CD-recensie Placebo - Black Market Music
Door
Uiteenlopende reacties
Een opvallende band als Placebo krijgt vaak heel verschillende reacties op zijn muziek. Neem nu drie willekeurige recensies van hun nieuwe album: van ‘een bedroevend niveau’ (NME), via ‘goed, maar de vorige was beter’ (Nieuwe Revu), tot ‘een intense plaat’ (OOR). Drie verschillende reacties op Black Market Music dus, maar welk blad moet je nu geloven?
Ouder en wijzer
Belangrijk om te weten is dat het vorige Placebo-album, Without You I’m Nothing, heel goed ontvangen werd en ook prima verkocht. Na zo’n album is het altijd kiezen tussen twee kwaden: op dezelfde manier doorgaan (en onvermijdelijk kritieken krijgen als ‘de vorige was beter’), of een heel nieuwe weg inslaan (en het gevaar lopen fans te verliezen). Placebo kiest een soort tussenweg. Enerzijds is de nieuwe CD weer een mix van harde gitaarsongs en gevoelige ballads, aan de andere kant zijn er nieuwe invloeden van onder meer rap (Spite & Malice) en eighties-rock (Slave To The Wage). Duidelijk is dat de heren ouder en wijzer zijn dan op hun eerdere werk, waardoor de echt venijnige gitaar-riffs verdwenen zijn en de rustigere nummers wat de overhand krijgen.
De teksten blijven behoorlijk beladen, ze zijn nu alleen wat meer algemeen (politiek gericht) en minder dramatisch dan de hartverscheurende nummers op Without You I’m Nothing. Ondanks de duidelijke verschillen ga je natuurlijk toch de nieuwe CD met zijn voorganger vergelijken, waarbij Black Market Music op het eerste gehoor wat achter lijkt te blijven. Taste In Men is net wat minder direct dan Pure Morning, de harde nummers zijn iets minder overtuigend dan het ruige werk op de vorige CD, enzovoorts. Om een objectief oordeel over de nieuwe plaat te kunnen geven, moet je echter het oude werk even vergeten. Als je dat doet, blijkt dat de Placebo-formule nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Uit ieder nummer klinkt een positieve overtuigingskracht, alsof zanger Brian Molko uit een diep dal is gekomen en het leven nu weer positief ziet. Nummers als Passive Aggressive en Blue American kennen een uitstekende opbouw en klinken heel oprecht: Placebo op zijn best. Een echte verrassing is de geweldige single Slave To The Wage, een nummer dat qua muziek aan Bruce Springsteen en U2 doet denken. Een ander nieuw pad dat Placebo inslaat, is het deels gerapte Spite & Malice. Hierop laat de band de combinatie van rock en rap veel beter en puurder klinken dan de vele rap-acts die wat gitaarherrie achter hun rapteksten zetten.
Op de overige nummers is eigenlijk niets aan te merken, zowel qua zang, muziek als betekenis. Zo klinken het tweede en derde nummer lekker ‘springerig’, terwijl in Commercial For Levi prachtig de waarschuwingen tegen Molko’s riskante levensstijl verwoord worden. Placebo kiest hier voor een tegenstrijdige combinatie van een wat dramatische tekst en een heel opgewekt nummer, met een opvallend goed resultaat. Het nummer erna, Haemoglobin, is een nummer over racisme, waarin heel knap het gevoel van onderdrukking door middel van de muziek wordt weergegeven. De twee laatste nummers slepen zich langzaam voort en zijn absoluut songs waarin je je moet verdiepen. Eerst lijken deze twee tracks namelijk wat saai en niet erg gewaagd, maar vooral Peeping Tom blijkt uiteindelijk een prachtig nummer, dat ondanks het lage tempo behoorlijk venijnig klinkt. Het verborgen nummer op deze CD, Black Market Blood, is opnieuw een verrassing. Zelden klinken violen op een popnummer zo stemmig en ingetogen; zelden weet een song je zo bij de keel te grijpen als deze.
Meer diepgang
Is Black Market Music van een bedroevend niveau, zoals het Engelse NME stelde? Absoluut niet. Het belangrijkste argument dat dit blad tegen de nieuwe CD had, was dat de teksten van Molko zouden doorslaan en tamelijk belachelijk zouden overkomen. Niets is echter minder waar: Molko meent elk woord dat hij zegt en weet uitstekend de zware onderwerpen vrij luchtig aan de orde te stellen. Natuurlijk staat Molko bekend om zijn opmerkelijke uitspraken en extravagante levensstijl, maar op deze CD wordt die kant juist wat op de achtergrond gehouden. Ook de opmerking dat de nieuwe plaat een stuk minder is dan de vorige, klopt niet. Black Market Music is, ondanks het vertrouwde Placebo-geluid, een heel andere plaat dan zijn voorganger, maar heeft dezelfde impact. Het grote verschil is dat Without You I’m Nothing je meteen aangrijpt en dat je die CD meteen geweldig vindt, terwijl Black Market Music net iets meer diepgang heeft en je de plaat pas echt gaat waarderen als je je erin verdiept.
Conclusie
Black Market Music is een uitstekende, oprechte CD, die bewijst dat Placebo de enige juiste keuze heeft gemaakt: de Placebo-stijl is gebleven, maar in die stijl zijn de mannen wat nieuwe richtingen ingeslagen. Nog een dramatische CD zoals de vorige zou niet echt geloofwaardig meer klinken, terwijl een geheel nieuwe stijl niet bij de band zou passen. Black Market Music is een prima plaat van een band die een unieke sound heeft. Houden zo!
