CD-recensie Radiohead - Kid A
Door
De geschiedenis
Radiohead is natuurlijk een band die heel alternatief Nederland wel kent. Dat alles nog steeds vooral door het nummer Creep, dat al van het debuutalbum geplukt is. Al is Radiohead dat redelijk simpele liedje al lang ontgroeid, het zal waarschijnlijk wel voor altijd hun bekendste nummer blijven. Maar eigenlijk begint de historie van Radiohead pas na Pablo Honey. Na een tussendoortje in de vorm van My Iron Lung, een mini-album met live-werk en enkele nieuwe nummers, komt het tweede album The Bends. Hier begon de band met zanger Thom Yorke met het maken van moeilijkere, minder makkelijk in het gehoor liggende muziek. Het album word overal een groot succes en er werd al gezegd dat Radiohead dit nooit meer zal kunnen overtreffen. Toch is iedereen het er bijna unaniem over eens dat dit met het album OK Computer ruimschoots gelukt is. Radiohead klinkt intelligenter, doordringender en de band houdt zich niet meer aan normale songstructuren.
De geschiedenis van Kid A
Kid A heeft, zoals alle Radiohead albums lang op zich doen wachten. Het album zou eigenlijk al lang uitgebracht moeten zijn, maar Radiohead beproefde de fans door lang te wachten met het uitbrengen van het album. Op Internet (www.radiohead.com) was te volgen hoe de band het er van af bracht, en er kwamen vooral regelmatig berichten naar buiten dat Thom Yorke nog niet tevreden was over de teksten, of de zanglijnen. Hierdoor werd de release telkens weer uitgesteld. Ondertussen deden de bandleden in de pers al verschillende uitspraken over hun nieuwe CD. Het zou een moeilijk te begrijpen album worden, en we moesten vooral niet denken dat het OK Computer zou overtreffen, want dat album was daar simpelweg te goed voor. Verder liet een van de rijkere bands ter wereld weten dat er veel restmateriaal was. Dit zouden ze bewaren voor singles of voor een extra CD. Inmiddels weten we dat het een extra CD zal worden, die rond januari uitkomt en waar voor de band nu al weer in de studio zit.
Radiohead spotte met alle bestaande regels in de muziekwereld door al aan een tour te beginnen voordat het album er was. De reacties op de concerten waren wisselend. De een vond het te moeilijk te volgen, de ander vond het meesterlijk. Maar nu dan toch eindelijk de CD.
De CD
Of eigenlijk nog niet. Want de officiële release staat voor 2 oktober. Maar dankzij MP3 en 3FM, konden we de cd al eerder horen.
De eerste keer valt dat niet mee. De cd lijkt te bestaan uit losse akkoorden, drumritmes die niet in de muziek passen en af en toe haast dance-achtige elektronische tonen tussendoor. Is dit Radiohead? Slechts de stem van Yorke doet je er aan herrineren dat het zo is, maar het had ook UNKLE kunnen zijn, waarbij hij een keer een nummer zong. Deze band klinkt elektronisch.
Toch doet Radiohead dat nu dus ook. En de eerste keer kan dat misschien een verschrikking zijn, maar de tweede en derde keer, beginnen alle losse onderdelen al iets meer op elkaar te lijken. Toch zijn er wel 6 à 7 luisterbeurten nodig voordat de muziek enigszins te doorzien is. Ik kan nog geen songtitels geven, dus dacht ik het te gaan houden bij de nummers zoals ze op de cd staan. Dat lukt echter ook niet doordat ze in elkaar over lopen, en ik uiteindelijk 8 nummers telde, terwijl er 11 moeten zijn. In ieder geval kan ik zeggen dat nummer 1 een prachtige opener is. Dit nummer had eventueel nog op OK Computer kunnen staan, maar is toch moeilijker.
Nummer 2, een grotendeels instrumentaal nummer is gelijk heel anders. Voor de fans die van normale liedjes houden, en niet van moeilijke songstructuren, zal dit moeilijk te verkroppen zijn. De delen die Yorke zingt, zingt hij met sterk vervormde stem, waardoor je eigenlijk niet goed kan horen of hij het zelf wel is.
