CD-recensie Beatles - Let It Be Naked
Door
Vervalst
Heeft Paul er goed aan gedaan om Let It Be te remixen? Ja, en nee. Het album klinkt een stuk minder stoffig en de uitgesproken sombere sfeer van het origineel (de bandleden hadden constant ruzie met elkaar tijdens de opnames) is verdwenen. Aan de andere kant is het een beetje geschiedvervalsing: de echte Let It Be klonk nou eenmaal niet zoals op dit schijfje, en door zo'n heruitgave van een klassieker kun je wel heel gemakkelijk twee keer geld verdienen. Om over de geest van John Lennon nog maar te zwijgen.
Sensatie
De Beatles zijn aan het uitsterven. Nog maar twee hebben we er, Paul McCartney en Ringo Starr. Ringo komt niet zo vaak in het nieuws, die maakt ieder jaar een kerstplaat met z'n vrienden en verder niets. Maar Paul is altijd wel te vinden voor een beetje sensatie. Nu heeft hij het weer voor elkaar: het album Let It Be is 33 jaar na de oorspronkelijke release opnieuw gemixt en uitgegeven.
Naakt?
Hij heeft het album uitgekleed. Dat betekent in dit geval dat de suikerzoete orkestjes van Phil Spector weg zijn, en alle nummers door elkaar heen zijn geschudt. De korte, rare liedjes Dig It en Maggie Mae zijn verdwenen, en in plaats daarvan staar er nu Don't Let Me Down op. De oude nummers zijn net een beetje anders, omdat een andere take is gebruikt. Niet allemaal per se beter, trouwens. Alle gesprekjes tussendoor zijn ook weg, dus geen gehoest en gemompel meer, maar ook geen grapjes van John.
Wat meteen opvalt is dat Let It Be Naked een stuk professioneler klinkt, als een echt studio-album. Het origineel wilde juist de sfeer van de oefenruimte vastleggen, alsof je er zelf bij zat met een zak chips en een glas cola. Ander belangrijk punt is natuurlijk het ontbreken van de Spector-arrangementen op I Me Mine, Across The Universe en The Long & Winding Road. Het was in 1970 vast heel mooi, maar al dat melodramatische klonk anno 2003 toch wel een beetje gedateerd, merk je als je beide versies vergelijkt. Let It Be Naked klinkt zonder alle fratsen hip en fris, alsof het hier gaat om een nieuw Brits bandje in de hitparade.
Conclusie
Of het echt nodig was dat Let It Be nog een keertje werd uitgegeven valt te betwijfelen. Ik denk dat alleen Paul weet wat nou precies het geweldige van de nieuwe plaat is dat de oude mist... Toch ben ik blij dat dit album er is, want er staan elf mooie nummers op, hip en fris. Maar 't is wel ironisch dat het album opent met Get Back. Gepubliceerd op 27 november 2003
Heeft Paul er goed aan gedaan om Let It Be te remixen? Ja, en nee. Het album klinkt een stuk minder stoffig en de uitgesproken sombere sfeer van het origineel (de bandleden hadden constant ruzie met elkaar tijdens de opnames) is verdwenen. Aan de andere kant is het een beetje geschiedvervalsing: de echte Let It Be klonk nou eenmaal niet zoals op dit schijfje, en door zo'n heruitgave van een klassieker kun je wel heel gemakkelijk twee keer geld verdienen. Om over de geest van John Lennon nog maar te zwijgen.
Sensatie
De Beatles zijn aan het uitsterven. Nog maar twee hebben we er, Paul McCartney en Ringo Starr. Ringo komt niet zo vaak in het nieuws, die maakt ieder jaar een kerstplaat met z'n vrienden en verder niets. Maar Paul is altijd wel te vinden voor een beetje sensatie. Nu heeft hij het weer voor elkaar: het album Let It Be is 33 jaar na de oorspronkelijke release opnieuw gemixt en uitgegeven.
Naakt?
Hij heeft het album uitgekleed. Dat betekent in dit geval dat de suikerzoete orkestjes van Phil Spector weg zijn, en alle nummers door elkaar heen zijn geschudt. De korte, rare liedjes Dig It en Maggie Mae zijn verdwenen, en in plaats daarvan staar er nu Don't Let Me Down op. De oude nummers zijn net een beetje anders, omdat een andere take is gebruikt. Niet allemaal per se beter, trouwens. Alle gesprekjes tussendoor zijn ook weg, dus geen gehoest en gemompel meer, maar ook geen grapjes van John.
Wat meteen opvalt is dat Let It Be Naked een stuk professioneler klinkt, als een echt studio-album. Het origineel wilde juist de sfeer van de oefenruimte vastleggen, alsof je er zelf bij zat met een zak chips en een glas cola. Ander belangrijk punt is natuurlijk het ontbreken van de Spector-arrangementen op I Me Mine, Across The Universe en The Long & Winding Road. Het was in 1970 vast heel mooi, maar al dat melodramatische klonk anno 2003 toch wel een beetje gedateerd, merk je als je beide versies vergelijkt. Let It Be Naked klinkt zonder alle fratsen hip en fris, alsof het hier gaat om een nieuw Brits bandje in de hitparade.
Conclusie
Of het echt nodig was dat Let It Be nog een keertje werd uitgegeven valt te betwijfelen. Ik denk dat alleen Paul weet wat nou precies het geweldige van de nieuwe plaat is dat de oude mist... Toch ben ik blij dat dit album er is, want er staan elf mooie nummers op, hip en fris. Maar 't is wel ironisch dat het album opent met Get Back. Gepubliceerd op 27 november 2003
ADVERTENTIE
