Event - inactief Marjolein - Verhaal
Door
Eindejaarsverhaal
Een hele stapel verhalen moesten we doorworstelen, en dat in de kerstvakantie- maar, met enige vertraging kunnen we dan nu toch nog een mooi Reggie verhaal presenteren. De jury was unaniem: Marjolein wint!
Een Tweede Kans?
“Hé, dat is toch die ene…van dat liedje…”
“Wie?”
“Je weet wel, Reggie.”
“Wie is dat?”
“Laat maar. Het zal hem wel niet zijn.”
Reggie zuchtte diep. Het liefst zou hij het niet meer horen. De gesprekjes tussen mensen, die hem vaag herkenden van vroeger. Vroeger, toen hij nog leuk, beroemd en hip was. Bijna veertig jaar geleden was het onderhand.
Het ergste was nog wel dat ze dachten dat hij het niet hoorde. Maar hij hoorde alles – tot zijn grote spijt. Hij had liever dat ze het voor zich hielden, dat ze hem in de waan lieten. Dat hij niet hoefde te denken dat hij een verlept one-hit-wonder was, maar een popster. Zoals hij vroeger was.
[image:2:center:Toeren]
Daar moest hij nog vaak aan denken. Vroeger was alles beter. De magische jaren zestig, toen hij constant aan het toeren was met zijn band en zijn muziek, waar hij alles zag door een soort roze waas van hasj, alcohol en love & peace… dat waren nog eens tijden.
Reggie trok zijn voeten op en nestelde zich op het bankje. Hij had zere vingers – helaas niet door het gitaarspelen, want hij had zijn gitaar al jaren geleden verkocht – en zijn voeten voelde hij niet meer. Hij staarde naar zijn afgetrapte gympen, die ooit wit waren geweest, maar nu van een onbestemd soort grijs waren, en waardoor je zijn tenen kon zien, omdat er overal gaten in zaten. Hij moest nieuwe schoenen – eigenlijk al sinds vorige winter. Hij had alleen geen flauw idee waar hij het geld vandaan moest halen om ze te kopen.
Hij strekte zich uit op het bankje en maakte zich op voor weer een lange, vermoeiende nacht. Slapen durfde hij hier niet, zomaar in het park, en naar zijn appartement durfde hij ook niet, omdat zijn huurbaas dan ongetwijfeld voor zijn neus zou staan om drie maanden huur te komen vorderen. En trouwens, het was daar toch net zo koud als hier, want de verwarming op zijn kamer deed het al jaren niet meer. Die zou hij toch eens moeten laten maken…
Reggie werd wakker en het duurde minstens drie seconden voordat hij wist waar hij was en wat hij hier deed. Toen besefte hij dat er iemand in zijn gezichtsveld stond.
Hij kreunde en kwam overeind, geradbraakt door het harde bankje in het park.
“You know, Reggie, het is hier wel gevaarlijk ’s nachts!”
Reggie staarde naar de jongen voor hem. Hij kwam hem heel bekend voor. “Wie ben jij?”
In plaats van dat de jongen hem antwoord gaf, begon hij hoog en hysterisch te lachen. “You know who I am!”
Reggie kromp een beetje ineen bij het horen van een van de regels van zijn hitje. Hij herhaalde de regels zelf vaak genoeg, maar om iemand anders ze te horen zeggen was een heel vreemde gewaarwording.
En zo, uit het niets, zei de jongen serieus: “Wat als je het allemaal over mocht doen?”
“Wat?” Reggie keek hem glazig aan en probeerde zijn woorden te verwerken. “Hoe bedoel je?”
“Wat als je allemaal over mocht doen?” vroeg de jongen weer, terwijl hij energiek heen en weer begon te springen.
“Wat over doen?” “Ja, je leven natuurlijk, derderangs-rollator-popster!” riep de jongen alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij dit voorstel deed.
[image:1:center:Rollator]
Reggie trok even zijn wenkbrauwen op. “Mijn leven?”
“Reggie,” zei de jongen plotseling weer serieus en ging naast hem zitten. “Je kunt het over doen. Allemaal. Zorgen dat je een toekomst krijgt. Maar…”
“Wat maar?”
