humor van de CD wordt doorgezet in het tekstboekje en op het CD’tje zelf; een teken van de band dat ze zeker niet geheel serieus genomen willen worden.
Conclusie
R is een album dat, zeker in vergelijking tot het werk van de meeste rockbandjes van tegenwoordig, zijn weerga niet kent. De QOTSA spelen de ene melodieuze, sterke song na de andere, echter zonder te vergeten dat echte rock-‘n-roll ook nog draait om speelplezier en een dosis humor. Deze mannen hebben het gewoon in zich; laat Pinkpop nu maar komen!
Geschreven op 26-03-2001 Gepubliceerd op 26 maart 2001
Ze zijn aan het uitsterven: de echte rockbands. Hoewel de Rolling Stones af en toe nog een teken van leven vertonen en Aerosmith zelfs weer een nieuwe CD uitheeft, krijgen deze bands toch al gauw het etiket ‘oude-lullen-band’ opgeplakt. Gelukkig maar, dat er nu weer een ouderwetse rockband is opgestaan: de Queens Of The Stone Age. Hun laatste CD R werd in Amerika en Engeland uitbundig geprezen in de pers, terwijl ze deze zomer op Pinkpop 2001 staan. Hoogste tijd om kennis te maken met deze Flintstones van de rockmuziek, dus.
Scherpe randjes
De QOTSA laten in het eerste nummer meteen duidelijk horen wat voor een band ze zijn: onder stevige rockmuziek sommen ze hun rock-woordenboek op: “Nicotine, valium, vicidin, marihuana, XTC and alcohol”. Hoewel je op basis van dit nummer een echte beukplaat zou verwachten, is niets minder waar: op de eerste helft van het album gaat het puur om de liedjes en niet om het afreageren van agressie. Het resultaat is verbluffend: vooral hun hits The Lost Art Of Keeping A Secret en Auto Pilot zijn van een kwaliteit die je niet vaak meer tegenkomt. Hoewel de nummers niet eens zo gecompliceerd in elkaar zitten, zorgen het uitstekende gitaarwerk en de goede teksten ervoor dat je de QOTSA direct in je hart sluit. Opmerkelijk is ook dat meerdere bandleden goed kunnen zingen; om de beurt nemen Joshua Homme, Nick Oliveri en Mark Lanegan de ‘lead vocals’ voor hun rekening, terwijl ook goed aan de ‘backing vocals’ is gedacht. Met het strakke Monsters In The Parasol wordt de eerste helft van de CD afgesloten. Het meest opvallende aan deze nummers is dat de QOTSA meestal geen flinke gitaarpartijen inlassen, maar óf de gitaar wat op de achtergrond houden, óf (zoals in Auto Pilot) met licht ‘zeurende’ gitaarlijnen de nummers van scherpe randjes voorzien.
Speelplezier
Op de tweede helft van de CD gebeurt het onvermijdelijke: het plezier wordt boven het liedje gesteld. Zo wordt in Quick And To The Pointless de clown uitgehangen, is In The Fade een beschrijving van het echte rock-‘n’-roll-leven (“I’m feeling so sick, I feel completely sick”) en wordt de CD afgesloten met een minuten durende, vals gespeelde trompetsolo. Het zal duidelijk zijn dat dit gedeelte wat meer voor de liefhebbers is, wat echter nog niet wil zeggen dat dit deel kwalitatief veel minder is. Als je wat gewend bent aan de grollen van de QOTSA, zul je horen dat ook deze nummers muzikaal gezien goed in elkaar zitten. Bovendien zitten ook in het tweede deel nog twee prima meer rustige songs, zodat de liefhebber van pop/rock ook hier niet teleurgesteld wordt.
Origineel en verrassend
R is een verrassende CD, overduidelijk met een knipoog: ook in de serieuze nummers weet je nooit of de tekst nu helemaal serieus bedoeld is. Het verrassende zit ‘m vooral in het feit dat geen enkel nummer voorspelbaar wordt en dat je, bij het luisteren van de CD, steeds nieuwe kanten van de QOTSA ontdekt. Aardig is ook dat de humor van de CD wordt doorgezet in het tekstboekje en op het CD’tje zelf; een teken van de band dat ze zeker niet geheel serieus genomen willen worden.
Conclusie
R is een album dat, zeker in vergelijking tot het werk van de meeste rockbandjes van tegenwoordig, zijn weerga niet kent. De QOTSA spelen de ene melodieuze, sterke song na de andere, echter zonder te vergeten dat echte rock-‘n-roll ook nog draait om speelplezier en een dosis humor. Deze mannen hebben het gewoon in zich; laat Pinkpop nu maar komen!
Geschreven op 26-03-2001 Gepubliceerd op 26 maart 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
