CD-recensie Stephen Malkmus - Stephen Malkmus
Door
Speelplezier
Na zijn periode als zanger van de (inmiddels opgeheven) Amerikaanse rockband Pavement, is het nu tijd voor de eerste solo-CD van Stephen Malkmus. Op zijn titelloze debuut gaat hij vrolijk verder met het maken van ongecompliceerde, ontspannen pop/rock. Voornaamste verschil met de laatste Pavement-plaat is het speelplezier, dat op de solo-CD veel duidelijker aanwezig is.
Luchtig
De songs die met veel enthousiasme vertolkt worden, zijn op deze plaat ook de beste nummers. Openingsnummer Black Book is zo’n aanstekelijke song, die bovendien uitstekende gitaarmuziek bevat, waardoor het nummer zo in het Pavement-repertoire zou passen. Na deze sterke opener schakelt Malkmus over op wat meer luchtige liedjes. Zo is Phantasies een vrolijk, melig nummer, dat direct in je hoofd blijft zitten, terwijl Jo Jo’s Jacket als een typisch (Brit)popnummer aandoet, hoewel het een venijnig einde kent. Beide liedjes kennen een gemakkelijk refrein, dat op hoge toon meegejodeld kan worden. Nadat het vierde nummer in een sterke gitaarsolo is geëindigd, begint de pret pas echt met The Hook, waarin Malkmus zijn avonturen op een piratenschip beschrijft. Dit gegeven zou, mits goed uitgewerkt, het nummer zo de titel ‘song van het jaar’ kunnen bezorgen, maar helaas haalt de ex-Pavement-zanger hier lang niet alles uit de kast: de tekst had leuker gekund, terwijl het nummer muzikaal gezien wat eentonig is. Toch blijft dit een erg leuk nummer, waarschijnlijk vooral door Malkmus’ enthousiaste uitvoering ervan. Bij het nummer erna begint het niveau echt wat in te zakken, want het nummer is een stuk minder opvallend en bijzonder dan de eerste vijf songs. Toch weet Malkmus het ontij nog even af te wenden met het daaropvolgende Troubbble, een vrolijk, catchy nummer, dat bovendien erg puntig en energiek is.
Ongeïnspireerd
Hierna is het echter drie nummers lang gedaan met de pret, want Malkmus speelt enkele ongeïnspireerde dertien-in-een-dozijn-liedjes. De saaie coupletten worden gauw afgewerkt, terwijl de refreinen niet echt herkenbaar zijn en daardoor niet blijven hangen. Gevolg is dat je, zelfs na talloze luisterbeurten, jezelf deze nummers maar moeilijk voor de geest kunt halen. Gelukkig vergoedt het einde veel, want het voorlaatste nummer is wat mij betreft zeker het sterkste van het album. Vooral het middenstuk van het nummer, waarin Stephen zich een lekker laat gaan, is een verademing tussen alle serieuze, dan wel negatieve songs waar veel Amerikaanse rockers mee komen. Wat hier weer opvalt, is dat als Malkmus met veel plezier lijkt te spelen, het niveau meteen omhoog schiet. Afsluiter Deado is dan gelukkig nog een rustig nummer dat wél overtuigt, waarmee toch maar weer bewezen is dat Malkmus alle facetten van de pop/rock beheerst.
Conclusie
Stephen Malkmus doet wat we uit zijn Pavement-tijd van hem gewend waren: een album afleveren met overwegend sterke nummers, maar helaas toch ook enkele missers. Dit houdt in dat Malkmus’ eerste solo-CD een leuke, aanstekelijke plaat is geworden, waar niemand zich aan zal ergeren, maar welke toch ook door weinigen als een briljante plaat gezien zal worden. Pavement-liefhebbers kunnen dus twee dingen doen: óf deze plaat kopen en af en toe een nummertje overslaan, óf blijven wachten op de ultieme Malkmus-plaat. Dat laatste zou wel eens heel lang kunnen gaan duren.