“Het is het een of het ander.” De jongen keek nu niet meer naar Reggie, maar naar zijn eigen voeten. Reggie zag dat hij hagelwitte sportschoenen droeg, die verdacht veel op de zijne leken. “Wat is het een of het ander?”
“Luister,” zei de jongen en hij klonk nu zo serieus dat Reggie bijna in de houding wilde gaan staan. “Het werkt als volgt. Jij was beroemd.”
Tenminste nog één iemand die zich dat herinnert behalve ikzelf, dacht Reggie bij zichzelf.
“Beroemd worden was jouw grote droom. Je dacht dat het je gelukkig zou maken – dat deed het ook, voor een poosje. Ik bied jou de kans om het allemaal over te doen, maar daarvoor moet je één ding veranderen.”
“Wat dan?” vroeg Reggie.
“Ga eens terug naar 1962? Om precies te zijn zes december.”
“Het optreden in de Bay Bridge Club! Het optreden waar we beroemd mee zijn geworden!” zei Reggie enthousiast en zijn gedachten dwaalden af naar dat fantastische optreden. Alles klopte die avond – de band, de nummers, de zang, de gitaren, de drums: het viel allemaal in elkaar. Het was magistraal.
“Het optreden waarbij jullie gespot werden door de manager van de platenmaatschappij, inderdaad. Maar dat bedoelde ik niet,” zei de jongen. “Ik bedoel haar.”
Reggie keek hem even aan, verbaasd, maar toen begreep hij het. “Amy.”
“Juist.”
“Ik heb toen toch al gekozen? Voor de band! Ik wilde beroemd worden! Ik wilde niet met Amy trouwen en burgerlijk worden!” zei Reggie wanhopig.
De jongen rolde even met zijn ogen en zuchtte. “Als ik je nu vertel dat je voor Amy moet kiezen?”
“Dat kan ik niet,” zei Reggie koppig. “Dan zou ik alsnog ongelukkig worden. Ik moet beroemd zijn. Ik moet optreden. Anders ga ik dood.”
“Je moet, Reggie. Als je voor dat optreden kiest, word je weliswaar beroemd, maar nooit gelukkig. Het is maar wat je zelf wilt.” De jongen stond op en keek Reggie dwingend aan. “Waar kies je voor?”
“Moet dat nu, meteen?” vroeg Reggie, maar hij wist het wel. Maar wat moest hij in hemelsnaam kiezen? Moest hij voor Amy, zijn jeugdvriendinnetje, kiezen, waarmee hij op die betreffende zes december eigenlijk zou gaan trouwen? Destijds had hij haar aan het altaar laten staan vanwege het optreden – ze wilde hem nooit meer zien.
Of moest hij weer voor dat magnifieke optreden in de Bay Bridge Club kiezen – waarna hij de grootste hit van 1963 zou scoren?
Hij werd weer tot de werkelijkheid teruggeroepen door het getik van de hagelwitte sportschoenen van de jongen op het bankje.
“Heb je gekozen, Reggie?”
Reggie knikte. Hij wist wat hij moest doen. Hij moest kiezen voor het ultieme geluk.
“Ik wil het nog een keer meemaken, zoals het toen gegaan is.”
“Je kiest niet voor Amy?”
Reggie liet zijn hoofd hangen. “Ik wil beroemd zijn.”
“Goed.” De jongen stond op. “Geen tweede kans voor jou, Reggie.”
“Wat? Maar je zei…”
“Je krijgt alleen een tweede kans als je ook daadwerkelijk iets wilt veranderen. Wat jij wilt, kun je net zo goed met je herinneringen. Dan scheiden hier onze wegen zich dus. Prettig kerstfeest, Reggie.”
Reggie staarde de jongen na, net zolang tot hij allang uit het zicht verdwenen was, en de volgende avond zich aandiende.
[image:3:center:Schoenen]
Reggie grinnikte zachtjes. “Een tweede kans.” Hij begon luider te lachen, hoog en hysterisch, zoals de jongen de vorige dag. “Een tweede kans, Reggie!” deed hij de stem van de jongen na. “Die heb ik toch helemaal niet nodig. Ik heb een geweldig leven! Ik ben beroemd! Ik ben beroemd!”
Maar toen hij naar zijn schoenen keek, en toen hij zijn voeten niet meer kon voelen door de kou, wist hij dat het niet zo was.
