CD-recensie Morbid Angel - Heretic
Door
The Return
Jaja, ze zijn terug! Drie jaar na Gateways To Annihilation hebben de grondleggers van de (Amerikaanse) death metal eindelijk weer een nieuwe plaat gefabriceerd. Nu heeft Morbid Angel altijd voor iedere albumtitel de volgende letter uit het alfabet gebruikt en heel logisch heet het nieuwe, achtste werkstuk dus Heretic.
Onorthodox
Wie Morbid Angel alleen kon waarderen toen ze nog de pure death metal maakten (zoals op hun legendarische debuut Altars Of Madness) doet er verstandig aan om Heretic voor aanschaf goed te beluisteren. Wat de band rond gitaarvirtoos Trey Azagthoth met die laatste plaat heeft afgeleverd staat namelijk behoorlijk ver af van alles omver blazende nummers als Blasphemy of de klassieker Immortal Rites. Niet dat de heren ineens rustige muziek maken, maar het de composities op Heretic zijn wel een stuk minder rechttoe rechtaan en voorspelbaar. De CD is erg rauw geproduceerd en dat kan in eerste instantie een negatieve indruk wekken, maar na enige tijd luisteren verdwijnt dat idee weer. Dit rauwe, onorthodoxe geluid past namelijk uitstekend bij de al even onorthodoxe muziek: sfeerfreak Azagthoth experimenteert druk met allerlei wazige gitaarvervormers en 'soundscapes' en ook duiken er tussen de harde nummers door enkele sferische tussenstukken op.
De nieuwe nummers
Heretic opent met het waanzinnige Cleansed In Pestilence (Blood Of Elohim), waarin Morbid Angel hoorbaar terugkeert naar zijn wortels. Ook over andere nummers als Enshrined By Grace, Curse The Flesh en Praise The Strength klinken behoorlijk 'old school'. Het eerste afwijkende nummer is Place Of Many Deaths: een vervormde gitaar- en drumparij vechten hierin tegen onheilspellende elektronische geluiden. Het nummer heeft een beklemmende sfeer, maar fascineert toch van begin tot eind. Vanaf hier komen we steeds vaker dit soort experimentele stukjes muziek tegen. De death metal verdwijnt niet uit het oog: de heren halen nog enkele keren flink uit (met als uitschieter het razende Within Thy Enemy), maar er wordt wel driftig verder geëxperimenteerd. Memories Of The Past bestaat bijvoorbeeld slechts uit (semi-)akoestische gitaar en Victorious March Of Rain The Conqueror doet zelfs aan ambient denken. Meest opvallende tracks zijn echter de laatste twee. In Drum Check horen we Pete Sandoval zijn wereldvermaarde dubbele-bassdrumtechniek demonstreren en Born Again is een typische Trey Azagthoth-gitaarsolo.
Conclusie
Morbid Angel is weer helemaal terug van weggeweest. De nieuwe plaat laat aan de ene kant horen dat Morbid Angel nog steeds een flink heftige band is, maar toont ook dat de heren met hun tijd zijn meegegaan en bovendien dat ze hun experimenteerdrift niet meer aan de kant schuiven omdat het misschien wel niet past binnen het Morbid Angel-concept. Een goede keuze, want door de grote muzikale variatie steekt Heretic ruimschoots boven het maaiveld uit. Je moet echter wel van doorbijten houden, want deze ontoegankelijke muziek is niet weggelegd voor de doorsnee luisteraar. Conclusie in één zin: een ijzersterke en eigenzinnige metalplaat waarmee Morbid Angel bewijst nog altijd tot de groten in de scene te behoren. Gepubliceerd op 14 juni 2004
Jaja, ze zijn terug! Drie jaar na Gateways To Annihilation hebben de grondleggers van de (Amerikaanse) death metal eindelijk weer een nieuwe plaat gefabriceerd. Nu heeft Morbid Angel altijd voor iedere albumtitel de volgende letter uit het alfabet gebruikt en heel logisch heet het nieuwe, achtste werkstuk dus Heretic.
Onorthodox
Wie Morbid Angel alleen kon waarderen toen ze nog de pure death metal maakten (zoals op hun legendarische debuut Altars Of Madness) doet er verstandig aan om Heretic voor aanschaf goed te beluisteren. Wat de band rond gitaarvirtoos Trey Azagthoth met die laatste plaat heeft afgeleverd staat namelijk behoorlijk ver af van alles omver blazende nummers als Blasphemy of de klassieker Immortal Rites. Niet dat de heren ineens rustige muziek maken, maar het de composities op Heretic zijn wel een stuk minder rechttoe rechtaan en voorspelbaar. De CD is erg rauw geproduceerd en dat kan in eerste instantie een negatieve indruk wekken, maar na enige tijd luisteren verdwijnt dat idee weer. Dit rauwe, onorthodoxe geluid past namelijk uitstekend bij de al even onorthodoxe muziek: sfeerfreak Azagthoth experimenteert druk met allerlei wazige gitaarvervormers en 'soundscapes' en ook duiken er tussen de harde nummers door enkele sferische tussenstukken op.
De nieuwe nummers
Heretic opent met het waanzinnige Cleansed In Pestilence (Blood Of Elohim), waarin Morbid Angel hoorbaar terugkeert naar zijn wortels. Ook over andere nummers als Enshrined By Grace, Curse The Flesh en Praise The Strength klinken behoorlijk 'old school'. Het eerste afwijkende nummer is Place Of Many Deaths: een vervormde gitaar- en drumparij vechten hierin tegen onheilspellende elektronische geluiden. Het nummer heeft een beklemmende sfeer, maar fascineert toch van begin tot eind. Vanaf hier komen we steeds vaker dit soort experimentele stukjes muziek tegen. De death metal verdwijnt niet uit het oog: de heren halen nog enkele keren flink uit (met als uitschieter het razende Within Thy Enemy), maar er wordt wel driftig verder geëxperimenteerd. Memories Of The Past bestaat bijvoorbeeld slechts uit (semi-)akoestische gitaar en Victorious March Of Rain The Conqueror doet zelfs aan ambient denken. Meest opvallende tracks zijn echter de laatste twee. In Drum Check horen we Pete Sandoval zijn wereldvermaarde dubbele-bassdrumtechniek demonstreren en Born Again is een typische Trey Azagthoth-gitaarsolo.
Conclusie
Morbid Angel is weer helemaal terug van weggeweest. De nieuwe plaat laat aan de ene kant horen dat Morbid Angel nog steeds een flink heftige band is, maar toont ook dat de heren met hun tijd zijn meegegaan en bovendien dat ze hun experimenteerdrift niet meer aan de kant schuiven omdat het misschien wel niet past binnen het Morbid Angel-concept. Een goede keuze, want door de grote muzikale variatie steekt Heretic ruimschoots boven het maaiveld uit. Je moet echter wel van doorbijten houden, want deze ontoegankelijke muziek is niet weggelegd voor de doorsnee luisteraar. Conclusie in één zin: een ijzersterke en eigenzinnige metalplaat waarmee Morbid Angel bewijst nog altijd tot de groten in de scene te behoren. Gepubliceerd op 14 juni 2004
ADVERTENTIE