Geschreven op 26-02-2001 Gepubliceerd op 26 februari 2001
Na zijn periode als zanger van de (inmiddels opgeheven) Amerikaanse rockband Pavement, is het nu tijd voor de eerste solo-CD van Stephen Malkmus. Op zijn titelloze debuut gaat hij vrolijk verder met het maken van ongecompliceerde, ontspannen pop/rock. Voornaamste verschil met de laatste Pavement-plaat is het speelplezier, dat op de solo-CD veel duidelijker aanwezig is.
Luchtig
De songs die met veel enthousiasme vertolkt worden, zijn op deze plaat ook de beste nummers. Openingsnummer Black Book is zo’n aanstekelijke song, die bovendien uitstekende gitaarmuziek bevat, waardoor het nummer zo in het Pavement-repertoire zou passen. Na deze sterke opener schakelt Malkmus over op wat meer luchtige liedjes. Zo is Phantasies een vrolijk, melig nummer, dat direct in je hoofd blijft zitten, terwijl Jo Jo’s Jacket als een typisch (Brit)popnummer aandoet, hoewel het een venijnig einde kent. Beide liedjes kennen een gemakkelijk refrein, dat op hoge toon meegejodeld kan worden. Nadat het vierde nummer in een sterke gitaarsolo is geëindigd, begint de pret pas echt met The Hook, waarin Malkmus zijn avonturen op een piratenschip beschrijft. Dit gegeven zou, mits goed uitgewerkt, het nummer zo de titel ‘song van het jaar’ kunnen bezorgen, maar helaas haalt de ex-Pavement-zanger hier lang niet alles uit de kast: de tekst had leuker gekund, terwijl het nummer muzikaal gezien wat eentonig is. Toch blijft dit een erg leuk nummer, waarschijnlijk vooral door Malkmus’ enthousiaste uitvoering ervan. Bij het nummer erna begint het niveau echt wat in te zakken, want het nummer is een stuk minder opvallend en bijzonder dan de eerste vijf songs. Toch weet Malkmus het ontij nog even af te wenden met het daaropvolgende Troubbble, een vrolijk, catchy nummer, dat bovendien erg puntig en energiek is.
Ongeïnspireerd
Hierna is het echter drie nummers lang gedaan met de pret, want Malkmus speelt enkele ongeïnspireerde dertien-in-een-dozijn-liedjes. De saaie coupletten worden gauw afgewerkt, terwijl de refreinen niet echt herkenbaar zijn en daardoor niet blijven hangen. Gevolg is dat je, zelfs na talloze luisterbeurten, jezelf deze nummers maar moeilijk voor de geest kunt halen. Gelukkig vergoedt het einde veel, want het voorlaatste nummer is wat mij betreft zeker het sterkste van het album. Vooral het middenstuk van het nummer, waarin Stephen zich een lekker laat gaan, is een verademing tussen alle serieuze, dan wel negatieve songs waar veel Amerikaanse rockers mee komen. Wat hier weer opvalt, is dat als Malkmus met veel plezier lijkt te spelen, het niveau meteen omhoog schiet. Afsluiter Deado is dan gelukkig nog een rustig nummer dat wél overtuigt, waarmee toch maar weer bewezen is dat Malkmus alle facetten van de pop/rock beheerst.
Conclusie
Stephen Malkmus doet wat we uit zijn Pavement-tijd van hem gewend waren: een album afleveren met overwegend sterke nummers, maar helaas toch ook enkele missers. Dit houdt in dat Malkmus’ eerste solo-CD een leuke, aanstekelijke plaat is geworden, waar niemand zich aan zal ergeren, maar welke toch ook door weinigen als een briljante plaat gezien zal worden. Pavement-liefhebbers kunnen dus twee dingen doen: óf deze plaat kopen en af en toe een nummertje overslaan, óf blijven wachten op de ultieme Malkmus-plaat. Dat laatste zou wel eens heel lang kunnen gaan duren.
Geschreven op 26-02-2001 Gepubliceerd op 26 februari 2001
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