Gepubliceerd op 5 januari 2004
Een hele stapel verhalen moesten we doorworstelen, en dat in de kerstvakantie- maar, met enige vertraging kunnen we dan nu toch nog een mooi Reggie verhaal presenteren. De jury was unaniem: Marjolein wint!
Een Tweede Kans?
“Hé, dat is toch die ene…van dat liedje…”
“Wie?”
“Je weet wel, Reggie.”
“Wie is dat?”
“Laat maar. Het zal hem wel niet zijn.”
Reggie zuchtte diep. Het liefst zou hij het niet meer horen. De gesprekjes tussen mensen, die hem vaag herkenden van vroeger. Vroeger, toen hij nog leuk, beroemd en hip was. Bijna veertig jaar geleden was het onderhand.
Het ergste was nog wel dat ze dachten dat hij het niet hoorde. Maar hij hoorde alles – tot zijn grote spijt. Hij had liever dat ze het voor zich hielden, dat ze hem in de waan lieten. Dat hij niet hoefde te denken dat hij een verlept one-hit-wonder was, maar een popster. Zoals hij vroeger was.
[image:2:center:Toeren]
Daar moest hij nog vaak aan denken. Vroeger was alles beter. De magische jaren zestig, toen hij constant aan het toeren was met zijn band en zijn muziek, waar hij alles zag door een soort roze waas van hasj, alcohol en love & peace… dat waren nog eens tijden.
Reggie trok zijn voeten op en nestelde zich op het bankje. Hij had zere vingers – helaas niet door het gitaarspelen, want hij had zijn gitaar al jaren geleden verkocht – en zijn voeten voelde hij niet meer. Hij staarde naar zijn afgetrapte gympen, die ooit wit waren geweest, maar nu van een onbestemd soort grijs waren, en waardoor je zijn tenen kon zien, omdat er overal gaten in zaten. Hij moest nieuwe schoenen – eigenlijk al sinds vorige winter. Hij had alleen geen flauw idee waar hij het geld vandaan moest halen om ze te kopen.
Hij strekte zich uit op het bankje en maakte zich op voor weer een lange, vermoeiende nacht. Slapen durfde hij hier niet, zomaar in het park, en naar zijn appartement durfde hij ook niet, omdat zijn huurbaas dan ongetwijfeld voor zijn neus zou staan om drie maanden huur te komen vorderen. En trouwens, het was daar toch net zo koud als hier, want de verwarming op zijn kamer deed het al jaren niet meer. Die zou hij toch eens moeten laten maken…
Reggie werd wakker en het duurde minstens drie seconden voordat hij wist waar hij was en wat hij hier deed. Toen besefte hij dat er iemand in zijn gezichtsveld stond.
Hij kreunde en kwam overeind, geradbraakt door het harde bankje in het park.
“You know, Reggie, het is hier wel gevaarlijk ’s nachts!”
Reggie staarde naar de jongen voor hem. Hij kwam hem heel bekend voor. “Wie ben jij?”
In plaats van dat de jongen hem antwoord gaf, begon hij hoog en hysterisch te lachen. “You know who I am!”
Reggie kromp een beetje ineen bij het horen van een van de regels van zijn hitje. Hij herhaalde de regels zelf vaak genoeg, maar om iemand anders ze te horen zeggen was een heel vreemde gewaarwording.
En zo, uit het niets, zei de jongen serieus: “Wat als je het allemaal over mocht doen?”
“Wat?” Reggie keek hem glazig aan en probeerde zijn woorden te verwerken. “Hoe bedoel je?”
“Wat als je allemaal over mocht doen?” vroeg de jongen weer, terwijl hij energiek heen en weer begon te springen.
“Wat over doen?” “Ja, je leven natuurlijk, derderangs-rollator-popster!” riep de jongen alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij dit voorstel deed.
[image:1:center:Rollator]
Reggie trok even zijn wenkbrauwen op. “Mijn leven?”
“Reggie,” zei de jongen plotseling weer serieus en ging naast hem zitten. “Je kunt het over doen. Allemaal. Zorgen dat je een toekomst krijgt. Maar…”
“Wat maar?”
