CD-recensie Idlewild - 100 Broken Windows
Door
Britse punkpop
Naast de vele Amerikaanse punkbands is er nu een Britse tegenhanger: Idlewild. Deze Schotse band laat op haar tweede CD, 100 Broken Windows, een geluid horen dat tussen de de Amerikaanse punk en de Britse pop inzit. Idlewild probeert uit beide genres het beste mee te pakken: het aanstekelijke en energieke karakter van punk en het melodieuze en creatieve geluid van de Britse rock.
Alleen maar singles
Hierdoor lijkt de band het ene moment op Blink 182 (maar dan veel leuker en minder plat), terwijl even later de gelijkenis met Blur (toen ze nog Britpop maakten) opvallend wordt. Idlewild presteert het om steeds niet te poppy te worden, maar ook (vrijwel) niet in geschreeuw te vervallen. Resultaat is een energieke plaat met alleen maar potentiële singles: elk nummer klinkt lekker en heeft een aanstekelijk refrein. Idlewild weet dan ook wat de sterke punten van de groep zijn en maakt niet de fout soms over te gaan op een heel andere stijl. Natuurlijk zullen er daarom mensen zijn die deze plaat te eentonig of te eenvoudig vinden, maar dat is niet terecht. Idlewild varieert namelijk ruim voldoende in tempo, volume en opbouw om de luisteraar te blijven boeien. Het valt op dat de nummers kwalitatief nauwelijks voor elkaar onder doen. De eerste negen songs zijn gewoon negen toppers in hun genre, waarop helemaal niets valt af te dingen. Keer op keer weet de band met betrekkelijk eenvoudige instrumenten een pakkend nummer te maken, dat na tientallen keren luisteren nog niet gaat vervelen. Geweldig! De twee tracks die daarop volgen, Mistake Pageant en Quiet Crown, zijn net iets minder overtuigend, maar weten met gemak de aandacht van de luisteraar vast te houden. Op het laatste nummer wordt zowaar gas terug genomen en komt de nadruk wat meer op het liedje zelf te liggen. Dit valt zeker niet tegen, al is wel duidelijk is dat Idlewild op zijn best is in de snellere nummers.
Conclusie
100 Broken Windows is een uitstekende plaat voor ‘tussendoor’: even niks aan je hoofd en je overgeven aan deze punktopper. Idlewild doet gewoon waar het goed in is, namelijk het spelen van snelle en korte nummers met een sterk refrein. De muzikale kant wordt zeker niet verwaarloosd, want de melodieën en gitaarpartijen zijn steeds goed verzorgd. Natuurlijk kun je het hebben over een gebrek aan betekenis of het ontbreken van muzikale uitstapjes, maar dat is allemaal behoorlijk zinloos. 100 Broken Windows is namelijk gewoon een van de leukste platen van het jaar.
Geschreven op 29-10-2000 Gepubliceerd op 29 oktober 2000
Naast de vele Amerikaanse punkbands is er nu een Britse tegenhanger: Idlewild. Deze Schotse band laat op haar tweede CD, 100 Broken Windows, een geluid horen dat tussen de de Amerikaanse punk en de Britse pop inzit. Idlewild probeert uit beide genres het beste mee te pakken: het aanstekelijke en energieke karakter van punk en het melodieuze en creatieve geluid van de Britse rock.
Alleen maar singles
Hierdoor lijkt de band het ene moment op Blink 182 (maar dan veel leuker en minder plat), terwijl even later de gelijkenis met Blur (toen ze nog Britpop maakten) opvallend wordt. Idlewild presteert het om steeds niet te poppy te worden, maar ook (vrijwel) niet in geschreeuw te vervallen. Resultaat is een energieke plaat met alleen maar potentiële singles: elk nummer klinkt lekker en heeft een aanstekelijk refrein. Idlewild weet dan ook wat de sterke punten van de groep zijn en maakt niet de fout soms over te gaan op een heel andere stijl. Natuurlijk zullen er daarom mensen zijn die deze plaat te eentonig of te eenvoudig vinden, maar dat is niet terecht. Idlewild varieert namelijk ruim voldoende in tempo, volume en opbouw om de luisteraar te blijven boeien. Het valt op dat de nummers kwalitatief nauwelijks voor elkaar onder doen. De eerste negen songs zijn gewoon negen toppers in hun genre, waarop helemaal niets valt af te dingen. Keer op keer weet de band met betrekkelijk eenvoudige instrumenten een pakkend nummer te maken, dat na tientallen keren luisteren nog niet gaat vervelen. Geweldig! De twee tracks die daarop volgen, Mistake Pageant en Quiet Crown, zijn net iets minder overtuigend, maar weten met gemak de aandacht van de luisteraar vast te houden. Op het laatste nummer wordt zowaar gas terug genomen en komt de nadruk wat meer op het liedje zelf te liggen. Dit valt zeker niet tegen, al is wel duidelijk is dat Idlewild op zijn best is in de snellere nummers.
Conclusie
100 Broken Windows is een uitstekende plaat voor ‘tussendoor’: even niks aan je hoofd en je overgeven aan deze punktopper. Idlewild doet gewoon waar het goed in is, namelijk het spelen van snelle en korte nummers met een sterk refrein. De muzikale kant wordt zeker niet verwaarloosd, want de melodieën en gitaarpartijen zijn steeds goed verzorgd. Natuurlijk kun je het hebben over een gebrek aan betekenis of het ontbreken van muzikale uitstapjes, maar dat is allemaal behoorlijk zinloos. 100 Broken Windows is namelijk gewoon een van de leukste platen van het jaar.
Geschreven op 29-10-2000 Gepubliceerd op 29 oktober 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
