CD-recensie White Stripes - Elephant
Door
Olifanten
De White Stripes zijn terug van weggeweest. Hun vorige plaat, White Blood Cells stamt alweer uit 2001 en was een bescheiden succesje in Nederland. Het nummer Hotel Yorba mocht rekenen op de sympathie van veel DJ's- je ziet dan ook niet iedere dag een jongen en een meisje samen snoeiharde punkrock maken. Jack speelt gitaar, Meg drumt. Alles lekker simpel, want punkrock hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn als het lijkt.
Gestamp
Elephant is de titel van hun nieuwe album, en nog altijd staan Jack en Meg samen op het podium, en nog altijd spelen ze strakke punkrock tot ze er bij neervallen.
De eerste single van het album, Seven Nation Army opent het album ijzersterk. Een basloopje, een lekker een-twee-een-twee ritme, een stoere gitaarsolo halverwege... De White Stripes stampen drie minuten de kalk van het plafond.
Maar dan...
Het tweede nummer, Black Math, is ookal niet erg gecompliceerd. Gitaren op overdrive, Jack roept iets over lesgeven. Erg duidelijk is het allemaal niet, jammer genoeg. Wat is dit nu precies behalve een ode aan gitaarmuziek? De White Stripes zijn jong en wild en ruig, maar ook zonder enig idee waar het nou heen moet met Elephant. The Air Near My Fingers, The Hardest Button To Button- er volgt nog een heel stel nummers dat allemaal beangstigend hetzelfde klinkt. Hebben ze daar in Detroit nou voor de vierde keer hetzelfde album gemaakt?
Net niet
Niet helemaal. Elephant heeft soms een verrassend moment, zoals There's No Home For You Here, dat een mooie harmonie bevat en een heel puike gitaarsolo. Ball & Biscuit is een ouderwetse blues, en Jack doet zijn uiterste best te klinken als een soort mengeling van Lou Reed, Mick Jagger en Jim Morrison tijdens een langdurige verkoudheid. Dat imiteren gaat hem best goed af, net zoals op Girl You Have No Faith... maar op de een of andere manier ga je na veertig minuten toch terugverlangen naar een echt album van voornoemde artiesten. Desnoods iets van KISS of de Sex Pistols.
Conclusie
Het nieuwe is er wel vanaf. Het groezelige, vieze denderende geluid van rock is de laatste jaren gered door the Strokes, BRMC, the Libertines en nog wat enthousiaste jongens en meisjes. Het zou leuk zijn als de White Stripes eens iets meer lieten horen dan weer de klassieke akkoordenschema's, uitgevoerd in minimale bezetting. Tel daarbij op dat de productie van Elephant opmerkelijk slecht is voor zo'n goedbetaalde band (lo-fi, maar dan op de verkeerde manier: alsof je het hele album door een autoradio hoort...) en je bent als luisteraar geneigd twee duimpjes uit te delen. Aan de andere kant swingen de Stripes wel, origineel of niet, en soms is namaak ook best lekker. Gepubliceerd op 23 juni 2003
De White Stripes zijn terug van weggeweest. Hun vorige plaat, White Blood Cells stamt alweer uit 2001 en was een bescheiden succesje in Nederland. Het nummer Hotel Yorba mocht rekenen op de sympathie van veel DJ's- je ziet dan ook niet iedere dag een jongen en een meisje samen snoeiharde punkrock maken. Jack speelt gitaar, Meg drumt. Alles lekker simpel, want punkrock hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn als het lijkt.
Gestamp
Elephant is de titel van hun nieuwe album, en nog altijd staan Jack en Meg samen op het podium, en nog altijd spelen ze strakke punkrock tot ze er bij neervallen.
De eerste single van het album, Seven Nation Army opent het album ijzersterk. Een basloopje, een lekker een-twee-een-twee ritme, een stoere gitaarsolo halverwege... De White Stripes stampen drie minuten de kalk van het plafond.
Maar dan...
Het tweede nummer, Black Math, is ookal niet erg gecompliceerd. Gitaren op overdrive, Jack roept iets over lesgeven. Erg duidelijk is het allemaal niet, jammer genoeg. Wat is dit nu precies behalve een ode aan gitaarmuziek? De White Stripes zijn jong en wild en ruig, maar ook zonder enig idee waar het nou heen moet met Elephant. The Air Near My Fingers, The Hardest Button To Button- er volgt nog een heel stel nummers dat allemaal beangstigend hetzelfde klinkt. Hebben ze daar in Detroit nou voor de vierde keer hetzelfde album gemaakt?
Net niet
Niet helemaal. Elephant heeft soms een verrassend moment, zoals There's No Home For You Here, dat een mooie harmonie bevat en een heel puike gitaarsolo. Ball & Biscuit is een ouderwetse blues, en Jack doet zijn uiterste best te klinken als een soort mengeling van Lou Reed, Mick Jagger en Jim Morrison tijdens een langdurige verkoudheid. Dat imiteren gaat hem best goed af, net zoals op Girl You Have No Faith... maar op de een of andere manier ga je na veertig minuten toch terugverlangen naar een echt album van voornoemde artiesten. Desnoods iets van KISS of de Sex Pistols.
Conclusie
Het nieuwe is er wel vanaf. Het groezelige, vieze denderende geluid van rock is de laatste jaren gered door the Strokes, BRMC, the Libertines en nog wat enthousiaste jongens en meisjes. Het zou leuk zijn als de White Stripes eens iets meer lieten horen dan weer de klassieke akkoordenschema's, uitgevoerd in minimale bezetting. Tel daarbij op dat de productie van Elephant opmerkelijk slecht is voor zo'n goedbetaalde band (lo-fi, maar dan op de verkeerde manier: alsof je het hele album door een autoradio hoort...) en je bent als luisteraar geneigd twee duimpjes uit te delen. Aan de andere kant swingen de Stripes wel, origineel of niet, en soms is namaak ook best lekker. Gepubliceerd op 23 juni 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
