CD-recensie Oasis - Standing On The Shoulder Of Giants
Door
Publiciteit
De band die in de jaren negentig de meeste publiciteit kreeg, was Oasis. De strijd met Blur, drugsgebruik, ruzies, vertrekkende bandleden – je zou bijna vergeten dat de heren tussendoor ook nog een aantal albums afleverden. Het begon met het album Definitely Maybe en de single Whatever, die het in Groot-Brittannië al uitstekend deden. Daarna veroverde de band de halve wereld met (What’s The Story) Morning Glory?, waarvan bijna iedereen het nummer Wonderwall kent. Het derde album, Be Here Now, was echter veel minder succesvol dan zijn voorganger: vooral in de pers werd de plaat de grond in geboord. Na het vertrek van twee bandleden van het eerste uur zou het nieuwe album, Standing On The Shoulder Of Giants, een belangrijke test zijn om te zien of Oasis het nog wel kon.
Een verrassend openingsnummer
Het vierde Oasis-album anders dan je van de groep gewend bent. Het openingsnummer Fuckin’ In The Bushes is namelijk een mix van dance en rock, ongetwijfeld voortkomend uit Noels voorliefde voor dance. Dit nummer, dat als een intro gezien kan worden, klinkt in ieder geval veelbelovend. Vervolgens hoor je Go Let It Out, een nummer waarop Oasis weer ouderwets lekker klinkt met de bijna zeurende stem van zanger Liam op de voorgrond. Van de acht nummers die hierna volgen, is er een uitstekend en een ondermaats. Het uitstekende nummer is Gas Panic, een nummer waarop Liam prima in vorm is en erg onheilspellend klinkt. Naast gitarist Noel heeft dit keer ook Liam een nummer geschreven: Little James, duidelijk het minste nummer op de CD. Als je alleen op dit nummer afgaat, kun je stellen dat Liam zich maar beter bij zingen kan houden; de tekst is niet bepaald hoogdravend en ook de muziek is niet bijzonder. De overige nummers zijn in orde; er valt weinig op aan te merken, al haalt Oasis niet het niveau van de eerste twee albums.
'Beste band ter wereld'
Het grootste minpunt van het album is dat de nummers live gespeeld minder goed klinken dan het eerdere werk. Dit komt vooral doordat het laatste album de frisheid mist, die vroeger wel aanwezig was. Zo is Liams ooit prachtige (zang)stem, die hem jaren terug terecht zoveel roem bezorgde, door zijn levensstijl inmiddels verworden tot een schorre stem. Hierdoor klinkt hij alleen nog echt goed op de ruigere nummers, terwijl hij vroeger juist uitblonk op rustigere nummers als Whatever en Wonderwall. Ook gitaristen Noel en Gem blinken nergens uit, terwijl Noel toch tot de beste gitaristen ter wereld wordt gerekend. Dit alles wil niet zeggen dat de mannen uit Manchester geen goed album hebben gemaakt, maar van een band die zich ‘de beste band ter wereld’ noemt, mag je na drie jaar wachten toch wat meer verwachten.
Conclusie
Feit blijft dat Oasis enorme potentie heeft en hier een goed album aflevert. Helaas haalt Oasis slechts in twee nummers alles uit de kast; op de overige nummers is het steeds net niet. De band lijkt definitief van rock-ballads als Wonderwall en Don’t Look Back In Anger af te zijn gestapt, wat op Be Here Now ook al het geval was. Het nieuwe album zal het vijftal dan ook geen grote hits bezorgen, omdat het nieuwe Oasis-geluid minder toegankelijk is. Apart genomen zijn de nummers niet echt bijzonder, maar het hele album kun je toch wel geslaagd noemen. Oasis-fans zullen niet teleurgesteld worden door dit album; koop je echter maar enkele CD’s per jaar, dan is het misschien beter om eens te kijken naar al het moois dat de vele andere Britse bands te bieden hebben. Standing On The Shoulder Of Giants is namelijk als veel van hun recente optredens: goed, maar ze kunnen veel beter.
