CD-recensie Maria Mena - White Turns Blue
Door
Zangvogel
Op de golf van mooie, lieve en vooral authentieke meisjes surft Maria Mena uit Noorwegen mee. Achttien jaar is ze pas, en op haar elfde schreef ze al liedjes. Nu moeten we natuurlijk schrijven over Joss Stone, Norah Jones, misschien zelfs wel over Alanis Morisette of Hilary Duff. Dat doen we allemaal niet.
Album
White Turns Blue is twaalf liedjes lang romantische popmuziek. Met melancholische pianoloopjes en supergelikte gitaarsolo's. Just A Little Bit bijvoorbeeld, zo'n liedje dat je straks hoort in de supermarkt. Misschien geen briljant liedje, maar dat geeft niks- ze zingt zo ongelofelijk mooi. Half lachend, half snikkend op You're The Only One bijvoorbeeld, zodat je onmiddellijk alles gelooft wat ze daar zomaar opeens zingt. Over hoe onzeker ze is en hoe bang voor de wereld. Hoe het maar niks wil worden met de vriendjes van een achttien jaar oud Noors meisje.
Snel
Op de een of andere manier is Maria leuker als ze een beetje snellere liedjes zingt. De langzame, gevoelige nummers zoals Shadow lukken niet zo goed. Daar wordt het vlak muziekbehang. Compleet met kazige koortjes en zo'n computer-galm.Misschien is ze nog te jong of te vrolijk om die tranentrekkers te zingen.
Op de liedjes die beter bij haar passen komt Maria's stem veel beter tot haar recht. Op You're The Only One zingt ze Norah onder tafel, op Come In Over Me is ze acht keer zo zwoel als Joss. En dat is best knap, als je erover nadenkt.
Conclusie
Maria Mena zingt haar eigen liedjes. Pop zoals pop bedoelt is, en wat is daar eigenlijk mis mee? Ze zingt erg, erg mooi en schrijft behoorlijke teksten. Die gaan wel bijna allemaal over puberproblematiek, maar dat vergeven we haar. Mooi om naar te luisteren en te denken aan je vakantieliefde. Of om thuis verliefd te worden op die vrolijke stem uit Noorwegen. Gepubliceerd op 11 juni 2004
Op de golf van mooie, lieve en vooral authentieke meisjes surft Maria Mena uit Noorwegen mee. Achttien jaar is ze pas, en op haar elfde schreef ze al liedjes. Nu moeten we natuurlijk schrijven over Joss Stone, Norah Jones, misschien zelfs wel over Alanis Morisette of Hilary Duff. Dat doen we allemaal niet.
Album
White Turns Blue is twaalf liedjes lang romantische popmuziek. Met melancholische pianoloopjes en supergelikte gitaarsolo's. Just A Little Bit bijvoorbeeld, zo'n liedje dat je straks hoort in de supermarkt. Misschien geen briljant liedje, maar dat geeft niks- ze zingt zo ongelofelijk mooi. Half lachend, half snikkend op You're The Only One bijvoorbeeld, zodat je onmiddellijk alles gelooft wat ze daar zomaar opeens zingt. Over hoe onzeker ze is en hoe bang voor de wereld. Hoe het maar niks wil worden met de vriendjes van een achttien jaar oud Noors meisje.
Snel
Op de een of andere manier is Maria leuker als ze een beetje snellere liedjes zingt. De langzame, gevoelige nummers zoals Shadow lukken niet zo goed. Daar wordt het vlak muziekbehang. Compleet met kazige koortjes en zo'n computer-galm.Misschien is ze nog te jong of te vrolijk om die tranentrekkers te zingen.
Op de liedjes die beter bij haar passen komt Maria's stem veel beter tot haar recht. Op You're The Only One zingt ze Norah onder tafel, op Come In Over Me is ze acht keer zo zwoel als Joss. En dat is best knap, als je erover nadenkt.
Conclusie
Maria Mena zingt haar eigen liedjes. Pop zoals pop bedoelt is, en wat is daar eigenlijk mis mee? Ze zingt erg, erg mooi en schrijft behoorlijke teksten. Die gaan wel bijna allemaal over puberproblematiek, maar dat vergeven we haar. Mooi om naar te luisteren en te denken aan je vakantieliefde. Of om thuis verliefd te worden op die vrolijke stem uit Noorwegen. Gepubliceerd op 11 juni 2004
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