Geschreven op 29-10-2000 Gepubliceerd op 29 oktober 2000
Een opvallende band als Placebo krijgt vaak heel verschillende reacties op zijn muziek. Neem nu drie willekeurige recensies van hun nieuwe album: van ‘een bedroevend niveau’ (NME), via ‘goed, maar de vorige was beter’ (Nieuwe Revu), tot ‘een intense plaat’ (OOR). Drie verschillende reacties op Black Market Music dus, maar welk blad moet je nu geloven?
Ouder en wijzer
Belangrijk om te weten is dat het vorige Placebo-album, Without You I’m Nothing, heel goed ontvangen werd en ook prima verkocht. Na zo’n album is het altijd kiezen tussen twee kwaden: op dezelfde manier doorgaan (en onvermijdelijk kritieken krijgen als ‘de vorige was beter’), of een heel nieuwe weg inslaan (en het gevaar lopen fans te verliezen). Placebo kiest een soort tussenweg. Enerzijds is de nieuwe CD weer een mix van harde gitaarsongs en gevoelige ballads, aan de andere kant zijn er nieuwe invloeden van onder meer rap (Spite & Malice) en eighties-rock (Slave To The Wage). Duidelijk is dat de heren ouder en wijzer zijn dan op hun eerdere werk, waardoor de echt venijnige gitaar-riffs verdwenen zijn en de rustigere nummers wat de overhand krijgen.
De teksten blijven behoorlijk beladen, ze zijn nu alleen wat meer algemeen (politiek gericht) en minder dramatisch dan de hartverscheurende nummers op Without You I’m Nothing. Ondanks de duidelijke verschillen ga je natuurlijk toch de nieuwe CD met zijn voorganger vergelijken, waarbij Black Market Music op het eerste gehoor wat achter lijkt te blijven. Taste In Men is net wat minder direct dan Pure Morning, de harde nummers zijn iets minder overtuigend dan het ruige werk op de vorige CD, enzovoorts. Om een objectief oordeel over de nieuwe plaat te kunnen geven, moet je echter het oude werk even vergeten. Als je dat doet, blijkt dat de Placebo-formule nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Uit ieder nummer klinkt een positieve overtuigingskracht, alsof zanger Brian Molko uit een diep dal is gekomen en het leven nu weer positief ziet. Nummers als Passive Aggressive en Blue American kennen een uitstekende opbouw en klinken heel oprecht: Placebo op zijn best. Een echte verrassing is de geweldige single Slave To The Wage, een nummer dat qua muziek aan Bruce Springsteen en U2 doet denken. Een ander nieuw pad dat Placebo inslaat, is het deels gerapte Spite & Malice. Hierop laat de band de combinatie van rock en rap veel beter en puurder klinken dan de vele rap-acts die wat gitaarherrie achter hun rapteksten zetten.
Op de overige nummers is eigenlijk niets aan te merken, zowel qua zang, muziek als betekenis. Zo klinken het tweede en derde nummer lekker ‘springerig’, terwijl in Commercial For Levi prachtig de waarschuwingen tegen Molko’s riskante levensstijl verwoord worden. Placebo kiest hier voor een tegenstrijdige combinatie van een wat dramatische tekst en een heel opgewekt nummer, met een opvallend goed resultaat. Het nummer erna, Haemoglobin, is een nummer over racisme, waarin heel knap het gevoel van onderdrukking door middel van de muziek wordt weergegeven. De twee laatste nummers slepen zich langzaam voort en zijn absoluut songs waarin je je moet verdiepen. Eerst lijken deze twee tracks namelijk wat saai en niet erg gewaagd, maar vooral Peeping Tom blijkt uiteindelijk een prachtig nummer, dat ondanks het lage tempo behoorlijk venijnig klinkt. Het verborgen nummer op deze CD, Black Market Blood, is opnieuw een verrassing. Zelden klinken violen op een popnummer zo stemmig en ingetogen; zelden weet een song je zo bij de keel te grijpen als deze.
Meer diepgang
Is Black Market Music van een bedroevend niveau, zoals het Engelse NME stelde? Absoluut niet. Het belangrijkste argument dat dit blad tegen de nieuwe CD had, was dat de teksten van Molko zouden doorslaan en tamelijk belachelijk zouden overkomen. Niets is echter minder waar: Molko meent elk woord dat hij zegt en weet uitstekend de zware onderwerpen vrij luchtig aan de orde te stellen. Natuurlijk staat Molko bekend om zijn opmerkelijke uitspraken en extravagante levensstijl, maar op deze CD wordt die kant juist wat op de achtergrond gehouden. Ook de opmerking dat de nieuwe plaat een stuk minder is dan de vorige, klopt niet. Black Market Music is, ondanks het vertrouwde Placebo-geluid, een heel andere plaat dan zijn voorganger, maar heeft dezelfde impact. Het grote verschil is dat Without You I’m Nothing je meteen aangrijpt en dat je die CD meteen geweldig vindt, terwijl Black Market Music net iets meer diepgang heeft en je de plaat pas echt gaat waarderen als je je erin verdiept.
Conclusie
Black Market Music is een uitstekende, oprechte CD, die bewijst dat Placebo de enige juiste keuze heeft gemaakt: de Placebo-stijl is gebleven, maar in die stijl zijn de mannen wat nieuwe richtingen ingeslagen. Nog een dramatische CD zoals de vorige zou niet echt geloofwaardig meer klinken, terwijl een geheel nieuwe stijl niet bij de band zou passen. Black Market Music is een prima plaat van een band die een unieke sound heeft. Houden zo!
Geschreven op 29-10-2000 Gepubliceerd op 29 oktober 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