Nummer 3 begint met een groovende bassloop die het hele nummer aan zal houden. Hier word met minder vervormde stem gezongen, en dat siert het nummer.
Het blijkt een voorbode te zijn, want op nummer 4 word er weer echt gezongen. Ook worden er weer vele verschillende zinnen uitgesproken, en geen herhalingen en dat is een verschil met het deel voor dit nummer.
Nummer 5 is een soort tussennummer. Heel goed geplaatst, want na dit nummer komt eigenlijk pas het echt goede deel van deze plaat.
Na dit nummer gaan alle nummers eigenlijk in elkaar over, en is er geen onderscheid meer te maken tussen wat nou welk nummer is. In dit deel zit weer meer zang.
De muziek loopt uiteen van elektronische klanken tot echte rockklanken, en dat maakt het dat er eigenlijk geen echte stijlnaam aan deze cd is te geven.
Het begint met een redelijk toegankelijk nummer, maar het vervolg wordt steeds moeilijker en ook steeds experimenteler. Radiohead spot met alle muzikale regels, door geen enkele songstructuur aan te houden. Couplet en refrein? Niet bij Radiohead. Wat we op OK Computer al wel een beetje hoorden, wordt hier nog duidelijker, Radiohead gaat zijn eigen weg.
Hoe verder de CD vordert, hoe mooier het wordt, om uiteindelijk te eindigen met het geluid wat deze CD kenmerkt, elektronisch gemixte violen.
Conclusie
Als je de tijd neemt voor deze CD en het niet na één keer aan de kant legt, is het een echte toevoeging aan je collectie. Het overtreft naar mijn idee alle voorgaande Radiohead-albums, en is absoluut uniek. Hou je van moeilijkere muziek, dan is er maar een advies, pak je slaapzak, en ga 2 oktober voor je platenboer liggen, zodat je hem 's ochtends als eerste hebt. Houd je van normale liedjes, dan moet je hem vooral niet kopen.
Geschreven op 21-09-2000 Gepubliceerd op 21 september 2000
Radiohead is natuurlijk een band die heel alternatief Nederland wel kent. Dat alles nog steeds vooral door het nummer Creep, dat al van het debuutalbum geplukt is. Al is Radiohead dat redelijk simpele liedje al lang ontgroeid, het zal waarschijnlijk wel voor altijd hun bekendste nummer blijven. Maar eigenlijk begint de historie van Radiohead pas na Pablo Honey. Na een tussendoortje in de vorm van My Iron Lung, een mini-album met live-werk en enkele nieuwe nummers, komt het tweede album The Bends. Hier begon de band met zanger Thom Yorke met het maken van moeilijkere, minder makkelijk in het gehoor liggende muziek. Het album word overal een groot succes en er werd al gezegd dat Radiohead dit nooit meer zal kunnen overtreffen. Toch is iedereen het er bijna unaniem over eens dat dit met het album OK Computer ruimschoots gelukt is. Radiohead klinkt intelligenter, doordringender en de band houdt zich niet meer aan normale songstructuren.
De geschiedenis van Kid A
Kid A heeft, zoals alle Radiohead albums lang op zich doen wachten. Het album zou eigenlijk al lang uitgebracht moeten zijn, maar Radiohead beproefde de fans door lang te wachten met het uitbrengen van het album. Op Internet (www.radiohead.com) was te volgen hoe de band het er van af bracht, en er kwamen vooral regelmatig berichten naar buiten dat Thom Yorke nog niet tevreden was over de teksten, of de zanglijnen. Hierdoor werd de release telkens weer uitgesteld. Ondertussen deden de bandleden in de pers al verschillende uitspraken over hun nieuwe CD. Het zou een moeilijk te begrijpen album worden, en we moesten vooral niet denken dat het OK Computer zou overtreffen, want dat album was daar simpelweg te goed voor. Verder liet een van de rijkere bands ter wereld weten dat er veel restmateriaal was. Dit zouden ze bewaren voor singles of voor een extra CD. Inmiddels weten we dat het een extra CD zal worden, die rond januari uitkomt en waar voor de band nu al weer in de studio zit.
