CD-recensie Ignite - A Place Called Home
Door
Geen poppy punkbandje
Alweer een hardcore-band die op de commerciële tour gaat: Ignite. De betekenis en kwaliteit van hun werk heeft echter niet te lijden onder het veranderen van stijl en label; Ignite is zeker geen poppy punkbandje geworden. De Amerikanen knallen er op A Place Called Home nog steeds vol in, maar proberen niet meer in elk nummer zo hard mogelijk te spelen. Hierdoor zullen ze zeker een wat groter publiek bereiken, al zal de gemiddelde liefhebber van Top 40-muziek de CD nog steeds te hard vinden.
Achtergrond
Belangrijk is dat Ignite zijn achtergrond niet vergeet: de hardcore-liefhebbers die allergisch zijn voor hoge verkoopcijfers worden op de hak genomen in Who Sold Out Now, een ruig nummer waarmee Ignite wil bewijzen zeker de fans niet teleur te willen stellen. Ook komen zaken als kindermishandeling, drugsmisbruik en het gebruik van wapens aan bod, al wordt de CD hier geen moment zwaarmoedig of zeurderig door. Verder valt op dat in het CD-hoesje allerlei goede doelen de aandacht krijgen en dat het titelnummer zowel in het Engels als in het Hongaars (de moedertaal van zanger Zoli Teglas) wordt gezongen.
Gewoon vet
Deze zaken geven meer betekenis aan datgene waar het uiteindelijk om gaat: de muziek zelf. Anders dan vroeger neemt Ignite af en toe gas terug, waardoor het album ook nog de moeite waard is als je het rustig beluistert zonder de volumeknop een flinke draai te geven. Door de nieuwe stijl vallen de goede gitaarmuziek, het uitgebalanceerde geluid en de zuivere zang veel meer op, al ligt het tempo veel te hoog om echt een briljant album te maken. Ignite gaat dan ook niet voor de perfecte plaat, iets dat alleen voor muzikale wonders weggelegd is, maar probeert gewoon vet te spelen. De hardere nummers zijn zeker zo te betitelen, terwijl de wat meer ingetogen songs iets meer emotie, melodie en daarmee kwaliteit bevatten. Een echte ‘standout track’ is het titelnummer, dat wel veel gitaren bevat, maar zeker niet agressief klinkt; Ignite combineert in dit nummer de keiharde Amerikaanse hardcore met de Europese bandmuziek. Een andere topper is Bullets Included No Thoughts Required, het nummer waarin Teglas oproept met de handen en niet met wapens te vechten. Dit geeft al aan dat de mannen zeker geen mietjes zijn, maar gewoon niets moeten hebben van het oproepen tot geweld van andere hardcore-acts. De overige nummers zijn alle van hoge kwaliteit en hebben een hoog tempo, bevlogen zang en een goede combinatie van vocalen met gitaren. Positief is verder dat de teksten aanspreken, goed te begrijpen zijn en geenszins agressief klinken.
Conclusie
Ignite vertolkt alle nummers heel energiek en weet veel kritiek en melodieën in de drie kwartier muziek te stoppen. Hoewel geniale muzikale vondsten ontbreken, weet de band gedurende de hele CD de aandacht van de luisteraar vast te houden. De koersverandering van de band is voor de gemiddelde muziekliefhebber heel interessant en het is te hopen dat meer bands, in hun pogingen een groter publiek bereiken, zo’n goed evenwicht tussen hun achtergrond en punkpop weten te vinden. Weinig bands klinken namelijk zo oprecht als Ignite, heel weinig bands komen met een nummer dat net zo pakkend en evenwichtig is als het titelnummer van deze CD. A Place Called Home is gewoon een goed, prima klinkend album, waarmee Ignite best eens een trend kan hebben gezet.
Geschreven op 25-09-2000 Gepubliceerd op 25 september 2000
Alweer een hardcore-band die op de commerciële tour gaat: Ignite. De betekenis en kwaliteit van hun werk heeft echter niet te lijden onder het veranderen van stijl en label; Ignite is zeker geen poppy punkbandje geworden. De Amerikanen knallen er op A Place Called Home nog steeds vol in, maar proberen niet meer in elk nummer zo hard mogelijk te spelen. Hierdoor zullen ze zeker een wat groter publiek bereiken, al zal de gemiddelde liefhebber van Top 40-muziek de CD nog steeds te hard vinden.
Achtergrond
Belangrijk is dat Ignite zijn achtergrond niet vergeet: de hardcore-liefhebbers die allergisch zijn voor hoge verkoopcijfers worden op de hak genomen in Who Sold Out Now, een ruig nummer waarmee Ignite wil bewijzen zeker de fans niet teleur te willen stellen. Ook komen zaken als kindermishandeling, drugsmisbruik en het gebruik van wapens aan bod, al wordt de CD hier geen moment zwaarmoedig of zeurderig door. Verder valt op dat in het CD-hoesje allerlei goede doelen de aandacht krijgen en dat het titelnummer zowel in het Engels als in het Hongaars (de moedertaal van zanger Zoli Teglas) wordt gezongen.
Gewoon vet
Deze zaken geven meer betekenis aan datgene waar het uiteindelijk om gaat: de muziek zelf. Anders dan vroeger neemt Ignite af en toe gas terug, waardoor het album ook nog de moeite waard is als je het rustig beluistert zonder de volumeknop een flinke draai te geven. Door de nieuwe stijl vallen de goede gitaarmuziek, het uitgebalanceerde geluid en de zuivere zang veel meer op, al ligt het tempo veel te hoog om echt een briljant album te maken. Ignite gaat dan ook niet voor de perfecte plaat, iets dat alleen voor muzikale wonders weggelegd is, maar probeert gewoon vet te spelen. De hardere nummers zijn zeker zo te betitelen, terwijl de wat meer ingetogen songs iets meer emotie, melodie en daarmee kwaliteit bevatten. Een echte ‘standout track’ is het titelnummer, dat wel veel gitaren bevat, maar zeker niet agressief klinkt; Ignite combineert in dit nummer de keiharde Amerikaanse hardcore met de Europese bandmuziek. Een andere topper is Bullets Included No Thoughts Required, het nummer waarin Teglas oproept met de handen en niet met wapens te vechten. Dit geeft al aan dat de mannen zeker geen mietjes zijn, maar gewoon niets moeten hebben van het oproepen tot geweld van andere hardcore-acts. De overige nummers zijn alle van hoge kwaliteit en hebben een hoog tempo, bevlogen zang en een goede combinatie van vocalen met gitaren. Positief is verder dat de teksten aanspreken, goed te begrijpen zijn en geenszins agressief klinken.
Conclusie
Ignite vertolkt alle nummers heel energiek en weet veel kritiek en melodieën in de drie kwartier muziek te stoppen. Hoewel geniale muzikale vondsten ontbreken, weet de band gedurende de hele CD de aandacht van de luisteraar vast te houden. De koersverandering van de band is voor de gemiddelde muziekliefhebber heel interessant en het is te hopen dat meer bands, in hun pogingen een groter publiek bereiken, zo’n goed evenwicht tussen hun achtergrond en punkpop weten te vinden. Weinig bands klinken namelijk zo oprecht als Ignite, heel weinig bands komen met een nummer dat net zo pakkend en evenwichtig is als het titelnummer van deze CD. A Place Called Home is gewoon een goed, prima klinkend album, waarmee Ignite best eens een trend kan hebben gezet.
Geschreven op 25-09-2000 Gepubliceerd op 25 september 2000
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
