CD-recensie Ladybug Transistor - Ladybug Transistor
Door
Vrolijk
Vrolijke indie-pop maakt The Ladybug Transistor al jaren. Hun vierde album klinkt niks anders. Het is absoluut een goed album, met een stel goede vondsten en een zelfverzekerde lead-zangeres. Het is jammer dat ze het in de CD-winkels moeten opnemen tegen Belle & Sebastian, want dat redden ze net niet.
Jazzy, folky, swingende pop is het. Op Choking On Air geven ze hun beste easy-listening pop weg. Niks nieuws onder de zon dus?
Flames
These Days In Flames opent het album als een Amerikaanse film, met steelguitars en een dromerige piano. Die toon houden ze vast, drie kwartier hoef je je stoel niet uit om toch te verdwalen in de heuvels van Brooklyn. Als Brooklyn heuvels heeft, tenminste.
Die heldere opgewektheid werkt na een tijdje erg vermoeiend. Ieder liedje op Ladybug Transistor wil een klassieker worden, en allemaal hopen ze dat ze de hit van 2004 kunnen worden. Daar lijkt het allemaal te braaf voor, want de Transistor speelt overal consistent hun beschaafde zwerversmuziek, zonder te verrassen met iets geks. "We're leaving town", zingen ze op ballad 3=Wild. Lekker rustig met de bus, niks wild, en met een koffer vol schoon ondergoed.
Conclusie
Het ontbreken van een geniaal plan achter het album, of van een sprankelend nieuwe aanpak- in vorm of inhoud, maakt dat de band niet uitstijgt boven hun vorige werk. Daar kan zelfs producer Schumacher van Calexico niks aan helpen, blijkbaar. Geen probleem, voor wie trek had in meer Transistor. Maar wie een gevarieerd menu zocht, heeft pech. Gepubliceerd op 24 november 2003
Vrolijke indie-pop maakt The Ladybug Transistor al jaren. Hun vierde album klinkt niks anders. Het is absoluut een goed album, met een stel goede vondsten en een zelfverzekerde lead-zangeres. Het is jammer dat ze het in de CD-winkels moeten opnemen tegen Belle & Sebastian, want dat redden ze net niet.
Jazzy, folky, swingende pop is het. Op Choking On Air geven ze hun beste easy-listening pop weg. Niks nieuws onder de zon dus?
Flames
These Days In Flames opent het album als een Amerikaanse film, met steelguitars en een dromerige piano. Die toon houden ze vast, drie kwartier hoef je je stoel niet uit om toch te verdwalen in de heuvels van Brooklyn. Als Brooklyn heuvels heeft, tenminste.
Die heldere opgewektheid werkt na een tijdje erg vermoeiend. Ieder liedje op Ladybug Transistor wil een klassieker worden, en allemaal hopen ze dat ze de hit van 2004 kunnen worden. Daar lijkt het allemaal te braaf voor, want de Transistor speelt overal consistent hun beschaafde zwerversmuziek, zonder te verrassen met iets geks. "We're leaving town", zingen ze op ballad 3=Wild. Lekker rustig met de bus, niks wild, en met een koffer vol schoon ondergoed.
Conclusie
Het ontbreken van een geniaal plan achter het album, of van een sprankelend nieuwe aanpak- in vorm of inhoud, maakt dat de band niet uitstijgt boven hun vorige werk. Daar kan zelfs producer Schumacher van Calexico niks aan helpen, blijkbaar. Geen probleem, voor wie trek had in meer Transistor. Maar wie een gevarieerd menu zocht, heeft pech. Gepubliceerd op 24 november 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