Radiohead spotte met alle bestaande regels in de muziekwereld door al aan een tour te beginnen voordat het album er was. De reacties op de concerten waren wisselend. De een vond het te moeilijk te volgen, de ander vond het meesterlijk. Maar nu dan toch eindelijk de CD.
De CD
Of eigenlijk nog niet. Want de officiële release staat voor 2 oktober. Maar dankzij MP3 en 3FM, konden we de cd al eerder horen.
De eerste keer valt dat niet mee. De cd lijkt te bestaan uit losse akkoorden, drumritmes die niet in de muziek passen en af en toe haast dance-achtige elektronische tonen tussendoor. Is dit Radiohead? Slechts de stem van Yorke doet je er aan herrineren dat het zo is, maar het had ook UNKLE kunnen zijn, waarbij hij een keer een nummer zong. Deze band klinkt elektronisch.
Toch doet Radiohead dat nu dus ook. En de eerste keer kan dat misschien een verschrikking zijn, maar de tweede en derde keer, beginnen alle losse onderdelen al iets meer op elkaar te lijken. Toch zijn er wel 6 à 7 luisterbeurten nodig voordat de muziek enigszins te doorzien is. Ik kan nog geen songtitels geven, dus dacht ik het te gaan houden bij de nummers zoals ze op de cd staan. Dat lukt echter ook niet doordat ze in elkaar over lopen, en ik uiteindelijk 8 nummers telde, terwijl er 11 moeten zijn. In ieder geval kan ik zeggen dat nummer 1 een prachtige opener is. Dit nummer had eventueel nog op OK Computer kunnen staan, maar is toch moeilijker.
Nummer 2, een grotendeels instrumentaal nummer is gelijk heel anders. Voor de fans die van normale liedjes houden, en niet van moeilijke songstructuren, zal dit moeilijk te verkroppen zijn. De delen die Yorke zingt, zingt hij met sterk vervormde stem, waardoor je eigenlijk niet goed kan horen of hij het zelf wel is.
Nummer 3 begint met een groovende bassloop die het hele nummer aan zal houden. Hier word met minder vervormde stem gezongen, en dat siert het nummer.
Het blijkt een voorbode te zijn, want op nummer 4 word er weer echt gezongen. Ook worden er weer vele verschillende zinnen uitgesproken, en geen herhalingen en dat is een verschil met het deel voor dit nummer.
Nummer 5 is een soort tussennummer. Heel goed geplaatst, want na dit nummer komt eigenlijk pas het echt goede deel van deze plaat.
Na dit nummer gaan alle nummers eigenlijk in elkaar over, en is er geen onderscheid meer te maken tussen wat nou welk nummer is. In dit deel zit weer meer zang.
De muziek loopt uiteen van elektronische klanken tot echte rockklanken, en dat maakt het dat er eigenlijk geen echte stijlnaam aan deze cd is te geven.
Het begint met een redelijk toegankelijk nummer, maar het vervolg wordt steeds moeilijker en ook steeds experimenteler. Radiohead spot met alle muzikale regels, door geen enkele songstructuur aan te houden. Couplet en refrein? Niet bij Radiohead. Wat we op OK Computer al wel een beetje hoorden, wordt hier nog duidelijker, Radiohead gaat zijn eigen weg.
Hoe verder de CD vordert, hoe mooier het wordt, om uiteindelijk te eindigen met het geluid wat deze CD kenmerkt, elektronisch gemixte violen.
Conclusie
Als je de tijd neemt voor deze CD en het niet na één keer aan de kant legt, is het een echte toevoeging aan je collectie. Het overtreft naar mijn idee alle voorgaande Radiohead-albums, en is absoluut uniek. Hou je van moeilijkere muziek, dan is er maar een advies, pak je slaapzak, en ga 2 oktober voor je platenboer liggen, zodat je hem 's ochtends als eerste hebt. Houd je van normale liedjes, dan moet je hem vooral niet kopen.
Geschreven op 21-09-2000 Gepubliceerd op 21 september 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