“Het is het een of het ander.” De jongen keek nu niet meer naar Reggie, maar naar zijn eigen voeten. Reggie zag dat hij hagelwitte sportschoenen droeg, die verdacht veel op de zijne leken. “Wat is het een of het ander?”
“Luister,” zei de jongen en hij klonk nu zo serieus dat Reggie bijna in de houding wilde gaan staan. “Het werkt als volgt. Jij was beroemd.”
Tenminste nog één iemand die zich dat herinnert behalve ikzelf, dacht Reggie bij zichzelf.
“Beroemd worden was jouw grote droom. Je dacht dat het je gelukkig zou maken – dat deed het ook, voor een poosje. Ik bied jou de kans om het allemaal over te doen, maar daarvoor moet je één ding veranderen.”
“Wat dan?” vroeg Reggie.
“Ga eens terug naar 1962? Om precies te zijn zes december.”
“Het optreden in de Bay Bridge Club! Het optreden waar we beroemd mee zijn geworden!” zei Reggie enthousiast en zijn gedachten dwaalden af naar dat fantastische optreden. Alles klopte die avond – de band, de nummers, de zang, de gitaren, de drums: het viel allemaal in elkaar. Het was magistraal.
“Het optreden waarbij jullie gespot werden door de manager van de platenmaatschappij, inderdaad. Maar dat bedoelde ik niet,” zei de jongen. “Ik bedoel haar.”
Reggie keek hem even aan, verbaasd, maar toen begreep hij het. “Amy.”
“Juist.”
“Ik heb toen toch al gekozen? Voor de band! Ik wilde beroemd worden! Ik wilde niet met Amy trouwen en burgerlijk worden!” zei Reggie wanhopig.
De jongen rolde even met zijn ogen en zuchtte. “Als ik je nu vertel dat je voor Amy moet kiezen?”
“Dat kan ik niet,” zei Reggie koppig. “Dan zou ik alsnog ongelukkig worden. Ik moet beroemd zijn. Ik moet optreden. Anders ga ik dood.”
“Je moet, Reggie. Als je voor dat optreden kiest, word je weliswaar beroemd, maar nooit gelukkig. Het is maar wat je zelf wilt.” De jongen stond op en keek Reggie dwingend aan. “Waar kies je voor?”
“Moet dat nu, meteen?” vroeg Reggie, maar hij wist het wel. Maar wat moest hij in hemelsnaam kiezen? Moest hij voor Amy, zijn jeugdvriendinnetje, kiezen, waarmee hij op die betreffende zes december eigenlijk zou gaan trouwen? Destijds had hij haar aan het altaar laten staan vanwege het optreden – ze wilde hem nooit meer zien.
Of moest hij weer voor dat magnifieke optreden in de Bay Bridge Club kiezen – waarna hij de grootste hit van 1963 zou scoren?
Hij werd weer tot de werkelijkheid teruggeroepen door het getik van de hagelwitte sportschoenen van de jongen op het bankje.
“Heb je gekozen, Reggie?”
Reggie knikte. Hij wist wat hij moest doen. Hij moest kiezen voor het ultieme geluk.
“Ik wil het nog een keer meemaken, zoals het toen gegaan is.”
“Je kiest niet voor Amy?”
Reggie liet zijn hoofd hangen. “Ik wil beroemd zijn.”
“Goed.” De jongen stond op. “Geen tweede kans voor jou, Reggie.”
“Wat? Maar je zei…”
“Je krijgt alleen een tweede kans als je ook daadwerkelijk iets wilt veranderen. Wat jij wilt, kun je net zo goed met je herinneringen. Dan scheiden hier onze wegen zich dus. Prettig kerstfeest, Reggie.”
Reggie staarde de jongen na, net zolang tot hij allang uit het zicht verdwenen was, en de volgende avond zich aandiende.
[image:3:center:Schoenen]
Reggie grinnikte zachtjes. “Een tweede kans.” Hij begon luider te lachen, hoog en hysterisch, zoals de jongen de vorige dag. “Een tweede kans, Reggie!” deed hij de stem van de jongen na. “Die heb ik toch helemaal niet nodig. Ik heb een geweldig leven! Ik ben beroemd! Ik ben beroemd!”
Maar toen hij naar zijn schoenen keek, en toen hij zijn voeten niet meer kon voelen door de kou, wist hij dat het niet zo was.
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
