CD-recensie Marilyn Manson - The Golden Age of Grotesque
Door
The (g)olden Age of Grotesque
The God Of Fuck heeft mij dit keer echt geschokt, niet vanwege zijn extreme uiterlijk, maar vanwege de belachelijke songtitels. Van Ka-boom Ka-boom, tot Doll-Dagga Buzz-Buzz Ziggety-Zag. Het is jammerlijk dat het niet alleen bij de titels blijft, maar dat Marilyn Manson (alias Brian Warner) ze ook daadwerkelijk zingt...
Twiggy wordt Skold
Het begin van The Rusty Age Of Grotesque begon op 3 juni 2002, de dag waarop bassist/gitarist Twiggy Ramirez, het brein achter Marilyn Manson, bekend maakt de band te verlaten. Onlangs de langdurige vriendschap tussen Twiggy en Manson ligt Twiggy’s hart toch ergens anders, namelijk bij A Perfect Circle. Ramirez wordt vervangen door de excentrieke Tim Skold, afkomstig uit de Duitse band Kein Mehrheit Für Die Mitleid. De verandering is te merken: alle nummers van TGAOG zijn hard en stevig. Mooie en rústige nummers (bijvoorbeeld The Speed Of Pain of Coma White & Black) zijn er niet meer te vinden, en dat komt door de wisseling van Twiggy naar Skold. Jammerlijk.
The Rusty Age Of Grotesque
TGAOG behoort te gaan over de cabaretten in de Weimar-republiek van de jaren dertig, een periode die Manson meteen ook enkele pittige verwijzingen naar het oprukkende nationaal-socialisme oplevert. Ruwe seks, wulpse dansmariekes en (m)obscene schouwspelen: het is een omgeving waar Manson zich als een vis in het water voelt. Maar na het album gehoord te hebben valt je op dat het meer een slap aftreksel is van zijn drie vorige albums. Manson zegt over TGAOG: "Dit album gaat over expressie. De fantasie en de persoonlijkheid van een individu kunnen niet tegengehouden worden door bekrompen geesten. Het geniale aan kunst blijft intact dankzij kinderen en gekken, dat is wat wij zijn". Dat is misschien wat hij is, want hij vindt van zichzelf misschien dat hij geniale kunst maakt (But now I'm not an artist, I'm a fucking work of art), maar ik vind het meer arrogant gelul (I'm a suffer-genius and then a sex symbol) dan dat hij origineel is, want hoe vaak heeft Manson niet van zich af geschopt tegen het Christendom ((s)aint)? Hoe vaak heeft hij wel niet (subtiel) aangezet tot geweld (Use your fist and not your mouth)? En hoe vaak heeft hij wel niet gezegd dat het hem niets kan schelen hoe je hem noemt (Better of Two Evils)? Hoe vaak heeft hij vrouwen niet afgeschilderd als hoeren en sletten (Vodevil, dit nummer is tot dusver het meest teleurstellende, tekstueel gezien, want suck, baby, suck zijn eigenlijk alleen voor puberale rappers weggelegd die alleen ‘fuck’ en ‘suck’ uit hun hoofd kennen). Manson kopieert jammerlijk z’n eigen teksten en de nieuwe teksten gaan al helemáál nergens over. Hij blijft doorzwemmen in de plas van succes van twee kaar geleden; “maar meneer Manson, is het water niet een beetje vies geworden?”
Conclusie
Manson legde de lat al erg hoog met zijn AntiChrist Superstar (1996), hét album waardoor hij zo populair is geworden. Hij overtrof het (niet iedereen is het nu met me eens) met Mechanical Animals (1998, waarmee hij de ‘glam-rock’ indook). Maar door tegenvallende verkoopcijfers, bleek dat men Manson leuker vond wanneer de muziek deprimerend, rauw en zwartgallig was. Dus maakt hij de trilogie af met Holy Wood (2000), hét meesterwerk, waar je na het luisteren misselijk van werd...
Hoe zijn deze albums te overtreffen? Niet. En dat weet Manson ook, dus gaat hij dit keer voor de massa (die letten niet op eenvoudige, afgezaagde en voorspellende rijmpjes) en dat is te merken: ieder nummer kan als single gebruikt worden, íeder nummer blijft oppervlakkig en íeder nummer blijft ver van hoe goed Manson twee jaar geleden was. Nu maar hopen voor Manson dat hij bijna verzuipt door de viezigheid in de plas water van succes en dat hij het snel laat verschonen met een écht album. Gepubliceerd op 9 juni 2003
The God Of Fuck heeft mij dit keer echt geschokt, niet vanwege zijn extreme uiterlijk, maar vanwege de belachelijke songtitels. Van Ka-boom Ka-boom, tot Doll-Dagga Buzz-Buzz Ziggety-Zag. Het is jammerlijk dat het niet alleen bij de titels blijft, maar dat Marilyn Manson (alias Brian Warner) ze ook daadwerkelijk zingt...