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
De band die in de jaren negentig de meeste publiciteit kreeg, was Oasis. De strijd met Blur, drugsgebruik, ruzies, vertrekkende bandleden – je zou bijna vergeten dat de heren tussendoor ook nog een aantal albums afleverden. Het begon met het album Definitely Maybe en de single Whatever, die het in Groot-Brittannië al uitstekend deden. Daarna veroverde de band de halve wereld met (What’s The Story) Morning Glory?, waarvan bijna iedereen het nummer Wonderwall kent. Het derde album, Be Here Now, was echter veel minder succesvol dan zijn voorganger: vooral in de pers werd de plaat de grond in geboord. Na het vertrek van twee bandleden van het eerste uur zou het nieuwe album, Standing On The Shoulder Of Giants, een belangrijke test zijn om te zien of Oasis het nog wel kon.
Een verrassend openingsnummer
Het vierde Oasis-album anders dan je van de groep gewend bent. Het openingsnummer Fuckin’ In The Bushes is namelijk een mix van dance en rock, ongetwijfeld voortkomend uit Noels voorliefde voor dance. Dit nummer, dat als een intro gezien kan worden, klinkt in ieder geval veelbelovend. Vervolgens hoor je Go Let It Out, een nummer waarop Oasis weer ouderwets lekker klinkt met de bijna zeurende stem van zanger Liam op de voorgrond. Van de acht nummers die hierna volgen, is er een uitstekend en een ondermaats. Het uitstekende nummer is Gas Panic, een nummer waarop Liam prima in vorm is en erg onheilspellend klinkt. Naast gitarist Noel heeft dit keer ook Liam een nummer geschreven: Little James, duidelijk het minste nummer op de CD. Als je alleen op dit nummer afgaat, kun je stellen dat Liam zich maar beter bij zingen kan houden; de tekst is niet bepaald hoogdravend en ook de muziek is niet bijzonder. De overige nummers zijn in orde; er valt weinig op aan te merken, al haalt Oasis niet het niveau van de eerste twee albums.
'Beste band ter wereld'
Het grootste minpunt van het album is dat de nummers live gespeeld minder goed klinken dan het eerdere werk. Dit komt vooral doordat het laatste album de frisheid mist, die vroeger wel aanwezig was. Zo is Liams ooit prachtige (zang)stem, die hem jaren terug terecht zoveel roem bezorgde, door zijn levensstijl inmiddels verworden tot een schorre stem. Hierdoor klinkt hij alleen nog echt goed op de ruigere nummers, terwijl hij vroeger juist uitblonk op rustigere nummers als Whatever en Wonderwall. Ook gitaristen Noel en Gem blinken nergens uit, terwijl Noel toch tot de beste gitaristen ter wereld wordt gerekend. Dit alles wil niet zeggen dat de mannen uit Manchester geen goed album hebben gemaakt, maar van een band die zich ‘de beste band ter wereld’ noemt, mag je na drie jaar wachten toch wat meer verwachten.
Conclusie
Feit blijft dat Oasis enorme potentie heeft en hier een goed album aflevert. Helaas haalt Oasis slechts in twee nummers alles uit de kast; op de overige nummers is het steeds net niet. De band lijkt definitief van rock-ballads als Wonderwall en Don’t Look Back In Anger af te zijn gestapt, wat op Be Here Now ook al het geval was. Het nieuwe album zal het vijftal dan ook geen grote hits bezorgen, omdat het nieuwe Oasis-geluid minder toegankelijk is. Apart genomen zijn de nummers niet echt bijzonder, maar het hele album kun je toch wel geslaagd noemen. Oasis-fans zullen niet teleurgesteld worden door dit album; koop je echter maar enkele CD’s per jaar, dan is het misschien beter om eens te kijken naar al het moois dat de vele andere Britse bands te bieden hebben. Standing On The Shoulder Of Giants is namelijk als veel van hun recente optredens: goed, maar ze kunnen veel beter.
Geschreven op 01-08-2000 Gepubliceerd op 1 augustus 2000
ADVERTENTIE
