CD-recensie Graham Coxon - The Golden D
Door
Man op het melkpak
Graham Coxon is bij de meeste mensen bekend als ‘de man op het melkpak’, uit de geweldige clip van het Blur-nummer Coffee & TV. Hoewel hij nog steeds gitarist is bij Blur, is hij ook al geruime tijd bezig met soloprojecten. Inmiddels heeft hij zijn tweede solo-CD gemaakt, genaamd The Golden D. Hierop komt de andere kant van Coxon naar boven: het album is veel ruiger en wilder dan de meeste Blur-songs.
Therapie
Al direct bij een blik op de tracklist wordt duidelijk dat Coxon het over zwaardere onderwerpen heeft dan de gemiddelde artiest. Titels als The Fear, My Idea of Hell en Leave Me Alone laten zien dat Coxon geen doorsnee mens is. De zwijgzame, wat teruggetrokken gitarist grijpt op dit album elke gelegenheid aan om zijn ongewone gedachten en ideeën te spuien. De CD is in zekere zin dan ook een therapie, waardoor de plaat bepaald niet toegankelijk is, maar misschien juist wel interessant. De nummers zijn te verdelen in drie categorieën: pure punk, experimentele muziek en Britse pop/rock. Het punkgedeelte is het minst interessant, omdat Coxon hierin vooral probeert zich los te rukken van het Blur-imago en zich minder concentreert op goede muziek. Typerend voor deze songs zijn het moordende tempo en de gierende gitaren. Het experimentele gedeelte zal heel verschillend beoordeeld worden: de een vindt het geweldig, de ander heeft toch liever wat minder extreme muziek. Duidelijk is in ieder geval dat die nummers, zoals Satan I Gatan en My Idea Of Hell net zo gek zijn als Graham zelf en dat de meeste mensen deze categorie nummers, na een paar keer luisteren, zullen overslaan. Echt leuk wordt het pas in Oochy Woochy, waarin trompetmuziek wordt afgewisseld door stukken waarin Coxon ‘Oochy Woochy, yeah baby!’ roept. Hoewel deze nummers stuk voor stuk geslaagd zijn, komt Coxon toch het best tot zijn recht op de wat meer traditionele songs. De nummers die het meest lijken op het Blur-repertoire zijn op deze CD dan ook de uitblinkers. Zo is het rustige Keep Hope Alive een eenvoudig, maar prachtig en dramatisch liedje, terwijl de cover That’s When I Reach For My Revolver een uitstekend, puntig rocknummer is.
Conclusie
Hoe meer Coxons muziek op die van zijn band gaat lijken, hoe beter het wordt. Is het album daarom mislukt? Zeker niet. Coxon laat soms gewaagde dingen horen, die je in het werk van de Britse groep niet tegenkomt. Bovendien is en blijft Graham Coxon geniaal, waardoor elk nummer toch iets bijzonders heeft, hoe zeer Coxon ook probeert extreme muziek te maken. Toch moet je kritisch zijn: The Golden D is best leuk, maar van zo’n getalenteerde muzikant zou je veel meer mogen verwachten.
Geschreven op 25-12-2000 Gepubliceerd op 25 december 2000
Graham Coxon is bij de meeste mensen bekend als ‘de man op het melkpak’, uit de geweldige clip van het Blur-nummer Coffee & TV. Hoewel hij nog steeds gitarist is bij Blur, is hij ook al geruime tijd bezig met soloprojecten. Inmiddels heeft hij zijn tweede solo-CD gemaakt, genaamd The Golden D. Hierop komt de andere kant van Coxon naar boven: het album is veel ruiger en wilder dan de meeste Blur-songs.
Therapie
Al direct bij een blik op de tracklist wordt duidelijk dat Coxon het over zwaardere onderwerpen heeft dan de gemiddelde artiest. Titels als The Fear, My Idea of Hell en Leave Me Alone laten zien dat Coxon geen doorsnee mens is. De zwijgzame, wat teruggetrokken gitarist grijpt op dit album elke gelegenheid aan om zijn ongewone gedachten en ideeën te spuien. De CD is in zekere zin dan ook een therapie, waardoor de plaat bepaald niet toegankelijk is, maar misschien juist wel interessant. De nummers zijn te verdelen in drie categorieën: pure punk, experimentele muziek en Britse pop/rock. Het punkgedeelte is het minst interessant, omdat Coxon hierin vooral probeert zich los te rukken van het Blur-imago en zich minder concentreert op goede muziek. Typerend voor deze songs zijn het moordende tempo en de gierende gitaren. Het experimentele gedeelte zal heel verschillend beoordeeld worden: de een vindt het geweldig, de ander heeft toch liever wat minder extreme muziek. Duidelijk is in ieder geval dat die nummers, zoals Satan I Gatan en My Idea Of Hell net zo gek zijn als Graham zelf en dat de meeste mensen deze categorie nummers, na een paar keer luisteren, zullen overslaan. Echt leuk wordt het pas in Oochy Woochy, waarin trompetmuziek wordt afgewisseld door stukken waarin Coxon ‘Oochy Woochy, yeah baby!’ roept. Hoewel deze nummers stuk voor stuk geslaagd zijn, komt Coxon toch het best tot zijn recht op de wat meer traditionele songs. De nummers die het meest lijken op het Blur-repertoire zijn op deze CD dan ook de uitblinkers. Zo is het rustige Keep Hope Alive een eenvoudig, maar prachtig en dramatisch liedje, terwijl de cover That’s When I Reach For My Revolver een uitstekend, puntig rocknummer is.
Conclusie
Hoe meer Coxons muziek op die van zijn band gaat lijken, hoe beter het wordt. Is het album daarom mislukt? Zeker niet. Coxon laat soms gewaagde dingen horen, die je in het werk van de Britse groep niet tegenkomt. Bovendien is en blijft Graham Coxon geniaal, waardoor elk nummer toch iets bijzonders heeft, hoe zeer Coxon ook probeert extreme muziek te maken. Toch moet je kritisch zijn: The Golden D is best leuk, maar van zo’n getalenteerde muzikant zou je veel meer mogen verwachten.
Geschreven op 25-12-2000 Gepubliceerd op 25 december 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