Twiggy wordt Skold
Het begin van The Rusty Age Of Grotesque begon op 3 juni 2002, de dag waarop bassist/gitarist Twiggy Ramirez, het brein achter Marilyn Manson, bekend maakt de band te verlaten. Onlangs de langdurige vriendschap tussen Twiggy en Manson ligt Twiggy’s hart toch ergens anders, namelijk bij A Perfect Circle. Ramirez wordt vervangen door de excentrieke Tim Skold, afkomstig uit de Duitse band Kein Mehrheit Für Die Mitleid. De verandering is te merken: alle nummers van TGAOG zijn hard en stevig. Mooie en rústige nummers (bijvoorbeeld The Speed Of Pain of Coma White & Black) zijn er niet meer te vinden, en dat komt door de wisseling van Twiggy naar Skold. Jammerlijk.
The Rusty Age Of Grotesque
TGAOG behoort te gaan over de cabaretten in de Weimar-republiek van de jaren dertig, een periode die Manson meteen ook enkele pittige verwijzingen naar het oprukkende nationaal-socialisme oplevert. Ruwe seks, wulpse dansmariekes en (m)obscene schouwspelen: het is een omgeving waar Manson zich als een vis in het water voelt. Maar na het album gehoord te hebben valt je op dat het meer een slap aftreksel is van zijn drie vorige albums. Manson zegt over TGAOG: "Dit album gaat over expressie. De fantasie en de persoonlijkheid van een individu kunnen niet tegengehouden worden door bekrompen geesten. Het geniale aan kunst blijft intact dankzij kinderen en gekken, dat is wat wij zijn". Dat is misschien wat hij is, want hij vindt van zichzelf misschien dat hij geniale kunst maakt (But now I'm not an artist, I'm a fucking work of art), maar ik vind het meer arrogant gelul (I'm a suffer-genius and then a sex symbol) dan dat hij origineel is, want hoe vaak heeft Manson niet van zich af geschopt tegen het Christendom ((s)aint)? Hoe vaak heeft hij wel niet (subtiel) aangezet tot geweld (Use your fist and not your mouth)? En hoe vaak heeft hij wel niet gezegd dat het hem niets kan schelen hoe je hem noemt (Better of Two Evils)? Hoe vaak heeft hij vrouwen niet afgeschilderd als hoeren en sletten (Vodevil, dit nummer is tot dusver het meest teleurstellende, tekstueel gezien, want suck, baby, suck zijn eigenlijk alleen voor puberale rappers weggelegd die alleen ‘fuck’ en ‘suck’ uit hun hoofd kennen). Manson kopieert jammerlijk z’n eigen teksten en de nieuwe teksten gaan al helemáál nergens over. Hij blijft doorzwemmen in de plas van succes van twee kaar geleden; “maar meneer Manson, is het water niet een beetje vies geworden?”
Conclusie
Manson legde de lat al erg hoog met zijn AntiChrist Superstar (1996), hét album waardoor hij zo populair is geworden. Hij overtrof het (niet iedereen is het nu met me eens) met Mechanical Animals (1998, waarmee hij de ‘glam-rock’ indook). Maar door tegenvallende verkoopcijfers, bleek dat men Manson leuker vond wanneer de muziek deprimerend, rauw en zwartgallig was. Dus maakt hij de trilogie af met Holy Wood (2000), hét meesterwerk, waar je na het luisteren misselijk van werd...
Hoe zijn deze albums te overtreffen? Niet. En dat weet Manson ook, dus gaat hij dit keer voor de massa (die letten niet op eenvoudige, afgezaagde en voorspellende rijmpjes) en dat is te merken: ieder nummer kan als single gebruikt worden, íeder nummer blijft oppervlakkig en íeder nummer blijft ver van hoe goed Manson twee jaar geleden was. Nu maar hopen voor Manson dat hij bijna verzuipt door de viezigheid in de plas water van succes en dat hij het snel laat verschonen met een écht album. Gepubliceerd op 9 juni 2003
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
