CD-recensie Graham Coxon - Happiness In Magazines
Door
Blur
De laatste platen van Blur waren toch al niet zo goed. Dat Graham Coxon destijds uit de band werd gezet leek voor de gitarist dan ook niet zo’n probleem, goede nummers schrijven kon hij al (Coffee & TV, You’re So Great). Zonder de lolbroekerij van Damon Albarn doet Coxon nu al vijf platen helemaal zijn eigen ding, vooral bestaande uit volkomen ontoegankelijke gitaarpunk. Niks voor fans van Blur, waardeloos voor punkers. Met Happiness In Magazines heeft Coxon zichzelf hervonden in wat hij bij Blur altijd al deed. Britpop kan weer.
Ellende
Coxon zet zich op zijn nieuwe plaat af tegen alles en iedereen. Hij heeft het behoorlijk gehad met de wereld. “People of the earth, you do not rock / You are nothing but a fluffy flock.” Ook zijn oude vrienden moeten het bekopen: “Yeah man you think you got it made / Groovin’ your stink on your fender bass” zingt Coxon in Freaking Out. En hij heeft ook nog eens liefdesverdriet (Girl Done Gone).
Het fijne van alle ellende is wel dat Coxon zijn beste nummers heeft geschreven. En dat het allemaal niet eens zo depressief klinkt als het lijkt. Coxon speelt bijna alle instrumenten zelf in, maar het lijkt alsof Happiness In Magazines de veelbelovende debuutplaat is van een nieuwe Engelse band.
Conclusie
Coxon rockt en geeft zich bloot. Happiness In Magazines is Engels, origineel en onwijs goed om keihard op te zetten met je ramen open. Hoogtepunt is Bottom Bunk, met een geweldige melodie op een typische Coxon-riff.
Vergelijkingen met Blur mag je zelf maken, maar Graham Coxon zou best een verrassende outsider kunnen zijn op Lowlands deze zomer.
Gepubliceerd op 1 juli 2004
De laatste platen van Blur waren toch al niet zo goed. Dat Graham Coxon destijds uit de band werd gezet leek voor de gitarist dan ook niet zo’n probleem, goede nummers schrijven kon hij al (Coffee & TV, You’re So Great). Zonder de lolbroekerij van Damon Albarn doet Coxon nu al vijf platen helemaal zijn eigen ding, vooral bestaande uit volkomen ontoegankelijke gitaarpunk. Niks voor fans van Blur, waardeloos voor punkers. Met Happiness In Magazines heeft Coxon zichzelf hervonden in wat hij bij Blur altijd al deed. Britpop kan weer.
Ellende
Coxon zet zich op zijn nieuwe plaat af tegen alles en iedereen. Hij heeft het behoorlijk gehad met de wereld. “People of the earth, you do not rock / You are nothing but a fluffy flock.” Ook zijn oude vrienden moeten het bekopen: “Yeah man you think you got it made / Groovin’ your stink on your fender bass” zingt Coxon in Freaking Out. En hij heeft ook nog eens liefdesverdriet (Girl Done Gone).
Het fijne van alle ellende is wel dat Coxon zijn beste nummers heeft geschreven. En dat het allemaal niet eens zo depressief klinkt als het lijkt. Coxon speelt bijna alle instrumenten zelf in, maar het lijkt alsof Happiness In Magazines de veelbelovende debuutplaat is van een nieuwe Engelse band.
Conclusie
Coxon rockt en geeft zich bloot. Happiness In Magazines is Engels, origineel en onwijs goed om keihard op te zetten met je ramen open. Hoogtepunt is Bottom Bunk, met een geweldige melodie op een typische Coxon-riff.
Vergelijkingen met Blur mag je zelf maken, maar Graham Coxon zou best een verrassende outsider kunnen zijn op Lowlands deze zomer.
Gepubliceerd op 1 juli 2004
ADVERTENTIE
